hoodie - bws.

vierenveertig.

Toen we, na het concert, in Bradley's hotelkamer aankwamen, was de sfeer nogal ongemakkelijk. Ik lag op het bed, en Brad zat op de stoel. 'Wat is er toch met ons aan de hand?' mompelde ik. 'Wat zei je?' Vroeg Bradley. 'Ik weet het niet,' Antwoordde ik. 'we doen beiden zo raar, de laatste tijd.' Een zucht vanuit de hoek van de kamer maakte me duidelijk dat Bradley er hetzelfde over dacht.

'Weet je,' begon Bradley, 'Ik wil niet over jouw grenzen gaan. En ik weet dat we daar een codewoord voor hebben, maar soms, als jij afstandelijker doet, weet ik niet zo goed wat we nou wel of niet kunnen doen.' Ik twijfelde. Moest ik hem vertellen dat ik niets liever wilde dan verder met hem gaan, maar het gewoon niet durfde? Ik wist niet of ik het aan hem toe kon, en durfde te geven.

'Mae?' Bradley kwam naast me op het bed zitten. Het rare buikgevoel laaide weer op. Zonder dat ik het doorhad begon ik te glimlachen. Het gevoel gaf me de moed die ik nodig had om tegen Brad te zeggen: 'Ik wil met je verdergaan, als je snapt wat ik bedoel. Maar ik ben gewoon bang dat ik heel erg schrik.' 'Oh,' Brad keek me verrast aan, 'Ik dacht juist dat je dat niet wilde.' Ik haalde mijn schouders op, wat nogal moeilijk ging aangezien ik lag. 'Dat dacht ik tot voor kort ook.'

Er viel een stilte, waarin ik rechtop ging zitten. Ik spreidde mijn armen. 'Nou, kom hier.' 'Weet je het zeker?' Ik knikte. 'Maar, hoe ver wil je gaan?' 'Dan zien we wel, oke? We hebben het codewoord.'  Bradley knikte en leunde naar me toe om me te omhelzen. Zijn adem in mijn nek zorgde voor kippenvel. Daarna legde hij me neer op het bed en begon hij me te zoenen. Eerst zachtjes, en toen steeds dwingender. Het voelde goed. 

Zijn handen hielden mijn gezicht vast, maar na een tijdje ging één hand naar mijn buik. Mijn shirt was omhoog gekropen en zijn hand voelde fijn en warm op mijn buik. Mijn shirt ging steeds verder omhoog, terwijl ik steeds meer knoopjes van zijn overhemd losmaakte.

Onze kus werd voor even onderbroken, omdat ik mijn shirt over mijn hoofd trok, en daarna verplaatste Bradley zijn lippen naar mijn sleutelbeen. Zijn overhemd hing ondertussen ook helemaal open en ik raakte zijn licht gespierde buik aan. 

We begonnen beiden zwaarder te ademen, terwijl wat we deden intenser werd. 'Bradley...' Zei ik zacht, waarna Brad gelijk van me af rolde. Hij hijgde. 'Lasergun?' 'Nee. Ik ben klaar met bang zijn.' 'Wat?' 'Fuck it. Of eerder, fuck me.' 'Wat? Honey, weet je dat wel zeker?' Ik knikte.

 'Ik-'  Maar voordat hij zijn zin af kon maken, had ik mijn hand over zijn mond gelegd. Ik ging rechtop zitten en leunde over hem heen terwijl ik mijn hand van zijn mond haalde en mijn lippen op die van hem drukte. 

Toen ik even later, licht hijgend mijn lippen van de zijne afhaalde, leek hij het te snappen. 'Je wilt het echt graag he?' 'Ik knikte.

Ik had nooit verwacht dat ik, na mijn vorige relatie, zo snel ontmaagd zou worden. Ik had ook nooit verwacht dat mijn eerste keer zou zijn met een beroemd persoon. Maar, ik had al helemaal niet verwacht dat ik het voor het eerst zou doen in het hotel van mijn vader.

Maar, hier lag ik, half naakt, zoenend met Bradley Will Simpson van The Vamps, op een bed in een hotelkamer in Hotel Roseboom.

Ik was er van overtuigd dat ik het aan zou kunnen.

Maar ik had het fout.