Unwanted Mates

24

~Serena~

"Serena?" 

Ik strompel op hem af en geef hem een knuffel. 

"ik dacht dat je dood was" ik verberg mijn gezicht in zijn kleren. Mijn broer. Iedereen kijkt ons aan. 

"je bent gewond" mind linkt hij. Aangezien we familie zijn werkt de link nog. 

"nee, echt?" link ik sarcastisch terug. 

"hebben zij dat gedaan?" vraagt hij met een wantrouwige blik naar de rest. Ik schud mijn hoofd. 

"Ze hebben Sky meegenomen" linkt hij. 

"was ze gewond?" vraag ik. 

"een rogue viel ons aan. Ik weet niet hoe maar hij had monnikskap op zijn klauwen." zijn ogen worden waterig en ik trek hem weer in een knuffel. 

"ze is in goede handen" ik glimlach geruststellend naar hem. Hij lacht zwakjes terug. Zijn ogen staan zo bezorgd. Zou Damon ook zo hebben gekeken toen ik daar lag? 

"waar is Clara?" vraagt hij deze keer luidop. Ik kijk vragend naar Damon. Hij kijkt nog steeds achterdochtig naar Scott. 

"Ze ligt al dagen in de gastkamer. Het nieuws dat je bracht viel haar nogal zwaar." mompelt hij. Een paar doffe pijnscheuten gieren door mijn lichaam. 

"kom Scott, we gaan je even opfrissen voor we naar Clara gaan. Ze zal zo blij en kwaad zijn dat je nog leeft" ik leidt hem naar een badkamer. 

"ga maar douchen en geef u kleren, dan kan ik ze gauw wassen." hij kijkt me aan. De pijnscheuten worden steeds erger 

"nee, jij moet rusten. Serena, ik voel dat je pijn hebt en je wonden zijn weer opengegaan." ik kijk naar mijn T-shirt en zie dat hij gelijk heeft. 

"mistletoe, zilver en monnikskap? Akelige mengeling" mompelt hij. Ik kijk hem verward aan. 

"ken je het niet?" ik schud mijn hoofd. 

"het zorgt ervoor dat de wonden nog trager genezen dan bij normale mensen. Meestal komt het voor in Amerika" legt hij uit. 

Ik frons. "hoe weet jij dat allemaal?" hij kijkt me aan. Hij heeft dezelfde ogen als vader. 

"Sky is" hij knijpt zijn ogen even toe "was de dochter van een packdokter in Amerika" corrigeert hij. 

"hoe bedoel je, was?" vraag ik nieuwsgierig. Zijn ogen werden direct verdrietig. 

"ze zijn allemaal dood. Alleen Sky en ik konden ontsnappen. Het was hem Serena. Alpha Ryan" 

"hoelang geleden was het?" vraag ik. 

"amper een maand geleden. Waarom?" ik zucht verdrietig. Rond de tijd dat ik en Damon elkaar eindelijk accepteren. 

"Het is mijn schuld" snik ik. Hij trekt me voorzichtig in een knuffel. 

"het is niet u schuld" sust hij me. 

"dat is het wel. Hij heeft me gewaarschuwd" mijn gezicht is helemaal nat van de tranen. 

Hij kijkt me vragend aan en ik vertel het hele verhaal via mindlink. Voor het geval iemand die achter de hoek staat en toevallig Damon noemt niet mee kan luisteren. 

Na mijn uitleg haalt Scott zijn hand door zijn haren. 

"hij was zeker dood?" vraagt hij voor de miljoenste keer. 

"100%" mompel ik. De tranen zijn ondertussen al gestopt. 

"hoe is dit zelfs mogelijk?" fluistert hij gefrustreerd. "

ik heb geen idee" fluister ik hopeloos. De tranen branden in mijn ogen. Ik voel 2 gespierde armen rond mijn middel. De tintelingen verraden wie het is. Damon. Ik leun tegen hem aan.

Hij leidt ons door de gangen en stopt voor een lichtbruine deur. Hij klopt even voor hij binnen gaat. 

