Make Me Fall (ON HOLD)

Two: Common Sense

COLUMBUS

"Kelan mo ba planong magpakita? Hinahanap ka na nila." tanong ni ate Marjo mula sa kabilang linya. She's talking with me right now. 

"Tsaka na ate. May tamang oras para dyan. For now, let them be curious about me." sagot ko habang patuloy na naghihiwa ingredients para sa dinner ko ngayon. Kagabi at kaninang umaga fast foods lang ang kinain ko. Kaya naman I decided to cook dinner. Simple lang naman dahil mag isa lang ako. Adobo.

"Siguraduhin mo lang na may plano ka talaga ha. Yari ka sa akin kapag wala! Sige na, may gagawin pa ako. Keep safe Columbus." 

"Salamat ate." I let her end the call. Busy ako sa pag luluto. 

Hindi ko alam kung magandang idea ba yung gusto nilang mangyari. Para kasi sa akin, hindi. I have no plans at all. I prefer staying here in my house and have a simple and quiet life. Actually, ayaw nga ni ate Sky na bumukod ako sakanila. Malaki naman kasi ang bahay nila ni kuya Cloud kaya pwedeng pwede ako doon. But I insisted. 

Binenta na namin yung dati naming tinitirhan. Ate and her husband, of course are living together together with my niece. Si ate Marjo naman, she decided to get a pad and now living alone too. I am old enough to live by myself. I mean, I am capable. Binibigyan pa rin ako ni ate ng allowance kahit na kaya ko naman suportahan yung sarili ko. I just don't want to argue with her kaya naman tinatanggap ko. 

Kinabukasan maaga nanaman akong nagising. Pero gaya nga ng sabi ko, ganito naman talaga ako. It's my body clock already. Nauna pa nga akong magising kesa tumunog yung alarm ko. I did the same routine just like yesterday. Went downstairs to make coffee then went back to my room to pick my guitar.

Where did we go wrong?I know we started out alright

Where did we go? I swear I knew we'd last this time

Where did we go wrong? Oh did you, did you change your mind?

How could you change your mind?

Who got inside your mind?

I stopped strumming the guitar. I stopped singing. So I better try harder in stopping this fucking feelings. Nakakagago lang. It's been what? Six months? Seven? Yeah, it has been seven month and yet it hurts the same. It fucking hurts. They say it takes time to heal but what the hell! How long? How fucking long would it take me to totally forget? I'm tired. 

I went inside the moment I saw the sky turned into lighter color. My first class will start at seven so I decided to prepare already. I let the water from the shower streamed down from my head down to my feet. I was like that for I don't know how long exactly. 

It was already six forty when I arrived at school. Sakto lang kasi hahanapin ko pa yung room ko. New people to face and new faces to ignore. Pinuntahan ko agad yung bulletin board na may mga nagkukumpulan na mga estudyante. For sure, dun nakalagay yung information about sa mga rooms. 

Hindi ko ipinagpilitang isiksik yung sarili ko sakanila. I waited them to leave until I've got enough space para ako naman ang tumingin ng room ko para sa unang klase. And it says that it will be at the new building's second room at second floor. Good enough dahil nasa second floor lang at hindi sa fourth floor. Dahil kung malate man ako, kayang takbuhin agad. 

Nagulat ako ng madatnan ko na marami na agad tao sa loob ng room kaya naman napatingin agad ako sa relo ko. Fuck! One minute and it will be already seven. Akala ko maaga pa! I decided to go inside. The noisy room suddenly became quiet and I know exactly kung bakit. May bagong mukha silang nakita. Nakikita ko naman silang nakatingin sakin pero mas pinili kong hindi sila tignan pabalik. I looked for a vacant chair and found one at the last row. It's beside the room's window. 

Ramdam ko pa rin na sinusundan nila ako ng tingin at medyo umingay na rin dahil sa bulungan nila. Still, I didn't bother  to look at them. Ipinikit ko nalang ang mga mata ko dahil wala pa naman yung una naming prof. Naramdaman ko na may umupo na sa upuan sa tabi ko pero nanatili akong nakapikit. 

"Sino 'to?" sigurado ako na yung katabi ko ang nag salita. Sigurado rin ako na ako ang tinutukoy niya. 

"Hindi ko alam. Malamang bagong transfer. Bagong mukha eh!" Malamang! Alangan namang nakikisit-in lang ako di ba? There's no possible answer to her question. We should not ask what's already obvious. 

"Hoy!" Hindi ko alam kung ako ba yung tinawag nyang hoy. Pero kung ako man yon, pwes wala akong balak imulat ang mga mata ko para lingunin siya. Sa pagkakasabi niya palang ng halata na agad na siga itong isa na to. Siga nga ba? 

"Hoy transferee!" sigaw niya ulit. So I'm right. Ako nga yung tinatawag niya. Ang alam ko magkatabi lang naman kami ah, bakit kailangan niyang sumigaw? Hindi naman niya siguro iniisip na bingi ako diba? Isa pa, why is she even calling me knowing na nakapikit ako? Hindi ba niya naisip na pwedeng natutulog ako? 

Wala bang common sense tong isa na to? O hindi niya alam yung salita na yon? Pupusta ako, nsa dalawang yon lang ang sagot sa tanong ko. It is either she doesn't have it or she doesn't know it. 

"Bingi ba tong isang to? Ang lakas-lakas na ng boses ko di pa rin sumasagot oh." tanong niya. Okay, I am starting to get pissed with this human. Hindi ko na aantaing maubos ang pasensya ko dahil masyado pang maaga para mangyari yon. Ayaw kong masira niya ang araw ko. 

"Hindi mo ba naisip na pwedeng natutulog ako? Kaya nga ako nakapikit di ba? And another thing, use your common sense. If you have one." I said that without even opening my eyes.