Unwanted Mates

16

~Serena~

*1 week later*

Ik bleef de hele paasvakantie in mijn kamer. Ik ging alleen naar buiten om het graf van mijn moeder te bezoeken. De ene dag huil ik de hele tijd en de volgende voel ik niets. Geen enkele emotie. Vandaag begint het school weer. Na 2 weken die normaal gezien ontspannend moesten zijn maar in plaats daarvan een emotionele achtbaan werden.

Mali heeft de voorbije weken amper iets gezegd. Clara en Will zijn de enigste die ik binnen heb gelaten. Matt, Kyle en nog wat vrienden van Damon hebben geprobeerd om me zover te krijgen om Damon te vergeven maar ik heb hun gewoon genegeerd.

Ik sta zuchtend op en maak me klaar. Natuurlijk ben ik gestopt met mijn stiefmoeder te pesten. Ik kan het niet riskeren om weer het huis uit te vliegen.

De vest van Damon trekt mijn aandacht. Met tranen in mijn ogen herinner ik dat hij die aan me gaf omdat ik het koud had. De dag dat we bijna kusten en dezelfde dag dat hij mijn hart brak alsof het niks was.

Met een kleine tegenzin die ik niet wil toegeven prop ik hem in mijn tas. Matt zal hem wel teruggeven.

Will belt aan en samen stappen we naar school. Niemand van ons zegt iets.

Zodra de lessen beginnen, begint Matt tegen me te praten. Hij blijft maar doorgaan over hoe hard Damon me mist. Soms kan ik Damon niet geloven. Zelfs zijn vrienden overtuigen om hem te helpen me op zijn overwinningslijst toe te voegen.

Ik kan er niet meer tegen en steek mijn hand op

"Ja, Serena?" de leraar kijkt me aan.

"meneer, Matt valt me de hele tijd lastig en ik kan me niet concentreren" zeg ik. Hij zucht

"Matt, ga naast Kyle zitten. Alicia, ga naast Serena zitten" Matt en Alicia verwisselen van plaats.

De rest van de dag laat Matt me eindelijk me rust. De laatste bel gaat en ik loop nog gauw naar Matt en Kyle. Zodra ze me zien kijken ze hoopvol op. Waarschijnlijk hopen ze dat ik meega om met Damon te praten. Met trillende handen pak ik Damon zijn vest uit mijn tas.

"kunnen jullie dit aan hem teruggeven?" mijn ogen beginnen te prikken.

"Serena..." ik draai me om voor ze iets kunnen zeggen.

Samen met Will stap ik naar huis. Ik hou mijn haar voor mijn gezicht zodat hij niet ziet dat ik huil. Hij probeert me wat op te vrolijken. Maar ik blijf onopmerkelijk huilen. 

Plotseling blaast een harde windvlaag al mijn haar naar achter 

"zit je nu al de hele tocht te huilen?" vraagt hij geschrokken. Stomme wind 

"nee" lieg ik. Hij haalt mijn haar weg voor mijn gezicht waardoor hij mijn gezicht ziet dat nat is van de tranen.

Hij mompelt iets en gooit me over zijn schouder.

"Will, laat me los. Nu" beveel ik hem.

Hij negeert me en loopt door.

"Serena, dit gaat zo niet verder. Je hebt al wekenlang geen enkele keer gelachen. Je sluit jezelf op in je kamer, eet amper en huilt bijna elke dag of kijkt emotieloos naar een muur. Jij gaat nu met Damon praten en dit oplossen." ik stribbel hard tegen maar hij laat niet los.

Ik begin te huilen "alsjeblieft Will, ik wil niet met hem praten." snik ik.

"sorry Serena, maar het moet." mompelt hij. Hij snuift in de lucht en ik herken de geur van Matt en Kyle.

"Will, je begrijpt het niet" probeer ik. Hij luistert weer niet.

Ik zie het packhuis al in de verte. Ik stribbel nog meer tegen en raak bijna los maar hij herpakt zich en pakt me steviger vast.

"Will, ik meen het. Zet! Me! Neer! Nu!" deze keer gebruik ik mijn dreigende toon maar hij luistert nog steeds niet. Hij legt de situatie uit aan de wachters die ons daarna twijfelend doorlaten. 

Wauw, geweldige wachters. Let op het sarcasme. 

Hij stapt het packhuis binnen en ik zie de moeder van Damon ons vragend aankijken. Hij draait zijn hoofd om naar haar te kunnen kijken en ik krijg een kans om iets te doen wat ik al de hele tijd wou doen.

Ik schop in zijn gezicht.

Hij bromt wat en ik lach voor de eerste keer in weken. Ik lach met zijn pijn. Nee, ik ben geen saddist maar hij verdient het, oke?

"denk nu niet dat ik je ga laten gaan omdat je lacht" zegt hij waarschuwend.

"Will, laat me nu gaan" zeur ik.

"nee Serena. Je gaat met Damon praten. Punt uit." zijn stem klinkt kwaad.

"ik ga niet met hem praten." zeg ik koppig. 

"Owh, hey mevrouw. Kun je me vertellen waar Damon is?" vraagt hij aan de moeder van Damon. Me totaal negerend. Klootzak. 

"waarschijnlijk in een of andere club te flikflooien met sletten op het toilet" mompel ik. De bedoeling was om neutraal te klinken maar in plaats daarvan klink ik woedend. Ik kan Will zijn ogen horen rollen.

"volg me maar" hoor ik de zoete stem van Damon zijn moeder zeggen. Will volgt haar de trap op. Hier kan ik maar beter niet tegenstribbelen. Ik wil mezelf niet verminken. 

Will laat me los en duwt me. Ik struikel en val op de grond. zuchtend sta ik recht en stap naar de deur. Ik probeer de deur te openen maar hij beweegt niet. 

Heeft hij me net opgesloten? Fijn. Ik haal mijn hand door mijn haar en kijk in het rond.

Een zwart leren bed, zwarte kasten, een lichtbruine vloer en beige muren. Er hangen een paar foto's op de kasten en aan de muren. Ik herken de kamer van een paar weken geleden.

Oh fijn, ik ben in Damon zijn kamer. Let op het sarcasme. Ik kijk naar het bed en zie hem daar liggen. Gelukkig slaapt hij. Zijn mond is een beetje open wat er zo schattig uitziet...

Snij zijn keel door in zijn slaap. Hoor ik Mali opeens zeggen.

Wow, Mali, dat gaan we niet doen. Dat is te snel. hij verdient een trage dood antwoord ik. Ze zucht wat teleurgesteld.

Mali, weet jij hoe we hier wegraken? vraag ik via de mindlink.

Spring uit het raam. oppert ze.

Ik frons. Niet zo'n slecht idee eigenlijk. Ik open het raam en ga op de rand zitten.

Hier gaan we dan...