school life.

hoofdstuk 11.

ik zit op het randje van me bed en faas zit naast me. ik wil zo snel mogelijk vergeten wat er is gebeurd mare dat gaat niet zo makkelijk. mijn litteken is mega! (vind ik) morgen mag ik eindelijk naar huis. ik ben 4 weken hier geweest en ben er nu wel klaar mee. ik heb wel een paar kinderen ontmoet, maar toch ben ik het liefst bij faas, julie is al een paar keer geweest. maar niet zo vaak als faas en ramon. faas zegt van alles maar ik ben in gedachten.

"wat is er?"

"ik.. ik durf niet meer naar School, het is me eigen schuld ik had hem nooit moeten slaan."

"het is jou schuld niet, ECHT niet."

"wel ik..,," ik kan mijn zin niet afmaken of ik stop met praten omdat ik afgeleid word door zijn ogen. hij slaat zijn armen om me heen, en ik voel me weer veilig. dan komt ramon binnen en vraagt of hij even met me mag zijn.

"hoe gaat het?"

"goed!" zeg ik als blijdorp.

"mooii"

hij staart en ik weet dat er iets is.

"wat is er?" vraag ik bezorgd.

"jij en faas.. ik voel me achter gelaten."

"faas en ik?"

"ja, hij vind je fucking leuk. hij praat nergens anders meer over."

"ahww, voel je niet achtergelaten.. je bent me beste vriend. voor altijd!!!" 

"ik hou van je schat"

ik geef hem een knuffel en laat hem niet meer los. dan komt julie binnen, ze weet nog niks van faas en mij. wacht..,, faas en mij? faas vind me leuk:).

ramon loopt de kamer uit, en begin een gesprek met julie. we huilen, lachen en roddelen wat we ongeveer altijd doen. ik begin over faas.. ze moet het weten. ze is en blijft me beste vriendin. ze is blij voor me. ik.krijg een berichtje en ik kijk, en het is een onbekend nummer. ik kijk naar zijn ava het is brandon. ik kijk naar zijn status, een datum? ariana? hij heeft met ariana? het is maar waar je gelukkig mee kan zijn. ik bedoel ze stond te lachen toen ik half dood ging.. ben je toch niet goed. ik skip hem en ga verder met julie.

ik lig op me bed naar het plafond te staren. dan komt faas weer binnen, ik word weer levendig. hij heeft pizza. dat is mooii want ik verhonger echt. we eten en praten alweer. dat we eigenlijk nog wat te praten hebben:') hij loopt weg ergens heen waarvan ik niet mag weten waar hij heen gaat. me ouders zijn er en als me ouders weg zijn komt faas binnen. hij heeft en ballon bij zich in de vorm van een hartje. hij zet hem naast me bed. me buik doet pijn.

"ik ben moe" zeg ik.

hij komt naast me liggen, slaat zijn armen om me heen en ik leun tegen zijn borst. hij heeft vast een sixpack giechel ik.

"ga maar slapen." fluisterd hij.

hij leunt me zijn hoofd op de mijne en ik trek me benen op. hij begint zacht te zingen en hoor voor het eerst dat hij KAN zingen. hij zingt bruno mars, hij houd ervan net als ik! ik wil niet dat hij stopt. dan val ik in slaap.

als ik wakker word ligt hij nog steeds naast me. hij slaapt nog, en hij heeft me hand nog vast. hij slaapt echt schattig! hij word wakker. hij glimlacht, en ik lach terug. 'goeiemorgen schat." zegt hij. de dag dat ik naar huis mag! maar als ik een beetje omhoog kijk zie ik iemand.

niet me vader, me moeder, ramon, julie of lisa.. maar heel iemand anders...