Unwanted Mates

21

~Will ~

Normaal gezien zouden Clara en ik een weekendje weg zijn maar tijdens het ontbijt kreeg ze het akelige gevoel dat er iets niet klopte. Zodra we parkeren merk ik dat de deur van Serena haar huis openstaat. Dat is raar... 

Clara en ik kijken elkaar aan. Zodra we de auto uit stappen ruik ik bloed. Veel bloed. Ze kijkt me vol paniek aan. We stappen voorzichtig naar de deur. 

Ik hoor een mannenstem zachtjes "help" roepen. "Serena, lieverd, open je ogen." horen we direct daarna. 

Clara gooit de deur open en gilt. Ik druk haar tegen me aan en kijk vol walging naar de kamer. De halve vloer zit onder het bloed. Zelfs het plafond is niet gespaard gebleven. Het zit onder de opgedroogde bloedspetters. En dan is er nog Serena. Haar ene hand is gestrekt terwijl de andere meer in een positie zit om kracht te leveren. Alsof ze kroop... Grotendeels van het bloed komt van haar. Ik kijk naar haar zij. Het zit onder de klauwsporen. Haar vader ligt ook bloedend op de grond. 

 "Ze moet naar een dokter" mompel ik. "neem haar benen, ik pak haar armen. Ze moet zo snel mogelijk naar Damon zijn packdokter!" ze doet wat ik vraag maar trekt haar hand direct terug. 

"Will, ze is ijskoud" haar stem beeft helemaal en haar ogen worden waterig. Haar onderlip begint te trillen en ik zie dat het veel concentratie kost om niet te huilen of schreeuwen. 

Ik pak Serena haar pols en concentreer me op haar hartslag. Net wanneer ik het wil opgeven voel ik een slag. Traag en verontrustend zacht maar het was er. 

"ze leeft nog maar nauwelijks" zeg ik tegen haar. Ze knikt en samen tillen we haar op. We leggen haar op de achterzetel en maken haar vast. Ik rijd op hoog tempo naar het packhuis. Het boeit me niet of ik nu gigantisch veel boetes heb. 

Na een minuut of twee zijn we er. Ik til haar op en we lopen naar binnen. Iedereen laat hun eten vallen en kijken ons geschokt aan. "schiet op, roep de dokter!" schreeuwt Clara van frustratie. Matt en Kyle rennen naar buiten. De Luna leidt ons naar de ziekenkamer. We leggen haar voorzichtig op het bed. 

 "wat is er gebeurd?" vraagt de Luna. "Sorry Luna, maar dat weten we niet. We vonden Serena en haar vader..." oh mijn maangodin 

"Clara, schatje, we zijn je vader vergeten" zeg ik voorzichtig. Ze pakt direct mijn hand en trekt me mee. Ook al hebben ze geen goede band, Serena en Clara houden nog steeds van hun vader. Ook al geven ze het niet toe. 

We doen hetzelfde als bij Serena. We leggen hem op het bed naast Serena.

 Iedereen wacht gespannen af. De vader van Clara en Serena is ondertussen bewusteloos geraakt. Hij overleeft het wel. Zijn wonden zijn erg maar bijlange na niet zo erg als die van Serena. We hebben geprobeerd om Damon en zijn vader te bereiken maar ze nemen maar niet op. Waarschijnlijk in een meeting. 

De deur vliegt open en Damon stormt binnen. De blik in zijn ogen staat vol bezorgdheid. Hij ziet Serena liggen en hij wordt direct bleek. Zijn ogen beginnen te wateren. De Luna staat recht en stapt neer hem toe. Ze neemt hem mee naar en afgesloten ruimte. 

Hoe kon dit zelfs gebeuren? Waar blijft die klotedokter? 

Na nog eens 5 minuten wachten komen Matt, Kyle en de dokter binnen. Hij beveelt ons om de ruimte te verlaten. We zitten allemaal in de kamer naast de ziekenzaal te wachten. De spanning is om in te snijden. Niemand zegt ook maar iets. 

"we moeten eten." zegt de Luna. Hoe erg ik het ook vind om te gaan eten terwijl Serena halfdood op een operatietafel ligt, ze heeft gelijk. 

Zodra we naar beneden gaan zie ik allemaal mensen staan. Ze kijken stuk voor stuk bezorgd. "Alpha, Luna" zegt een van hun. Alle omega's buigen. 

"hoe gaat het met de toekomstige Luna? Gaat het wel met haar?" 

Damon zijn ouders hebben 2 weken geleden bekend gemaakt dat Damon zijn mate heeft gevonden. Iedereen was dolgelukkig. Ze hadden een toekomstige Luna. Het heeft ook het vertrouwen in Damon als Alpha verhoogt. Velen dachten dat Damon onbekwaam zou zijn omdat hij zelfs geen moeite deed om zijn mate te vinden. Maar, dat is nu allemaal voorbij. De pack leerde Serena kennen en ze waren direct dol op haar. Ze is altijd al een geboren leider geweest. 

