Zijn Naam Is Lucas

# 11 Het Tuinfeest - De Familie Lindeman

We draaiden mee de hoek om met de kronkelende rode loper en kwamen aan bij een feesttent waar je U tegen zegt. De zijkanten waren open maar dat ding was zo mega als een circustent. Ik moest moeite doen om mijn mond niet open te laten zakken. Dit was echt een hoogste bovenklasse van de maatschappij aangelegenheid. Elite volk. Astrid Lindeman moest wel erg succesvol zijn met zo'n imperium. Niemand keek op naar ons, maar er kwam ineens een bekend vriendelijk gezicht tevoorschijn tussen de mensen. 'Hey Bianca, remember me?' 'Ja, René toch?' Hij kuste mijn hand en keek op naar Lisette. 'Wie is deze lieftallige dame die je hebt meegenomen?' 'Ik zei Lisette Moonen dit is René Veldman, goede vriend en collega van Lucas.' Hij kuste de hand van Lisette die duidelijk onder de indruk was van zijn hoffelijkheid en charme. 'Aangenaam en welkom. Ik ga even wat te drinken halen voor jullie mooie dames en ik zal gelijk even kijken of ik die blonde Don Juan kan vinden.' Hij liep weg en verdween uit ons vizier. 'Wat een leuke vent is dat, heeft hij een vriendin?' Ik maakte een vermakelijke beweging vanwege haar vraag en zeg 'Ik geloof van niet nee.' Lisette draaide zich naar me om en zei zangerig ' Ik voel een projectje aankomen.' Ik moest lachen 'Lis verlaat jij een feestje ook wel eens alleen? Sletje.' Ze speelde quasi beledigd 'Nouja zeg ik mag toch genieten.' René kwam terug met glazen in zijn handen en riep 'Champagne!' Mijn vriendin liet er geen gras over groeien en gooide gelijk haar charmes in de strijd door sensueel een slokje te nemen. René keek gebiologeerd naar haar. Hij zei zonder weg te kijken van haar 'Loop maar naar achteren Bianca, Luc staat bij zijn moeder aan de linkerzijde van het koud buffet. Hij wees de richting op die ik moest volgen. Lisette knikte dat het goed was.

Al lopend passeerde ik wat mensen en sta tafels. Ik liep ook langs de bar af waar champagne op een dienblad stond. Ik sloeg er snel nog eentje achterover en nam er nog een mee voor onderweg. Ah, ik zag een lange tafel met een hagelwit laken met goude stiksels, waar de prachtigste schalen met luxe gerechten op lagen. Ik voelde mijn hartslag stijgen en bonken in mijn borst. Zo hard dat ik dacht dat het hoorbaar was. Ik verlangde er zo naar om Lucas weer te zien dat het bijna ondragelijk was. Een paar opgedirkte dames gingen een stap opzij. Ik zag een blonde vrouw staan van jaar of vijftig. Onmiskenbaar zijn moeder. Lucas was een evenbeeld van haar schoonheid. Ik zag dat ze me aankeek dus leek het me wel zo sociaal mezelf even voor te stellen. Toen ik bij haar kwam stak ik mijn hand uit die ze hartelijk schudde. 'Hallo ik ben Bianca Maassen' 'Aangenaam Bianca ik ben Corinne Lindeman, de moeder van Astrid.' Ik feliciteerde haar met het heugelijke feit van de verjaardag en maakte een compliment over de ambiance. Ze keek vrolijk. 'Ben je een vriendin van Astrid, Bianca? ' vroeg ze. 'Nee, maar wel een vriendin van mij mam' hoorde ik ineens achter me.

Ik ademde even diep in. Natuurlijk wist ik wie er achter me stond. Ik herkende die stem uit duizenden. Ik draaide me om en ik dacht dat ik daar terplekke een rolberoerte zou krijgen. 'Ow My F*cking God.' Ik moets zojuist zijn overleden en rechtstreeks naar de hemel zijn gevlogen. Voor me stond Lucas volledig gehuld in een zwarte, smetteloze smoking! Hij zag mijn reactie en lachte zijn meest verblindende, charismatische, rechtstreek uit de tandpasta reclame komende, charmante glimlach 'Hey schoonheid. Ja dat is wel want anders dan een spijkerbroek hé.' Hij deed een stap naar voren en kuste me drie keer. Zoals dat hoort volgend de etiquette. Zijn moeder was inmiddels wat verderop met iemand aan de praat geraakt. Ik hervatte mezelf en kwam terug op aarde en zei 'Wauw' meer kwam er niet over mijn lippen. Hij kwam naast me staan bij de statafel en legde zijn hand op mijn rug. Me aankijkend met die stralende, blauwe ogen sprak hij 'Vind je dat mooi meisje?' Ik knikte alleen maar. Nadat ik het voor elkaar kaar kreeg om subtiel mijn champagne achterover te gooien vond ik mijn stem terug 'Jij bent mooi Luc, betoverend zelfs.'

Hij grijnsde nu van oor tot oor en ik stierf een langzame lijdende dood. Hij was zo indrukwekkend in dat pak. Ik kon hem wel opvreten. 'Dankjewel dat is echt heel erg lief van je.' Ik voelde zijn hand brandend zacht over mijn rug aaien. 'Heb je Lisette niet meegebracht?' vroeg hij om zich heen kijkend. 'Ów jawel hoor, maar die heeft de jacht geopend op René.' Lucas schaterde 'Dat zal dan vast wel goed komen.' Je ziet er trouwens oogverblindend uit Bianca. Ik wil vanavond graag met je dansen of was je ook al op jacht?' Ik dacht deze keer gelukkig in mezelf  'Op jacht? Volgens mij ben ik al ten prooi gevallen.' 'Dat lijkt me geweldig Lucas, Hij zag het pakje in mijn hand. 'Is dat voor Astrid?' 'Ow uhmmm ja.' 'Ze staat aan de overkant, als je omdraait recht vooruit. Ik ga zelf even de catering deleggeren voor het diner en de tafelindeling wat aanpassen.' Hij gaf me een knipoog en zei gelijk erachteraan 'Aww ze bloost weer.' Ik keek mijn sexy blonde god na toen hij het huis in verdween. Ik slaakte een verliefde zucht. Mijn heerlijkheid wat een man.