school life.

hoofdstuk 30.

ik loop naar binnen. er komt een agent naar me toe, "ben jij anouk?" ik kijk hem aan. "uhh ja?" "we moeten even praten" ik loop maar gewoon achter hem aan. hij stelt me vragen over school, brandon en al die shit. als de politie weg is ga ik naar buiten, faas is naast ramon gaan staan en ze kijken me aan.  "er is niks" zeg ik. "waar is brandon?" vraagt faas. "gevangenis" ze knikken allebei. na een tijdje gewoon een beetje rond gelopen te hebben ga ik naar huis en vroeg naar bed. de dagen die daarna volgen zijn raar. ze duren eeuwig en ik moet veel huiswerk inhalen. ik heb nergens zin in, het gaat slecht met roos. ze word steeds zieker.. ik kan niet nog een vriendin verliezen. van brandon heb ik een tijdje geen last, die zit 2 maanden in de gevangenis dusse lekker rustig. ik ben alweer een week naar school geweest en ik ben kapot.

als ik huiswerk zit te maken word ik gebeld. het is maaike. mijn hart gaat sneller kloppen want ik weet dat het over roos gaat.

"met anouk?" zeg ik terwijl ik rustog probeer te blijven.

"kan je hier heen komen? het gaat heel slecht met roos, het zit ook in haar hoofd.." ze zegt het rustig maar aan haar stem te merken is ze bang en huilt ze maar zo wik ze niet overkomen. 'ik kom eraan" ik spring op me fiets en ik moet huilen maar het komt niet. als ik daar aan kom ren ik naar binnen. ik vraag bij de bali waar ze ligt en dan ren ik de kamer in. ik zie maaike zitten naast het bed en als ze me aankijkt zijn haar ogen knal rood. ik kijk naar roos. ze slaapt, tenminste dat hoop ik. "slaapt ze?" vraag ik bang. maaike knikt en ze geeft me een knuffel. "ik heb slecht nieuws." zegt ze. "wat is er?" "ze gaat het niet halen, ze kunnen haar niet meer redden." ik kijk naar roos en dan naar maaike. de tranen springen in me ogen en ik loop naar het bed. ze is zo wit als maar kan en ze ziet er inderdaad heel slecht uit.. ze doet haar ogen open. "haai" zegt de schor en zacht. "hei" zeg ik. ze tilt met moeite haar hand op en gaat door me haar. "ik zal nooit meer zulk haar hebben" ze moet huilen en nu huilen we alle drie. "wil je vanacht bij me blijven?" vraagt ze. "tuurlijk" zeg ik met een glimlach. we weten allemaal dat dit 1 van haar laatste dagen is dus dit is heel moeilijk. savonds eet ik niks en ik voel me zo slecht. ze is zo jong.. dit is al me 2e. het ging zo snel. 2 weken geleden ging alles nog goed met haar, en nu gaat ze bijna.. dood. ik kan niet slapen, ik kan er alleen maar aan denken dat er bijna iemand uit me leven word gerukt.

ik word wakker en loop gelijk naar het bed van roos. maaike staat er al. ik kijk naar roos ze kijkt naar ons, "ik hou van jullie, jullie zijn me beste vriendinnen." zegt ze met moeite. "wij houden ook van jou." zeggen we, ze glimlacht en sluit dan haar ogen, ze is nu al dood? ik kijk naar maaike die al allemaal tranen verloren heeft. ik kijk weer naar roos en besef dat ze nooit meer iets zal zeggen. ik staar voor me uit en het is nog niet helemaal tot me door gedrongen maar langzaam dringt het steeds meer door.. ik zak op de grond en begin te schreeuwen.

de begravenis is een paar dagen daarna, ik ben kapot, ik kan niks meer.  ik kan weer niet naar school want ik ben ziek. al had ik naar een andere School gegaan of een ander advies had gehad was dit nooit gebeurd. was ik het gelukkigste meisje op aarde. 1 klein dingetje en alles was anders geweest, ik blijf maar denken dat alles alleen maar beter kan worden. ik hoor de deur van me kamer open gaan en ik kijk naar de deur opening, 'mag ik binnen komen?' zegt faas voorzichtig. 'ja tuurlijk' hij is tenminste nog iemand die me gelukkig kan maken. hij gaat naast me liggen en slaat ze armen om me heen. "ik heb echt een kut leven he?" zeg ik. hij duwt me tegen zich aan en het voelt of ik veiliger ben dan ooit, ik zou nooit met iemand anders oud willen worden, ik weet het 100 procent zeker. - "nee, je hebt een kut periode, geen leven." ik kijk hem aan. "get word wel weer beter, echt waar!" "beloof je dat?" vraag ik onzeker. "ik beloof het" zegt hij en hij geeft me een kus op me voorhoofd. hij houd me vast alsof niemand anders me mag aanraken of niemand me mag stelen, ik glimlach naar hem en val dan langzaam in slaap. met het mooiste gevoel ooit!