Unwanted Mates

15

~Damon~

Ik kijk uit het raam. Het is schemerig. Als ik me goed concentreer kan ik haar huis zien aan het andere kant van het bos. Mijn hele lichaam schreeuwt om ernaartoe te gaan maar ik weet dat ze me nooit meer wilt zien. En terecht. Ik was zo'n klootzak tegenover haar. 

Het is al een week later en ik ben mijn kamer amper uitgekomen. Ik eet amper, slaap is iets wat ik amper herinner en ik praat bijna nooit. Iedereen is bezorgd, dat weet ik maar het kan me niets schelen. 

"Damon, lieverd. Eet, alsjeblieft." ik kijk om en zie mijn moeder. Ze heeft een bord spaghetti vast. Ik hou van spaghetti. Zou Serena spaghetti lekker vinden? 

Mijn blik verplaatst zich naar het gezicht van mijn moeder. Haar chocoladebruine ogen staan waterig en kijken me smekend aan. Ze legt het bord neer en loopt op me af. Ze trekt me in een knuffel die me bijna laat stikken. 

Dan slaagt ze mijn schouder. "je bent echt zo dom geweest." mompelt ze huilend. 

"ik haat het om je zo te zien" fluistert ze. 

Ze tackelt me weer met een knuffel voor ze de kamer snikkend uitstapt. 

zuchtend stap ik naar mijn bed. Ik weet dat het niet makkelijk gaat zijn maar ik ga slapen. 

De kamer wordt algauw donker maar ik kan maar niet slapen. Het kan me niet schelen dat ze me niet wilt zien. Ik moet haar zien. Ik sta op en open mijn raam. Ik klim geruisloos omlaag en ren het bos in. Het gesnik van iemand leid me af. 

Serena. 

Met zo min mogelijk geluid te maken sluip ik naar de plek waar het geluid vandaan komt. 

Midden op de open plek zie ik haar. Ze heeft haar hoofd op Clara haar schouder gelegd en huilt. De drang om haar te troosten is zo groot dat het pijn doet. Het is alsof iemand in mijn hart krast. Maar ik hou me in. 

Het laatste wat ze nu nodig heeft ben ik. In plaats daarvan neem ik genoegen met haar te zien. De pijn is handelbaar nu. Na een tijd draai ik me om. 

Hey, waar denk je naartoe te gaan? Damon, ik zweer tot de maangodin dat ik je leven een nog hardere hel maak dan het al is als je nu niet omdraait en onze mate terug haalt. gromt Sam. 

Ik draai niet om en hij houdt zijn belofte. Elke dag was nog een hardere hel dan ervoor dankzij hem. 

~Serena~ 

Waarom laat hij me zo voelen? Zo zwak en kwetsbaar? Ik haat hem maar toch hou ik nog steeds met heel mijn hart van hem. Wie had gedacht dat de maangodin zo'n harde hekel aan me heeft? Eerst verlies is mijn familie aan een psychopathische weerwolf tiener. 

Dan heb ik elke dag nachtmerries en nu dit. 

Een mate. 

En dan niet zo een liefdevolle mate die je beschermt en koosnaampjes geeft. Nee, ik moest die bedriegende, irritante, norse, vrouwenversierende klootzak als mate hebben. Degene die gevoelloos is voor emoties. Het enigste dat hij kent is seks. 

Hoe heb ik ooit voor iemand als hem kunnen vallen? 

"gaat het een beetje?" vraagt Clara door de deur. "ja, ik kom er zo aan" zeg ik terwijl ik de rits van mijn vest dichtdoe. Dit is de eerste keer dat ik naar buiten ga sinds ik Damon heb gezien. 

Clara en ik stappen naar moeder's graf. We doen het hele ritueel in stilte. 

Terwijl ik mijn verhaal vertel begin ik weer te huilen. Clara trekt me in een knuffel. 

"waarom voel ik me zoals dit? Hij heeft me nog eens niet bedrogen. We waren zelfs geen koppel. Waarom voel ik me dan zo bedrogen?" Vraag ik huilend aan Clara. 

Ze kijkt me aan. "je hebt alle recht om bedrogen te voelen. Jullie zijn mates. Hij had moeten stoppen met onenightstands zodra hij jouw vond" zei ze kwaad. 

°°°

"ik weet het" zeg ik na een uur in de verte te kijken. "wat weet je?" vraagt ze verward. Ik kijk in haar prachtige ogen. Ik ben er altijd jaloers op geweest. Ze zijn gewoon perfect. 

"ik weet dat jij en Damon bijna seks hebben gehad" fluister ik. 

Ze spert haar ogen open. "Sere-" ik hou haar tegen en glimlach naar haar. 

"ik ben niet boos op je. Je had geen idee wat hij van me was" 

ze kijkt me even aan alsof ze verwacht dat ik elk moment kan beginnen te roepen op haar dat ze van mijn mate af had moeten blijven. Maar ik blijf stil en begin weer te huilen. 

Ik leg mijn hoofd op haar schouder en begin weer zo te huilen totdat ik geen tranen meer over heb. 

Ik voel me leeg. Alle emotie is verdwenen. 

Clara en ik stappen weer naar huis en zoals altijd sluit ik mezelf op. 

Ik ga op mijn bed zitten en kijk tv. Zo kan ik mijn gedachten eindelijk van Damon afhalen. Na een tijdje val ik in slaap.

________________________________________________________________________________
Sorry voor het korte hoofdstuk

Het is nu een maand geleden dat ik het allereerste hoofdstuk hiervan heb geuploud en in die maand hebben we 418 lezers en 64 stemmen gehaald. Dankje aan iedereen die hieraan heeft meegeholpen! 

Whovians-in-hogwarts