Vroeger, in onze vorige pack, sloop ze altijd naar de voorraad kast. Ze nam nooit iets voor haar eigen mee. Nee, ze stal eten voor de mensen in de kerkers. Ze verzorgden hun wonden die meestal waren gemaakt met monnikskap of wonden die niet snel genoeg heelden aangezien ze door een alpha waren gemaakt. Zij heeft het hef in eigen handen genomen en de alpha uitgedaagd nadat hij haar moeder heeft vermoord. Ze won. Een veertienjarige wolvin tegen een zestienjarige alpha die al zijn hele leven getraind werd tot een moordmachine. Ik weet het nog alsof het gisteren was.

Ik stond op het plein voor het packhuis samen met nog een paar wolven. Het was de dagelijkse bijeenkomst. Elke dag werden we verplicht om aan te horen wat de regels waren. 8 jaar lang elke dag. Eerst zijn vader en sinds 3 jaar ook hij. Hij werd al alpha gemaakt op zijn 13de. 

Mensen rennen naar buiten. Een van hun ging op het podium staan. Het was een vrouw van begin 20. Haar ros haar hing dof rond haar gezicht. Haar hazel kleurige ogen waren gevuld met angst en paniek maar bovenal woede. Ze gilde en iedereen keek haar aan. 

"De alpha heeft de vrouw van de bèta vermoord!" riep ze. Het verdriet vulde me van kop tot teen. De vrouw van de bèta. Serena haar moeder. Meest gelieve vrouw van heel de pack. Dood. 

De alpha kwam naar buiten. Mijn verdriet werd vervangen door pure haat. Een zestienjarige jongen. In zijn mensenvorm zag hij er tenger uit. Makkelijk om te doden. Maar, onder die zwakke façade schuilde een moordenaar. 

Hij was helemaal bedekt met bloed maar hij had zelf amper wonden. Hij grijnsde en zijn ogen waren angstaanjagend. Pure waanzinnigheid. Hij was gestoord. Serena keek hem aan met de grootste haat die ik ooit had gezien. We waren al een paar maanden goede vrienden.

"Serena, mijn klein visje. Laat deze boodschap duidelijk zijn. Jij luistert naar mij en naar niemand anders!" riep hij. Niemand snapte de bijnaam. Waarom noemde hij haar klein visje? Ze is een weerwolf. 

Ze gromde wat en veranderde in wolf vorm. Hier en daar hapten sommige mensen naar adem. Ik deed het ook de eerste keer dat ik haar in wolfvorm zag. Wolven hebben meestal dezelfde kleur vacht als haarkleur. Serena haar wolf daarentegen niet. Ze heeft een prachtige witte vacht met een blauw en groene schijn. Haar ogen gloeien zachtjes. Iedereen die haar ooit heeft gezien in wolfvorm zegt dat ze de mooiste wolf is die ze ooit hebben gezien. Serena gelooft het maar niet. Ze vindt haar wolfvorm verschrikkelijk.

 "hoe kan ik zo jagen? De prooi ziet me al van 100 meter afstand" klaagt ze altijd. 

Serena gromde uitdagend naar Alpha Ryan. 

"Wat is er, visje? Ga je me aanvallen?" vroeg hij spottend. Dat is precies wat ze deed. Ze rende met een abnormale snelheid op hem af en beet in zijn zij. Zijn ogen werden bloedrood en hij veranderde in zijn zwarte wolfvorm. Ze renden het packhuis weer in. Iedereen bleef minutenlang in spanning wachten. 

"Ze is waarschijnlijk dood. Dwaas kind" mompelde een 30-jarige man met blond haar. 

Net op dat moment ging de grote deur open. Serena strompelde naar buiten terwijl ze achter haar de dode Alpha meesleepte. Ze gooide hem op de brandstapel die Alpha Ryan had klaargemaakt deze ochtend. Niet wetende dat het voor hem zou zijn. Ze gooide een lucifer op de met benzine besmeurde takken. 

Ze liep terug naar binnen maar die keer had ze haar moeder bij. Iedereen ging rond haar heen staan en rouwden. 

Serena zei tegen iedereen dat de alpha gek werd door de monnikskap dampen en zichzelf verwonde. Het is al meerdere keren eerder gebeurd dus niemand verdacht iets. De pack bestond niet meer. Iedereen die nog over was, wat er trouwens niet veel waren, verspreide zich. Het gezin van Serena en mijn gezin zijn de enigste die hier nog wonen. Degene die niet bij een nieuw pack konden werden rogue.

"De dokter is haar aan het opereren" onderbreekt de stem van de Luna mijn gedachten.

 De omega's lijken niet gerustgesteld maar ze nemen genoegen met het antwoord. 

Net wanneer de omega's zich omdraaien weergalmt een lange biep door de gangen