Make Me Fall (ON HOLD)

Twenty: Oo

COLUMBUS

"Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala." Ellie confessed as we walk under the moon-lit night.

Namuo ang kyuryosidad sa utak ko habang sinusundan ko siya. Nauuna siyang maglakad kesa sa akin kahit pa sobrang bagal ng lakad namin.

Gusto ko magtanong kung ano ang ibig niyang sabihin, pero hindi ko ginawa. Kinulung ko nalang sa isipan ko ang tanong ko.

Pero saan nga ba siya hindi makapaniwala?

"Sobrang daming nangyari ngayon araw. Feeling ko ang haba-haba ng araw na 'to kung ikukumpara sa ibang araw." Pagpapatuloy niya sabay pakalawa ng buntong hininga.

I agree with her. This has been a very long and tiring day not just for her but for me also. But, I will not forget about this day. About this night.

"Kamusta pala yung singing competition?" Tanong ko. Bigla ko kasing naalala na kanina nga pala iyon at kasali siya doon.

I was the supposed to be partner of her if I did not decline our profesor's offer. Kung sana partner kami, eh 'di maririnig ko ulit siya na kumanta. I badly miss her singing voice.

Napatigil dahil bigla nalang siyang tumigil sa paglalakad. Buti nalang at may distansya sa pagitan namin, kasi kung wala, malamang nabunggo ko na siya.

We should always keep distance.

Remember that.

Umikot siya para harapin ako at bakas na bakas sa mukha niya ang pagkabigla. Para bang may naalala siya bigla na isang importanteng bagay. Ganung-ganun ang reaksyon niya ngayon.

At tangina, ang ang ganda niya pa rin!

"Bakit? Anong problema?" Kunot noong tanong ko sakanya.

"Hindi ko alam kung anong result nyng competition kanina. Umalis kasi agad ako eh." Sagot niya. She shrugged off her shoulders and faced the road again.

Well, that's confusing.

Akala ko kung ano na yung nangyari dahil sa naging reaksyon niya tapos biglang kabig na para bang wala lang. Paanong nagagawa iyon ng mga babae? The fast mood change.

And how can they even react like something happened so bad when in fact there's nothing wrong happened? Ang kumplikado talaga nila.

"Bakit ka ba umalis agad?" Tanong ko at nagsimula na ulit kaming maglakad.

Bakit nga ba umalis siya agad? Hindi ba ang announcement nga ng panalo ang pinaka-importanteng part ng program? Kasi nandun yung kaba at excitement at the same time.

Wala ba siyang pakialam sa resulta?

"Kasi may gusto akong makita." Muli nanaman akong natigilan. My heart skipped a beat after I heard her answer.

May gusto siyang makita. Hindi ako yung tipo ng tao na mahilig umasa o mag-assume. Pero tangina, bakit ngayon nagdadasal ako na sana ako yung gusto niyang makita?

Why do I want her say that it was me who made her left the competition even before the announcement could be made?

What the fuck is wrong with me?!

Gusto kong malaman pero wala akong lakas ng loob na segundahan pa ang nauna ko na tanong. I don't have the courage to ask her if it's me, whom she wanted to see. And my  heart started to fuck up as it beats crazily inside my chest.

I clenched my jaw and tried to swallow the lump in my throat. I can't find any courage inside my body right now!

Kasi kung may lakas man ako ng loob ngayon, kanina pa ako nagtanong. At kung matanong ko man, hindi ko rin alam kung ano ang magiging reaksyon ko sa maririnig ko na sagot mula sakanya.