school life.

hoofdstuk 5.

ik word bang bij het idee dat ik 3 dagen afgeluisterd ga worden dus vlugt na het eten snel naar de kamer. julie komt achter me aan. ik kijk goed om me heen of ik brandon ergens zie maar zie niks. ook al weet ik dat hij er niet is voel ik me onzeker. moet ik het wel vertellen? ja ik doe het gewoon! ik zucht en zeg dan "ik moet het gewoon tegen iemand zeggen.." ik vertel haar alles en ze kijkt me aan. "dit kan zo niet doorgaan.. vertel het aan een leraar, dit is pas het begin." zegt ze. ik weet dat ze gelijk heeft maar ik durf niet.. dit zal ik niet eens aan me zus durfen vertellen. maar wat als ik echt het hele jaar door gaat? en die andere 3 jaren ook en wat als ik bij hem in de klas kom..? dit is echt pas het begin, het begin van haat en een ongelukkig leven..,, 

het is avond en iedereen gaat naar bed. deze dag duurde langer dan andere dagen. en dat snap ik wel.. een van de ergste dagen van me leven! ik weet dat ik zoveel vrienden waar ik alles tegen zeg.. dit blijft er bij 1. mijn leven is veranderd na die dag. en ja zoals elke avond de laatste tijd weer niet slapen.

als ik wakker word is het al licht. ik ben gister na het eten voor het laatst buiten geweest. vreselijk dat gevoel dat je nirt veilig ben.. het liefst kom ik nooit meer buiten. het is pas half zes maar iedereen is al wakker, me knie kan ik echt veel beter bewegen maar lopen gaat nog niet helemaal goed. ik trek me trainings broek aan en ga op het randje van me bed zitten, ik denk aan heel veel dingen maar 1 ding springt er echt uit. ik ben bang om deze kamer te verlaten maar het moet om te ontbijten.. dus tja ik praat een beetje en lach met de meiden terwijl ik me make-up en haar doe. we gaan eten ik moet weg ik moet naar buiten. als ik in de eetzaal zit komen brandon en die tom aan lopen met een slapperig hoofd.. haar door de war waardoor ik ze uitlach. hij lacht me zijn vrienden om stomme grapjes maar als hij mij ziet, geeft hij me een blik dat ik gelijk weet dat ik hem jiet tegen moet komen. ik blijf bij julie dan komt hij nooit naar me toe.

we staan te praten met jasey en jelle, als hun omdraaien word ik weggetrokken. ik weet gelijk dat hij het is.. ik draai me om en vraag wat zijn probleem is. hij kijkt me aan alsof hij me gaat vermoorden waarvan ik het gevoel heb dat dat ooit gaat gebeuren. "ik weet dat je het tegen julie heb gezegd, ik ben niet dom ik heb alles gehoord" ik schrik hij zegt dat ik hier niet mee weg kom. "kan je me niet gewoon met rust laten?" hij begint te lachen "mocht je willen' hij schopt tegen me knie en op het moment dat ik val komt mvr streep eraan. hij pakt me hand en doet alsof hij me helpt "ze viel weer op haar knie" mvr streep kijkt me aan en ik knik "fijn dat je haar helpt brandon" ze loopt door "je hebt geluk gehad meisje

" hij loopt weg ik ga op een bankje zitten, hij weet het, ik ben hier niet veilig zelfs niet op me eigen kamer hier..