hoodie - bws.

tweeënveertig.

De dagen daarna leken langzamer dan ooit te gaan. Het leek wel alsof meneer Jessens van wiskunde 50 uur uitleg gaf over de examenstof in plaats van 50 minuten, en zo ging het elk uur van elke dag.

Mijn gedachten dwaalden constant af naar Bradley, en naar hoe ik me gevoeld had, toen we samen in de hotelkamer waren. Ook dwaalden mijn gedachten af naar hem door de ring, die ik om mijn duim droeg, omdat hij voor mijn andere vingers te groot was. De ring was goud, breed, en zonder versieringen. Ik vond hem mooi. Aan de binnenkant stond iets gegraveerd, maar het was onleesbaar geworden omdat de ring aan de binnenkant versleten was, alsof iemand hem vaak droeg. Waarschijnlijk Bradley.

Maar, mijn afleiding kwam ook ergens anders door. Bianca praatte niet meer tegen me. Het leek zo lang geleden, dat we ruzie hadden, maar het was voor het weekend pas. Ik miste haar. Het leek alsof zij gelijk weer nieuwe vriendinnen had gekregen, want elke les ging ze naast een van onze andere klasgenoten zitten, waardoor ik alleen zat.

Het ging niet erg goed met mij, die weken. Ik miste Bradley non-stop, ik miste Bianca, en Jenny leek me ook verlaten te hebben. Het enige hoogtepunt van mijn dag was het bellen met Bradley. Maar, soms liepen die gesprekken ook niet helemaal geweldig. Één keer, terwijl we belden, vroeg hij opeens waarom en geen van mijn vriendinnen op mijn verjaardag waren geweest. Ik vertelde hem over de ruzie tussen mij en Bianca, waarna hij helemaal in de stress schoot. Ik zei hem dat het niks was, dat het wel weer goed kwam, maar hij bleef maar herhalen dat het zijn schuld was.

Ondertussen gingen de dagen voorbij, en besloot ik weer te beginnen met posten op Instagram. Reacties met de woorden "brad" "bradley" en "vamps" werden geblokkeerd, omdat mensen me nog steeds bombardeerden met vragen, beschuldigingen en haat.

Toen de dag eindelijk was aangebroken dat Bradley en zijn band aankwamen in Nederland, kon ik me totaal niet meer concentreren op wat er op school allemaal gebeurde. Ik had een korte dag, gelukkig, en toen ik klaar was, ging ik gelijk naar het hotel, waar ik Bradley zou verassen, aangezien hij dacht dat ik vanavond pas zou komen. Lila zou wel vanavond komen.

Ik liep rustig het hotel in, maar besefte me toen dat mijn ouders eigenlijk van me verwachtten dag ik met school bezig was deze middag in plaats van bij Brad zijn. Aangezien mijn vader ook ergens in dit hotel was, zocht ik op de computer in de personeelskamer snel op in welke kamer Bradley zat.

Toen bezocht ik snel even de wc, waar ik mijn haar borstelde en wat uitgelopen mascara van mij gezicht veegde.

Daarna liep ik naar de kamer die op Bradley's naam stond en klopte aan. De deur werd geopend door een verbaasd kijkende Brad. 'Hey.' 'Mae?' 'Nee, de kerstman.' Brad trok me in een knuffel. 'Ik dacht dat je vanavond pas zou komen?' 'Nee, ik had de laatste paar uur vrij van school om te leren ofzo.' 'Moet je dat niet doen dan?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik ben liever bij jou.' Bradley's glimlach verdween. 'Je moet wel aan je toekomst denken, honey.' 'Het komt goed, dat beloof ik je.' 'Je hoeft mij niks te beloven.' Antwoordde Brad.

Er viel een stilte, waarin we de hotelkamer binnenliepen. 'Dus, wat staat er op de planning vandaag?' 'We zijn net even Amsterdam in geweest. We gaan zo naar de zaal toe voor de soundcheck enzo.' Ik knikte en liet me op één van de stoelen van de hotelkamer zakken.

'Bradley, waarom ben je zo stil?' Vroeg ik even later. Brad zuchtte. 'Ik weet het niet. Ik ben denk ik gewoon gespannen.' 'Oh. Kan ik je ergens mee helpen?' 'Ik denk het niet. Ik ben in ieder geval blij dat je er bent, Mae.' 'Ik ben ook blij dat ik er ben.' Maar, naast het feit dat die woorden een lieve betekenis hadden, voelde ik een vervelende spanning tussen Brad en mij.

Bradley werd gebeld, en na een kort gesprek hing hij op en zei hij dat we moesten gaan. We liepen het hotel uit, waar zich in de tijd dat we binnen waren geweest een groepje fans had verzameld. Na een kort fotomoment van Brad met de fans liepen we door naar het busje, waar de rest van de band al in zat te wachten. Ik begroette ze en ging naast Bradley zitten, waarna iemand de deur van het busje dichtschoof.

Toen het busje begon te rijden, en ik een blik worp op Brad, zag ik dat hij helemaal niet blij keek.
'Brad, wat is er?' vroeg ik fluisterend. 'De fans. Ze hebben ons samen gezien.'

—— A/N ——

Woesj woesj
dit boek gaat richting z'n einde
er komt nog wel halve smut
oke dag:)

xo rosa.