Unwanted Mates

22

Dankje voor de 1K lezers en de honderd stemmen!
Hier is een extra hoofdstuk om het te vieren!
_

______________________________

~Damon~

Zodra de biep door de gangen klinkt, voelt het alsof iemand mijn hart uit mijn borstkas heeft getrokken. Ik ren vliegensvlug naar de ziekenkamer. De dokter zit vol paniek door de kamer te lopen. Serena haar monitor staat op rood. 

De dokter ziet me kijken maar negeert me en doet verder mee wat ze bezig was. Goed. "Damon, hou Serena haar hand vast" beveelt ze zonder op te kijken van waar ze me bezig is. Zonder twijfel pak ik Serena haar ijskoude hand vast die nog onder het bloed zit. 

Mijn ogen dwalen naar haar lijkbleek gezicht. Ze lijkt dood. Ik haat het om haar zo te zien. De wonden aan haar zij lijken maar niet te genezen. Waarom duurt het zo lang? Ik begrijp er helemaal niets van. Zelfs de wonden aangebracht door een alpha blijven niet zo lang. 

De dokter komt naar ons toe met een spuit. De doorzichtige hemelblauwe vloeistof maakt me ongemakkelijk. Ze steekt de lange naald in Serena haar hals en ik kijk weg. Ik kan niet tegen naalden. Vooral niet als ze in de nek wordt gestoken van mijn prachtige mate. 

Een paar seconden gebeurt er niets maar dan begint de hartmonitor weer snel te biepen. Misschien een beetje te snel. Serena haar ogen schieten open en ze pakt mijn handen hard vast. "hij is terug." ze zakt terug neer in het kussen en kijkt me zwakjes aan "hij g-gaat je d-d-doden" stottert ze voor ze in slaap valt. 

De monitor biept nog steeds te snel. De dokter ziet er verward uit. 

"Waarom is haar hartslag zo hoog!?" Vraag ik roepend. Ze opent haar mond en schud zachtjes met haar hoofd. Alsof ze de woorden niet kan vinden. 

"Ik weet het niet" zucht ze. 

Ze pakt een spuit met een gele vloeistof en steekt het in Serena haar arm. Ik knijp mijn ogen dicht en slik. Ik hoor haar hartslag rustiger worden. Voor ik mijn hoofd kan draaien waarschuwt de dokter me. 

"Als je niet van naalden houdt, kijk dan niet naar hier." Ik volg haar advies op en kijk naar het schilderij van een bos aan de muur. 

"Ik ben klaar hoor" zegt de dokter met een lichte lach in haar stem. De dokter stapt naar Serena haar vader en begint zijn wonden te hechten. 

"Het komt wel goed met hem. Een paar grote wonden en veel bloedverlies maar het komt goed." zegt ze als ze me ziet kijken. Serena maakt een jammerend geluid en ik draai me om zo snel als ik kan. Haar hele lichaam baad in het koud zweet. 

De deur wordt opengegooid en aan de hand van de geur weet ik dat het Will en Clara zijn. 

Serena weet het al. Ze weet al dat Clara en ik bijna seks hadden. Ze heeft me een paar dagen de 'silent treatment' gegeven. Het was vreselijk. Laat me eraan herinneren dat ik haar nooit meer kwaad maak. Vrouwen zijn enger dan mannen vaak denken. Ik vecht nog liever met 100 rogues alleen dan Serena op haar aller kwaadst te zien. 

Will en Clara gaan naast haar bed staan. Ze zit nog steeds onder het bloed. Het is angstaanjagend. Clara pakt een emmer en gaat met een washandje over haar gezicht. Na de helft van haar gezicht is het water al helemaal vervuild. 

"Ik had dit moeten zien aankomen. Het is mijn schuld" snikt Clara. 

Will pakt haar gezicht in zijn handen "Clara stop. Het is niet jouw schuld. Hoe had jij dit moeten zien aankomen?" Will kijkt Clara indringend aan. 

Een aantal minuten lang houden ze oogcontact. Maar hun blikken worden niet wazig dus ze zijn niet aan het  mindlinken. Alsof ze met elkaar communiceren met hun ogen. Clara probeert Will te overtuigen dat het haar schuld is maar Will probeert Clara te overtuigen dat ze onschuldig is. Will wint. 

"Hij is terug" mompelt Serena in haar slaap. Will buigt een beetje naar haar toe. Ze opent haar ogen heel zachtjes en kijkt hem aan 

"wie is terug, Serena?" fluistert Will met een aangename kalmte. 

"Alpha Ryan" fluistert ze amper hoorbaar voor ze terug in slaap valt. Clara en Will trekken wit weg en ik kan hun angst ruiken die zwaar in de lucht hangt. 

"Wie is Alpha Ryan?" vraagt de dokter. Clara begint hysterisch te huilen en haar borst gaat snel op en neer. Ze gaat op een stoel zitten en kijkt dan met lege ogen naar haar handen. Alsof ze net iets heeft ontdekt dat haar hele wereld verwoest. 

"Alpha Ryan was-" ze knijpt haar ogen toe "-is de Alpha van de wolfsbane pack. De man die mijn moeder aan stukken heeft gescheurd. De man die me mijn broer en moeder af heeft gepakt" murmelt ze amper hoorbaar. 

"Hoe bedoel je, je broer en je moeder?" Vraag ik. Serena heeft het nooit over een broer gehad. "We hadden nog een oudere broer. Op een dag kwam alpha Ryan ons huis binnen. Zijn bewakers grepen mijn moeder, Serena en mijn broer vast en sleurde ze mee. Ik heb nooit meer van mijn broer gehoord." Ze zakt snikkend in elkaar. 

"Hij zou nu 25 zijn." Will trekt haar in zijn armen en sust haar. 

"Breng haar maar naar een logeerkamer. Sla rechtsaf en pak de 3de rechtse deur." Zeg ik tegen Will. Hij pakt de snikkende Clara in bruid stijl op en loopt de kamer uit. Mijn moeder komt even later naar binnen. Ze heeft waarschijnlijk Clara haar gesnik gehoord en gedacht dat er iets met Serena was. Ze zucht opgelucht als ze ziet dat zowel Serena en haar vader in orde zijn. 

"OH gelukkig. Mijn hoop op kleine pups is nog intact" zucht ze. Ik verslik me in het water dat ik net dronk. 

"Niet zo snel mam" hoest ik. Ze kijkt me teleurgesteld aan. 

"Ik zal dan maar de omega's beneden geruststellen." zucht ze. 

"Ja, doe dat maar en begin nooit maar over pups" zeg ik nog wat geschrokken. Hoeveel ik ook van Serena hou, ik zie me nog geen pups vasthouden op mijn negentiende. Vrij zeker dat Serena er hetzelfde over denkt. Ze is nog eens niet gedaan met school. 

Mijn moeder draait haar ogen en sluit de deur. 

"oh lieve maangodin. Laat haar ophouden over pups, alstublieft" mompel ik. Ik leg mijn hoofd op het bed van Serena. Ze is ten minste al wat warmer maar de wonden zouden tegen nu al geheeld moeten zijn. Bij haar vader ook. Had hun aanvaller een soort van gif op zijn klauwen? Het was geen monnikskap, anders zou ze al dood zijn met zo'n grote wonden. 

Ik hoor haar op de achtergrond nog wat mompelen maar ik word al overweldigd door de vermoeidheid en val in slaap aan haar bed.