"Serena, wat doe je uit bed!" roept Clara zodra ze mij en mijn deels bebloede T-shirt ziet. Ik grinnik en trek Scott de kamer in. 

Clara loopt op hem af en begint hem te slaan.

 "Waarom! Liet! Je! Niets! Van! Je! Horen!" roept ze kwaad. Ze kijkt hem briesend van woede aan. ze loopt op hem af en Scott maakt zich klaar voor een pak slaag maar Clara knuffelt hem. Hij kijkt verward maar knuffelt haar snel terug. 

"ik dacht dat je dood was" ze begint te huilen. 

"ik dacht ook dat jullie dood waren"  Hij begint samen met Clara te huilen. Oh nee. Nu begin ik ook te huilen.  

"Serena, kom je nu terug naar de ziekenboeg?" smeekt Damon. 

Ik zucht en strompel samen met hem de ziekenboeg in. Hij legt me neer op het bed en ik zie dat er iemand in het bed ligt naast me. Ze heeft karamelkleurig haar en een huid die lijkt op donkere chocolade. Ze is beeldschoon. Zou dit Scott zijn mate zijn? Of is dit iemand van de pack?

 De dokter komt een paar minuten later binnen, op de voet gevolgd door Scott. Hij loopt naar het meisje en pakt haar hand. Ze is dus zijn mate. Sky dacht ik dat hij zei. 

Er komt een andere dokter binnen. Een man deze keer. Hij en Damon mindlinken even voor hij zucht en een deur ingaat. Even later komt de vrouwelijke dokter de deur uit. Ze glimlacht naar me. 

"aangezien Alpha specifiek om een vrouwelijke dokter vroeg om u wonden te hechten zal ik dokter Kane vervangen." Ik kijk Damon aan men een ben-je-serieus-blik. Mijn blik verplaatst zich naar de dokter. Ze heeft donkerbruin haar dat in een strakke dot zit, onyx-zwarte ogen en een gebruinde huid. 

"je moet u T-shirt uitdoen" ik doe wat ze zegt en kleur rood van schaamte aangezien ik in alleen een bh zit. Grotendeels omdat Damon naast me zit. De dokter geeft me een verdoving en ik zie dat Damon wegkijkt zodra de naald in mijn huid verdwijnt. Ik lach even en laat mijn hoofd in het kussen vallen. Ik voel kleine prikjes in mijn zij maar dat is het. Damon kijkt me aan. Alle kleur is uit zijn gezicht verdwenen. Hij is bezorgder dan ik. Schattig. 

Na een tijdje is de dokter eindelijk klaar. Ik trek gauw mijn T-shirt terug aan. 

"ik raad aan om te rusten" zegt ze terwijl ze iets neerschrijft in haar notitieboekje. Ik wil weten wat ze net opschreef. Ging het over mij of schreef ze gewoon op dat ze de bloemen moet water geven ofzo? Wat het ook is, ik wil het ook weten. Ik heb dat altijd al gehad bij dokters. Mijn nieuwsgierigheid is te groot en soms raak ik ermee in de problemen...vaak eigenlijk. 

Dan vraag ik me iets anders af en ik voel me vreselijk dat ik dit ben vergeten. Ik hef mijn arm op en tik op zijn schouder om zijn aandacht te krijgen aangezien ik niet kan bewegen zonder pijn te hebben. Damon kijkt me aan 

"waar is mijn vader?" vraag ik. Ik heb totaal niet meer aan hem gedacht sinds ik werd aangevallen. 

"geen zorgen, hij is thuis en zijn wonden zijn geheeld. Er is wel iets raar met zijn geheugen. Het is alsof hij jarenlang in een soort waas zat" hij kijkt peinzend naar de muur. 

"Wanneer mag ik naar huis?" Damon klemt zijn kaak opeen. 

"niet. Je blijft hier wonen." ik voel mijn wangen gloeien. 

"oke" 

"nee, probeer me niet van ged-. Wacht, wat zei je?" hij kijkt me geshockt aan. Ik lach even. 

"ik zei oké"