"က်ေနာ့္မွာေတာ့ အကုန္ယံုၾကည္ထားရတာ....ခင္ဗ်ားၿကီးမို႔လုပ္ရက္တယ္....''
Luhan တစ္ေယာက္ မီးဖိုေခ်ာင္က စားပြဲမွာ အခန္းမီးပိတ္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲထိုင္ကာ ငိုေနေလရဲ႕
7နာရီထိုးေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း oh sehun သည္ အခုထိ ေပၚမလာခဲ့.....
7:40pm,,,
" ကေလး.....ကိုယ္ျပန္လာ....ဟမ္....''
ခံုေပၚထိုင္ရင္း ဒူးေလးပိုက္ကာ ငိုေနရင္းက သူ႔အသံေၾကာင့္ ေခါင္းေထာင္လာသည္
" ကေလး....ဘယ္မွာလဲ....''
တစ္အိမ္လံူးမီးေတြပိတ္ထားတာမို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္လာၿပီး မီးဖြင့္ေတာ့
" ကေလး....ဘာထိုင္လုပ္....ဟမ္....ငိုထားတာလား....''
" က်ေနာ္နားမလာနဲ႔...''
" wae.....ကေလး....wae....ကိုယ္ေနာက္က်လို႔လား....miyanae.....ကိုယ္ေဆးရံုပါဝင္ေနလို႔ ၾကာသြားတာ....''
" ေတာ္ေတာ္မွ ေပ်ာ္ခဲ့ရဲ႕လား....ဟမ္.,...''
က်ေနာ္အနာယထိုးလာတာမို႔ မတ္တပ္ထရပ္ေလေတာ့
ခြမ္း ( ဖန္ခြက္က်ကြဲသံ )
" ခင္....ခင္ဗ်ား.....သူ....သူနဲ႔....အိပ္...အိပ္တာ...လား....''
" ကေလး.....ကိုယ္ေျပာတာ နားေထာင္ပါဦးကြာ....ေနာ္.... ''
ကြၽန္ေတာ္ အေ႐ွ႕တစ္လွမ္းတိုးလာခ်ိန္ ထိုကေလးရဲ႕ ေျခဖဝါးႏုႏုေလးက အေနာက္ကို တစ္လွမ္းဆုတ္သြားသည္....
သူ႔ရဲ႕မ်က္ဝန္းအိမ္က မ်က္ရည္စေလးေတြစီးက်မလာေသးေပမဲ့ မ်က္ဝန္းထဲဝမ္းနည္းနာက်ဥ္းျခင္းအရိပ္အေယာင္ေတြအျပည့္....
အခုနဖန္ခြက္က်ကြဲထားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ၾကမ္းျပင္ကို ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကေလးရဲ႕ ေျခဖဝါးမွာ ေသြးစအခ်ိဳ႕ထြက္ေနၿပီေလ
နားေနမွန္းေတာင္မသိဘူးထင္ပါရဲ႕....ကြၽန္ေတာ္ကို အဲ့ေလာက္ထိစိတ္ဆိုးေနတာလား....??
