school life.

hoofdstuk 24.

ik word wakker in de armen van faas. hij slaapt nog, waarschijnlijk nog wel een tijdje. die slangetjes in bij zijn neus zijn raar. ik heb ze altijd al raar gevonden. ik snap niet hoe het werkt, nou ja alsof het mij wat boeit, als hij er maar door blijft leven. ik spring van het bed af wat niet zo handig voor me knie was. ik ga op een stoel zitten en kijk naar buiten. de lucht is blauw net als het begin van het jaar. precies hetzelfde op een stoel naar buiten kijken en de lucht is blauw de vogels fluiten. alleen de warmte is wat gedaald.  dat ik hem tegen kwam en nog niks van hem wist.. was dat maar zo gebleven dan lagen we hier nu niet. en was lisa niet dood geweest. ik voel me stom en schuldig al kan ik er vrij weinig aan doen. ik kijk op de klok. oh fuck, het is nog maar half 5. ik ga op me eigen bed liggen en doe me ogen half dicht. ik kijk nog 1 keer naar faas en doe dan echt helemaal me ogen dicht. me gedachten denken nog aan van alles maar ik slaap al half. ik moet echt snel in slaap vallen, om 7 uur komen ze me wakker maken voor ontbijt en ik heb niet genoeg geslapen. ik draai me om en val dan nog in slaap.

iemand zegt wat tegen me dus ik doe me ogen open. het is iemand van dat ontbijt enzo. ik kijk op de klok, kwart voor 8. ik heb geen honger maar ik moet eten.  ik pak me mobiel en ondertussen ga ik eten. ik heb een berichtje van ramon.

heei, julie en ik komen vandaag even langs als je dat goed vind? x

tuurlijk vind ik dat goed wat heb ik anders te doen?

ja is goed hoor, heb toch niks anders te doen hier. x

ik klik op lisa die al een beetje naar onder van me contacten lijst is gedaald. ik typ, ik mis je. en verzend het, ik wou dat ze dit nog kon lezen. roos komt binnen "hei mag ik even hier zitten?" "tuurlijk" ze gaat naast me op het bed zitten. "ben je hier morgen nog?" vraagt ze verlegen. "ja, hoezo?" "zou je morgen dan.. bij me eerste chemo willen zijn?" vraagt ze met tranen in haar ogen. "tuurlijk meis" Zeg ik en ik pak haar hand. "het komt goed hoor" probeer ik troostend. "ja dat hoop ik." zegt ze.  "echt waar"  ik glimlach naar haar. "ik ga maar weer." zegt ze glimlachend en ze loopt weg. ze kijkt nog achterom en zwaait. ik zwaai terug, ik loop rondjes door de kamer en stop steeds bij faas zijn bed, kijk naar hem, zucht en loop weer verder. zo gaat het een tijdje door. bij elk rondje hoop ik dat ie wakker word. me knie doet pijn dus ik pak me krukken er maar bij. dus zo ga ik dan maar verder. ik kijk nog is op me mobiel en op dat moment komen ramon en julie binnen. julie rent naar me toe en omhelst me tot dat ik stik. ze huilt. "ik dacht dat je dood was" ik lach "nou dat ben ik dus niet, gelukkig"  ramon geeft me ook een knuffel. "en hoe gaat het nu met je?" "nou me knie gaat wel al beter alleen me gezicht is nog heftig" hij loopt naar faas. "is hij al een keer wakker geweest?" "ja gister avond nog." "gaat het goed?" "gaat wel" zeg ik terwijl ik naar beneden kijk. "tenminste dat denk ik." zeg ik er nog even achteraan en hij knikt. "zullen we even een rondje lopen?" vraagt julie. "uh jahoor." ik pak me krukken en we lopen door het ziekenhuis terwijl ik uitleg wat er precies is gebeurd. ik stik hier ondertussen omdat ik niet naar buiten mag. ik zie in me ooghoek ineens iemand stoppen. ik draai me hoofd een beetje en zie brandon die naar me staat te staren. "brandon loop is door" hoor ik een zware stem zeggen en hij schrikt en loopt verder ik sta stil en kijk hem aan met een schuin hoofd. hij loopt een kamer in. "laten we deze kant op lopen?" zeg ik. ik wil alleen maar even kijken bij wie hij is. "is goed" zegt ramon terwijl hij julie vragend aankijkt, julie haalt haar schouders op en ze lopen naar me toe. we lopen de gang in en ik ga langzamer krukkelen (sorry wist geen ander woord voor me krukken) ik kijk voorzichtig naar binnen en zie hem staan bij een vrouw, is dat zijn moeder? als hij ziet dat ik kijk, kijk ik snel weg ik wacht even en kijk dan nog snel naar binnen, hij huilt. ik loop snel verder, "pff ik moet echt even frisse lucht" zeg ik kreunent. ramon loopt naar een zuster "hee, mag zij heel even naar buiten, we komen echt terug hoor" ik moet lachen, ze denkt na dat zie je aan haar gezicht. "asjebliefttt" smeekt ramon. ze lacht "nou goed dan, maar echt terug komen he?" hij kijkt lachend naar me "ja tuurlijk" zegt hij en we lopen weg. we lopen naar buiten en ik haal diep adem. ik ga op een bankje zitten en julie gaat naast me zitten. ramon schopt een beetje steentjes weg. zo dit had ik even nodig. na 20 minuten ofzo lopen we weer naar binnen, we lopen lachend de kamer in. maar als ik op kijk veranderd mijn gezicht gelijk naar serieus. julie en ramon lachen nu ook niet meer, waar is faas, hij is weg..