Unwanted Mates

10

~Serena~

De deurbel gaat. Aangezien niemand anders gaat, zal ik maar gaan. Dan herinner ik het me. Ik ben alleen thuis. Het is weer 'date avond'. Ik zucht en sta op. De bel blijft maar gaan. Ik zweer dat als Will weer 10 energiedrankjes na elkaar op heeft...

Ik gil. Zij gilt. We springen in elkaars armen en springen in het rond. Het is al 3 jaar geleden dat ik haar heb gezien. "Sorry dat ik je verjaardag heb gemist" verontschuldigd ze haar eigen. "en moeder haar sterfdag." ik kijk mijn 3 jaar oudere zus aan. Ze heeft kort haar tot aan haar schouders dat helemaal stijl is en een tintje lichter dan die van mij. Net als haar ogen. Die zijn ook een tintje lichter dan mijn ogen. Alleen is de cirkel in haar iris paars. Moeder had een oranje cirkel. Ze zei dat het een familie-eigenschap was. "Clara, het maakt niet uit" We glimlachen allebei en doen het eerste waar we aan denken. Eten!

Twee uur later zitten we tv te kijken. "Ik snap het niet!" roept Clara gefrustreerd. "De film is nog maar 10 minuten bezig." lach ik. "echt?" ik rol op de grond van het lachen. "Ha ha. Heel grappig" ze rolt met haar ogen.

De deur gaat open en ik stop direct met lachen. "oh, hey Clara. Wat een leuke verrassing" zegt mijn stiefmoeder met duidelijke afkeer. "Hey Wanda, nog geld verdient in het hoerenkot? Of zijn het steegjes geworden?" vraagt Clara. Ik schiet in de lach en rol weer over de grond. "Serena, liefje, je lijkt wel een stervende kat aan lachgas" Ik blijf verder lachen. "weet je Wanda, ik ben het volkomen met je eens. Owh, trouwens. Hoelang duurde het voordat je doorhad dat je bij varkens woonde? Blijkbaar lang genoeg voor je om erop te gaan lijken. Wat dacht je toen je naar de beschaafde wereld kwam? Laten we ervoor zogen dat ik lijk op een kind van Barbie en een varken?" deze keer is het aan Clara om te lachen.

Onze stiefmoeder kijkt ons aan en begint dan te grijnzen. Precies alsof ze een plan heeft.

"Lieverd!" oh nee. "lieverd!" ze begint te nep huilen. Dit is zo niet eerlijk. "Wanda, schatje, wat is er aan de hand?" mijn vader stapt bezorgd naar mijn stiefmoeder. "je dochters zijn altijd zo gemeen voor me. Ze zeggen altijd nare dingen tegen me. Ik wil gewoon dat ze me accepteren" wauw, hoe hard kan iemand liegen? Oké, de eerste twee zinnen klopten maar hey, zei doet hetzelfde bij ons.

Onze vader kijkt ons kwaad aan. "meisjes, bied je excuses aan" zegt hij tegen ons. Zowel ik als Clara beginnen te protesteren.

Na een tijdje lukt het onze verwekker om ons te sussen. "Jullie bieden je excuses nu aan of jullie vliegen uit het huis. Zowel ik en Clara staan recht en lopen door de voordeur naar buiten.

Clara houdt me tegen. "ruik je dat?" vraagt ze. "wat?" "Het ruikt zo hemels, als vanille en kaneel" haar ogen staan dromerig. De deur van Will zijn huis vliegt open. Will stapt verward naar buiten en snuift in de lucht.

Wacht. Wow. Wat? Wat is er aan de hand?

Zodra Clara en Will oogcontact maken heb ik het door. Oh mijn maangodin. Mijn beste vriend wordt mijn schoonbroer...

Ze lopen naar elkaar toe en springen in elkaars armen. Voor hun lijkt het zo makkelijk. Ze ruiken gewoon de geur op, maken oogcontact en leven lang en gelukkig. Het verwoest me om door te hebben dat ik nooit in Clara haar schoenen zal staan. Ik zal nooit gewoon naar mijn mate kunnen lopen zonder angst of walging. Misschien is het beter dat ik Damon niet mag. Zo is het makkelijker voor me om hem op afstand te houden. Misschien overleeft hij het dan. De woorden van mijn vroegere alpha galmen door mijn hoofd. Zijn allerlaatste woorden voor hij stierf.

