SAFDERUN

5-Korku

-5-

Kendimi öyle güçsüz hissediyordum ki aylarca hatta yıllarca uyumak istiyordum. Her şeyden sıyrılmak istiyordum. Bunu yapabilir miydim? Kesinlikle yapamazdım. Ama ben bu karmaşadan kurtulmak istiyordum. Karşımda bana bakan endişeli gözlerin içindeki sırları bir bir anlayabilmek istiyordum.

Kendime geldiğimde yanaklarımı tutan elleri öfkeyle ittirip hızla ayağa kalktım. Ben ayağa kalkınca Sarp da ayağa kalkmıştı. Şu an onu gebertmek istiyordum. O ise suratıma sakin sakin bakıyordu. Öfkeden titreyen ellerimle göğsünden sertçe ittirdim.

"Sen ne tür bir dengesizsin? Amacın ne senin?"

Ben öfkeyle cümlelerimi sıralarken o sakinleşmemi bekler gibi hiçbir şey yapmadan duruyordu. bu tavrı beni daha da sinir ediyordu.

"Seni rahat bırakmamı söyleyip peşimden geliyorsun! Ne kadar korktuğumdan haberin var mı peki? Derdin ne ya senin derdin ne?!"

Sinirimi bir nebze olsun yatıştırdığımda öfkeli gözlerimi Sarp'ın yüzünden çekip hızla yürümeye başladım. Onunla konuşmak istemiyordum. Onu görmek istemiyordum. Onu düşünmek istemiyordum. Beni bu kadar korkutmaya ne hakkı vardı? Arkamdan gelen sesle adımlarımı durdurdum.

"Paranoyak bir manyak olduğunu düşünemedim."

Öfkeyle karışık alaycı cümlesi beni daha da sinirlendiriyordu. Hızla arkamı dönüp cevap verdim.

"İnsan gibi seslenmek yerine arabayla yolumu kesen bir ruh hastası mı söylüyor bunu?"

Aramızdaki mesafeden dolayı bağırarak konuşuyorduk. Uzaktan bakıldığında epey komik görünüyor olmalıydı. Ama bana hiç mi hiç komik gelmiyordu. Kaşlarını kaldırarak iki elini yana açıp konuştu.

"Koşuyordun."

Bıkkınlıkla derin bir nefes verdim.

"Beni rahat bırak Sarp. Beni rahat bırak."

Cümlemi bitirdiğimde tekrar önüme dönüp yürümeye başladım. Ama arkamdan gelen adamın sesi yürümeme engel oluyordu.

"Sadece bu saatte eve yürümeni istemedim. Senin gibi bir belayla uğraşmaya niyetim yok."

Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Sarp tam arkamda duruyordu. Şu an ona tekme atmak için mükemmel bir konumdaydım. Aslına bakılırsa bunu yapmayı da çok istiyordum. Kendimi sakinleştirmeyi deneyerek derin nefesler almaya devam ettim. Neden sinirlerimle bu kadar oynuyordu? Madem bir belaydım niye beni eve bırakmak istiyordu? Defolup uyusaydı ya, niye benimle uğraşıyordu? Dizlerim dermansız kalmıştı. Yürümek istemiyordum artık. Madem beni eve bırakmak istemişti. O zaman bırakacaktı. Bıkkınca suratına doğru döndüm.

"O zaman işe yara." deyip arabanın ön koltuğuna doğru yürüdüm. Ve kararlı bir şekilde oturdum. Fazla uzun sürmeden Sarp da yanıma oturmuştu. Ne yapıyorum ben. Şu an içinde bulunduğum durum çok anlamsızdı. Ama çok yorgundum ve yürümek için halim kalmamıştı. İçinde bulunduğum durumun saçmalığı da pek umrumda değildi. Gözlerim kapalı bir şekilde evime gitmeyi beklerken Sarp'ın sesiyle gözlerim açıldı.

"Astımın falan mı var?"

Muhtemelen az önce sokaktaki halimden dolayı böyle düşünüyordu.