Unwanted Mates

23

~Serena~

Mijn haren zijn helemaal nat en de koude stenen prikken in mijn rug. Mijn gezicht wordt gestreeld door de zon en een zacht briesje zorgt ervoor dat het de perfecte temperatuur is. De zoute zeegeur laat me thuis voelen. 

"Serena" hoor ik een honingzoete stem zeggen. Zo prachtig.

Ik open mijn ogen en zie 5 beeldschone vrouwen me toelachen. Ze hebben allemaal dezelfde soort ogen als ik. Allemaal blauw met een gekleurde cirkel in het midden. Hun haar is wit en hebben net als mijn wolvenvacht een bepaalde schijn.

Ze zijn gekleed in witte jurken. Net zoals mijn moeder in haar kast vroeger had hangen.

'Een herinnering aan vroeger' zei ze altijd als ik ernaar vroeg. Net zoals bij mijn moeder zijn er schelpen op genaaid. 

"kom naar ons Serena, kom naar je familie. We wachten al 18 jaar op je" zegt degene het verste naar rechts. Ze ziet er zo bekend uit en ik voel me op mijn gemak bij hun. Misschien moet ik maar naar hun toe gaan... 

Maar hoe moet het dan me Damon? Huilt Mali. 

Damon... herhaal ik zachtjes. De herinnering van een jongen komt naar boven. Zijn bruin haar doet me aan boomstronken denken, wat best wel raar is aangezien het niet dezelfde kleur is. Hij staat aan een aanrecht zonder T-shirt iets te bakken. Damn. 

Hij zegt iets tegen me en ik antwoord. Mijn antwoord laat hem lachen en zijn groene ogen waar een bos in gevangen lijken glinsteren. Zijn lach zorgt voor kleine kuiltjes in zijn wangen.

Hij is zo knap. 

Hij gaat tussen mijn benen staan en grijnst. Zijn gespierde armen wikkelen zich rond mijn middel en het voelt gewoon goed. Ze laten me veilig voelen. Zijn betoverende ogen boren zich in de mijne. Ik kan wel voor altijd in blijven kijken. Hij drukt zijn lippen op de mijne.

De herinnering van zijn zachte en tedere lippen komen naar boven en ik wil niets anders dan naar hem toe te gaan. Mijn armen om hem heen wikkelen en hem zoenen tot mijn lippen bloeden. 

Dan herinner ik me wat me was overkomen. Ryan is terug en hij gaat al mijn geliefden doden. Te beginnen met de belangrijkste persoon in mijn leven. Mijn wederhelft. Mijn soulmate. Mijn enigste liefde en mijn reden om te leven. 

Damon. 

Als hij slim is heeft hij al zijn packleden bijeengeroepen en geëvacueerd. Misschien kan ik maar beter met de onbekende vrouwen meegaan. Zo is het moeilijker voor Ryan om Damon te vinden.

  Dit is klote logica, Serena. Gromt Mali in mijn hoofd. Je weet dat Ryan nooit zal stoppen met je dierbaren te doden als je gewoon wegloopt van je geluk. Hij weet al dat je om hun geeft en hij zal niet stoppen voor jij helemaal van hem bent! Roept Mali woedend. 

Ik kijk terug naar de onbekende vrouwen die me aankijken met een betoverende glimlach. Het voelt goed maar niets kan het gevoel dat Damon me geeft overwinnen. Wordt wakker Serena. Weergalmt Mali haar stem door mijn hoofd. 

De vrouwen merken dat ik niet voor hun kies en beginnen in mijn oor te fluisteren. "hier kun je veilig zijn Serena. Hier. Bij je familie. We zijn verbonden met bloed. Niets kan ons verbreken." Fluistert de oudste. 

Ik schat ongeveer 25. Haar wit haar is iets korter dan die van de rest. Ze heeft dezelfde fijne neus als mijn moeder en ik. Haar amandelvormige ogen kijken me doodserieus aan. Ze lijkt zo hard op mijn moeder. Hun stemmen betoveren me en ik krijg bijna de neiging om bij hun te blijven. 

Nee.

Ik moet iedereen waarschuwen. Hun beschermen. Ik doe mijn ogen dicht en sluit de stemmen van de vrouwen buiten. 

Komaan Serena, wordt wakker. Wordt wakker! Herhaal ik keer op keer in mijn hoofd.

°°° 

Na wat een eeuwigheid duurt lijkt het te werken. Ik hoor het gebiep van een monitor.

Ik glimlach als ik het zacht gesnurk van Damon hoor. Het is zo schattig. Als je hem ernaar vraagt dan zou hij liegen. Daar ben ik 100% zeker van. We slapen niet in hetzelfde bed hoor. Ik weet het omdat hij altijd in slaap valt als we een film kijken. En dan bedoel ik echt altijd. Je kunt geen film zien met hem zonder dat hij in slaap valt.

Het is zo schattig als hij dan zijn armen om me heen slaagt en me tegen zich aandrukt en dan zachtjes 'mine' mompelt. 

Na een tijdje lukt het me om mijn ogen te openen.

Veel geknipper later zijn mijn ogen gewend aan het plotselinge licht dat mijn ogen lijken weg te laten branden. 

Damon houdt mijn hand vast terwijl zijn hoofd op mijn schoot ligt. Ik leg mijn vrije hand op zijn schouder en schud hem zachtjes wakker.

"Damon..." 

Hij gromt wat en ik schud weer aan zijn schouder. 

"nee ik laat haar niet alleen" mompelt hij gefrustreerd. Ik giechel wat waardoor hij direct alert in het rond kijkt. Hij kijkt me aan en zijn ogen beginnen te stralen. Hij kijkt me aan alsof ik een droom ben die te goed is om uit te komen. Zijn blik zorgt ervoor dat ik begin te blozen. 

Hij raakt mijn wang aan. De tintelingen schieten door mijn lichaam heen. Hij komt steeds dichter.

Een paar millimeter voor onze lippen elkaar raken vliegt de deur open. We kijken geschrokken naar het tafereel van 4 mannen die een gewonde wolf binnenbrengen. Ik ruik de monnikskap vanaf hier. 

De dokter neemt haar mee naar een afgesloten ruimte. Waarschijnlijk de operatiekamer.

Ik leun tegen Damon en snuif zijn geur op.

We horen allemaal geschreeuw beneden. Damon en ik kijken elkaar aan. Ik trek de draden los en Damon probeert me tegen te houden.

Met de nadruk op probeert. 

Ik strompel naar beneden en de stemmen worden duidelijker. 

"Waar is ze!" roept een onbekende mannenstem die toch bekend klinkt. "waar is mijn mate?" gromt hij deze keer. Zo snel als ik kan strompel ik naar beneden.

 Een jongen met roodbruin haar dat helemaal vuil is kijkt hun aan. Ik zie niets meer dan dat. Hij stinkt wat maar niet zo hard en zijn kleren zijn helemaal versleten.

Een rogue. 

Hij kijkt me aan en mijn mond valt open. 

"Scott?" 
________________________________________________________________________________
Laat weten wat je ervan vond!

Wie denk je dat Scott is?

Whovians-in-hogwarts