Overdream [5SOS]

12

แสงตะวันค่อยๆโผล่พ้นฟ้ามาแทนท้องฟ้าสีม่วงครึ้ม ฉันค่อยๆดันตัวเองลุกออกจากที่นอนแสนอุ่นขึ้นมาอย่างช้าๆ นาฬิกาบอกเวลาหกโมงสิบนาที ฉันจึงรีบไปจัดการล้างหน้าล้างตาทันที

วันนี้เป็นวันที่คนขี้เกียจตื่นนอนอย่างฉันตื่นเช้าที่สุดนับตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่ ฉันลงมาข้างล่างเพื่อชมวิว ดื่มด่ำกับบรรยากาศของซิดนีย์ยามเช้า ช่วงนี้เป็นช่วงที่อากาศค่อนข้างจะดี ไม่หนาวจนเกินไป

ฉันนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงนาฬิกาไขลานตีบอกเวลา 7 โมงเช้าแล้ว แน่นอนว่าพวกเขาทั้งสี่ยังไม่มีใครตื่นเลยสักคน -_-

คิดถึงเรื่องกลับไทยก็ใจหายเหมือนกันแฮะ เริ่มติดที่นี่ซะแล้วสิ(ติดคนแน่ๆ!) แน่นอนว่ากลับไปก็คงใช้ชีวิตแบบเดิมๆ ตั้งแต่มาอยู่นี่ฉันไม่เคยเบื่อเลย พวกเขาแปลกมากแล้วก็ตลกด้วย

'ชวนพวกเขาไปเที่ยวก่อนกลับหน่อยดีกว่า'

เสียงในใจร้องขึ้นอย่างดัง คิดได้ดังนั้นฉันก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ จะชวนพวกเขาไปไหนดีนะ ฉันอยากจะเก็บความทรงจำครั้งสุดท้ายนี้ไปนานๆเลยล่ะ ><

ดิ๊งด่องๆๆๆ

เดี๋ยวนะ? นี่มันพึ่งจะ 7 โมงเช้าเอง ใครเค้ามากดออดบ้านคนอื่นเวลานี้กัน ฉันค่อยๆลุกเดินไปทางประตู แล้วเปิดให้แขกที่มา

โอ้...

คุณนายเฮมมิ่งส์ล่ะทุกคน

"เอ่อ สวัสดีค่ะ" ฉันเผลอพูดภาษาไทยพร้อมยกมือไหว้แม่ของลูคไปด้วยความลืมตัว

"ว้าว หนูเป็นเพื่อนของพวกหนุ่มๆหรอจ๊ะ?"

"เอ่อ กูดมอร์นิ่งค่ะ T///T ชะ.. ใช่ ค่ะ"

"ดีจังเลย ฉันชื่อลิซนะ ลิซ เฮมมิ่งส์ แม่ของลูคจ้ะ" ค่ะ หนูรู้แล้วค่ะ แล้วหนูก็เคยมโนว่าป้าลิซเป็นแม่สามีหนูด้วย แงงง้ -///-