❛ Dünya garip ve kaderimiz bizim elimizde. Öyleyse birimizin kaderi diğerini etkiliyor ve eğer benim kaderimde bir deli varsa oda benim bir benzerim.. ❥ ❜
Önce resim sonra karakteri tanıtım bilginiz olsun 😘😍. Ön yargıyla yaklaşmayın . Bu hikaye Çok farklı.. Gerçi hepimizin hikayesi farklı ama kitabın ne kadar güzel olduğunu kapağına bakarak karar verenlerden olmayın, size kattıklarına ve ne kadar eğlendiginize bakın. Teşekkürler. Nasıl.yorum yaptiginizin önemi yok iyi yada kotu benim icin degerlisiniz. Yorumları unutmayın ♥️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1-] Güneş ERGUN. Tozlu raflarda eski kitaplar, eski kitaplarda dokunuşlar ve o dokunuşlarla bizim izlerimiz var. 18 yaşındayım ve birturlu hatırlayamadığım bir geçmişim var . İnsanlar bazı şeyleri unutmak ister , kötü anılardan kurtulmak ve birdaha onlarla karşılaşmamak. Annemde bana bunu söylemişti. Zaman vermemi , unutmamı , hatırlamamamı.. Babamdan geriye tek iz geçmişimdi. O ölmeden önce bana boş bir geçmiş ve güzel anılar bırakmıştı. Onlara ihtiyacım vardı . Küçükken babamla yabpoz oynardık hep bir parça eksik kalırdı . O parça hep eksik kaldı..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3-] Alaz VARGIN.
Etrafımızda milyonlarca insan , binlerce kişilik , yüzlerce kalp , onlarca unutmam gereken anı ve bu kalan bir bedende acı çeken bir çocuk var. Benimse artık ne gücüm kaldı nede kurtuluşum. Psikiyatristim durumumun sandığından daha kötü olduğunu söylemişti. Ben sandığınızdan ve sandığınızın aksinden daha kötüyüm. İnsan cehennemi de, cennetide bir kere yaşarmış sonraki yaptıklarıyla tercihini belirler ebediyen orda kalirmiş. Ben 12 yaşımdayken yanmaya başladım , O günü her gün yaşamaya 11 sene önce başladım. Önce annemin ölümünü izledim sonra babamın canına kasdetmesini ve ruhumun bin parçaya bölünmesini izliyorum. Benim hikayem tamda burda başlıyor. 12 yaşımdayken annemi 3 ay sonra babamı kaybettim. Şimdi 24 yaşındayım ama ogunden sonra hep 12 kalmış gibiyim . Büyümek güzel şey, ama çocuk kalmak daha güzel. Bedenim yaşlanıyor ve beynim birşeyleri unutmaya başladı. Unutamadigim tek şey ise o yangında anneme karşılık tercih ettiğim küçük kiz.. Zihnimde benle beraber 10 kişilik var ve istediğim birşeyler hala kaldımı bilmiyorum.. Aynalardanda korkuyorum. En çokta maske takmış yansımalardan..
