" lu...luhan....အဲ့တာဘာလုပ္တာလဲ....''
" ဘာကိုလဲ....''
ကြၽန္ေတာ့္္မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲလာၿပီလား မသိ....
ဒုကၡ
" အ....အဟမ္း....''
" arjushi ''
" ဟင္...ေ...ေျပာ.....''
" suho noona ကို ဖုန္းဆက္ဘာ ဘာလို႔ ခင္ဗ်ားကေရာက္လာတာလဲ ''
" သူ မအားလို႔ အစားလာေပးတာ....''
" မဟုတ္ပါဘူး arjushi ရာ....မားဖုန္းဆက္ၿပီးခနေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းေခၚေသးတယ္ noonaက arjushi ထြက္လာေနၿပီတဲ့....''
" အင္း.....အင္းေလ....သူက ခြဲစိတ္ခန္းဝင္ရေတာ့မွာေလ....မဟုတ္ရင္ မင္းေၾကာင့္ လူနာကေစာင့္ေနရမွာလား.....ဟမ္?''
" ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ပူလို႔လာတာမသုတ္ဘူးလား.....''
နဂိုထဲက ဖ်ားတဲ့ကေလးေတြက ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္မႈလိုခ်င္တာမဟုတ္ေပလား
" ဟုတ္တယ္ကြာ...ဟုတ္တယ္....မင္းကိုစ္ိတ္ပူလို႔လာတာကြာ....ဟုတ္ပီလား ''
" ဟိ.....ၿပီးေရာ....''
" အစားစားဦး....ၿပီးရင္ေဆးေသာက္....ေဆးေသာက္ၿပီးခနထိုင္ေန....ၿပီးရင္ အိပ္လိုက္ေတာ့....အစားကလည္း နဲနဲပဲမစားနဲ႔ေနာ္ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္စား.....ဖုန္းမကိုင္နဲ႔ ဒီညေတာ့စာမက်က္ပဲနားလိုက္ေတာ့....''
" O﹏o ''
" ျပန္ေျဖဦးေလ.....''
" သြား....သြားေတာ့မွာလား ''
" အင္းေလ....''
" ကဲ....သား....ဒီမွာ ဆန္ျပဳတ္ေလး စားလိုက္..... ''
" nae....''
" kudae ေအာက္မွာ ဟင္းခ်က္စရာေတြ႐ွိေသးလို႔ ျပန္သြားလိုက္ဦးမယ္ ''
Lu ommaထြက္သြားေလေတာ့
" ကဲ....ကိုယ္ပဲ ခြံ႕ေကြၽးေတာ့မယ္ ''
" nae ''
အစားစားေနရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲမ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနေလရဲ႕
Ahh ဒီကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘယ္လိုေနရပါ့....
