school life.

hoofdstuk 15.

hij houd me stevig vast alsof hij me nooit meer los wil laten. ik verschuil mijn hoofd in zijn buik en huil zo hard ik kan.

"hij komt er vanzelf achter wat hij is kwijtgeraakt, hij hield echt van je en nog steeds lieffie" hij zegt het zo dat het me gerust steld en als ik me hoofd van zijn buik haal is zijn shirt zwart van me mascara.

"sorry" zeg ik als ik het weg probeer te vegen waardoor het erger word.

"maakt niet uit." hij geeft me nog een knuffel.

als ik thuis kom staat faas bij zijn poort en ik doe alsof ik hem niet zie. ik gooi me poort open, kijk hem aan en loop naar binnen. met tranen doe ik me poort dicht en ik loop naar binnen de tranen stromen over me wangen. ik ren gelijk naar boven en ga op me bed liggen. ik voel me zo raar. me buik doet pijn en me hoofd ook, ik kijk in de spiegel en me ogen zijn helemaal rood. als ik in me bed lig val ik in slaap. ik word wakker en kijk op me klok, 6 uur. ik loop naar beneden en we gaan net eten, ik heb geen honger maar ik eet gewoon. ik praat niet ik kijk alleen maar naar me bord. als we klaar zijn ga ik weer naar boven en blijf daar zitten tot ik in slaap val.

ik sla me wekker boos uit en spring me bed uit. weer acht uur melden. de zon komt net op en in fiets recht naar de zon. zon op deze vroege kut ochtend?  goeiemorgen! tyfus. ik kom op school aan en het is 5 voor 8.

"goeiemorgen mevrouw!"

"hoi" zeg ik geirriteerd en loop verder.

ik ga bij me kluisje zitten en brandon zit tegenover me. ik zie dat hij zich ook niet goed voelt maar ik zeg niks. gezellig met hem nablijven vanmiddag!

*TRIIIINNNGGG*

het is pauze en ik loop met julie door de gang. we praten over faas en ariana gebeuren. als ik de hoek om loop zie ik haar staan. als ik langs haar loopt zegt ze iets.

"zo nu heb je zeker geen vriendje meer he?"

"nee jij wel dan?"  zeg ik simpel.

"nee maar ik ben knap genoeg om er nog veel te krijgen" zegt ze lacherig, doe lach bevalt me niet. ik kijk haar dodelijk aan. ze kijkt met een grijns.

"jij... bent echt een kut hoer." ze staat nog steeds met een stomme lach. ik zie dat ze me wil gaan slaan maar ik ben haar voor. ik sla vol met me vuist in haar gezicht en ze valt op de grond.

"iemand moest dat toch doen?" zeg ik droog tegen julie.

"daar hebben we voorlopig geen last meer van." zegt ze met een lach. we lopen weg alsof er niks is gebeurt.

het is 2 uur en ik loop het nablijf lokaal in waar brandon al zit. ik loop naar die leraar en die zegt dat ik naast brandon moet gaan zitten. ik zucht en loop zijn kant op. ik ga zitten en hij kijkt me aan.

"wat?" zeg ik geirriteerd.

"niks.. ik.. uhm.. is het uit met faas?"

"wat gaat jou dat aan?" zeg ik arrogant en begin aan me straf werk. hij vraagt meer dingen maar ik reageer niet ik denk alleen maar en me tranen komen weer naar boven. als ik nu iets zeg barst ik uit. ik ben klaar met me huiswerk en strafwerk en wil opstaan om het te laten zien. ik zie brandons voet niet en struikel. alles gaat ineens zo sloom, ik val op de grond en me hoofd komt tegen een stoel punt en ik voel aan me hoofd. ik bloed, ahg ja het kan nog beter. ik probeer op te staan maar het gaat moeilijk. de leraar zit er al naast en brandon ook. het boeit hem waarschijnlijk niet veel maar hij probeert een beetje te helpen. ik ga overeind zitten en me leraar kijkt naar me wond, het valt wel mee.

"sorry" zegt brandon.

"maakt niet uit" zeg ik gewoon. mijn gezicht heeft geem uitdrukking. als ik thuis ben bedenk ik me iets. faas? hij was niet op school, zijn gordijnen zijn nog steeds dicht en hij is nog niet online geweest op whats app. wat is er? denk ik.

als ik de volgende dag op school ben denk ik aan faas. waar is hij? is dit mijn schuld? als ik de aula in loop om naar een of andere musical te kijken zie ik faas niet bij zijn klas in lopen. kut! ik ga zitten en wacht tot het begint. als de gordijnen open gaan staat er een leerling.

"voor dat we gaan beginnen wil er iemand nog iets doen." zegt hij.

faas komt het podium oplopen iedereen is stil.

"ik ga een liedje zingen voor een heel bijzonder meisje die ik ben kwijtgeraakt en het is me eigen schuld." ik kijk hem aan. wtf gebeurt hier? dit is erg! help.. zo gaan mijn gedachten. de muziek begint en hij begint te zingen...