Ik zie hem nog liggen op de marmeren grond van het packhuis. Hij was amper 2 jaar ouder dan ik toen. Nog maar 16 jaar. Hij was veranderd in zijn wolfvorm. Zijn vacht was zo zwart als de leegte van de diepste en donkerste put op aarde. Hij keek me aan met zijn bloedrode ogen. Dezelfde ogen die ik vanaf dat moment elke dag in mijn nachtmerries zou zien. De wond op mijn rug brandde zo hard. Het koste me veel kracht om mijn ogen open te houden.

Hij veranderde langzaam in zijn menselijke vorm. Je zag het bloed nu veel duidelijker. Het was zo veel. Ik keek naar zijn bebloede handen. Dat was niet zijn bloed. Mijn moeder lag een paar meter verderop. Haar ogen vielen langzaam dicht. Haar saffierblauwe ogen met een oranje cirkel in keken me aan. Ze begon te huilen.

Ik wou naar haar toe rennen maar de alpha pakte mijn pols beet. "ik zal je nog wel krijgen Serena. Ooit zul je van mij zijn. Jij zal mij sterker maken. Denk niet dat je mate je kan helpen. Ik zal hem wekenlang vastbinden. Elke dag martelen. Desnoods dood ik iedereen waar je om geeft." toen begon hij bloed uit te spugen. "Denk niet dat de dood me zal tegenhouden, Serena. Wanneer je het gevoel hebt dat je alles aankan en omringd ben met degene die je denkt dat het meest van je houden, kom ik tevoorschijn om die illusie af te laten brokkelen. Stuk voor stuk. Je zult hun nooit kunnen beschermen." hij lachte als een gek voor hij zijn laatste adem uitblies.

Ik rende naar mijn moeder. Ze keek me nog zwakjes aan. Ik snapte niet waarom ze niet heelde. "er is zo veel dat je nog moet leren. Neem deze ketting. Raak hem nooit kwijt. Doe hem nooit af. Wat er ook gebeurd. Wie er ook anders sterft. Dit is veel belangrijker." ze gaf me een prachtige gouden ketting. Het hangertje lijkt op een schelp en de details zijn wonderbaarlijk. Ze streelde mijn wang nog 1 laatste keer met de vreselijkste woorden "ik hou van jullie allemaal. Vergeet dat nooit".

Ik heb haar helemaal alleen gedragen en begraven in het bos. Vlak bij ons huis maar ook omringd door de mooiste bomen die ik ooit heb gezien. Haar lievelingsplek. Waar ze vader ontmoette...

"Serena!" Ik schrik wakker uit mijn dagdroom en merk dat ik aan het graf van moeder sta.

"Hoe kom ik hier?" vraag ik verward. "Geen idee. Je ogen werden gewoon glazig en je stapte het bos in. Je reageerde nergens op. Doe dat nooit meer. We waren zo ongerust." roept/huilt Clara. "Sorry" Ik kijk naar de grond en merk pootsporen op in de zeiknatte aarde. Ik knipper met mijn ogen en ze zijn weg. De aarde is ook helemaal droog geworden. Ik schud mijn hoofd verward. Waarschijnlijk heb ik het me verbeeld.

"uhm Serena-" ik hou hem tegen. "Ik weet het Will, er is niet genoeg plek. Geen zorgen, ik weet een plek om te overnachten." ik glimlach naar hun. Ik heb totaal geen flauw benul waar ik terecht zou kunnen. Ik loop door de straten terwijl ik doe alsof ik weet waar ik heen ga. Halverwege maskeer ik mijn geur. Gewoon, voor het geval een van hun me achtervolgd.

Ik stap het bos in en verstop me in een paar struiken. Als ik had geweten dat het zo koud ging zijn had ik een jas meegebracht. Wel, ik kan moeilijk teruggaan. Ik glip morgen wel binnen om mijn spullen te halen. Misschien neem ik wat geld mee voor een hotel ofzo. Vanavond zal ik het hiermee moeten doen. Ik negeer de vrieskou en val uiteindelijk in slaap.