hoodie - bws.

eenendertig.

De weken daarna waren zwaar. Naast het feit dat Bradley het heel druk had, kon ik aan niets anders denken dan hem, waardoor ik niet oplette in de les, en daardoor bijna al mijn toetsen verpestte.

Het was niet dat Brad me compleet negeerde. We hadden elkaar een paar keer gezien, als één van ons even "snel" heen en weer kon naar de woonplaats van de ander. Maar dan was het niet meer dan" knuffel-kuskus-shitikmoetweerweg". Hij was nog niet bij mij thuis geweest.

Ik miste hem met elke cel in mijn lijf, wat me dan weer verbaasde aangezien we nog niet zo lang wat hadden. Het was allemaal lastig, maar toch maakte het feit dat ik en Bradley verliefd op elkaar waren me blij. Ik had er wel moeite, vooral nadat alle fans mijn naam, en erger nog, mijn sociale media te weten waren gekomen. Maar, ik zou het niet anders willen.

Op school was het het moeilijkst. Sommige mensen deden opeens aardig tegen me. Niet dat ze me eerst niet aardig vonden, maar eerst was ik gewoon één van de zoveelste mensen op school. Nu leek iedereen mijn naam en instagram te kennen, en fan te zijn van Bradley's band.

Een groepje meisjes uit de onderbouw was er zeker van dat als ze me overlaadde met complimenten, ik wat los zou laten over hoe het zat tussen mij en Brad. Maar, elke keer als ze er naar vroegen, schudde ik mijn hoofd en mompelde ik iets in de trant van "gewoon vrienden."

Er was ook een deel van de mensen die het minder leuk vond dat er foto's van mij met een bekende zanger op het internet stonden. Ik deed alsof ik het niet hoorde, maar als ik door de gangen van school liep ving ik meer dan eens het woord "slet" op. Ik negeerde het.

Ik negeerde het om dezelfde redenen waarom ik mijn sociale media negeerde, sinds alles was uitgelekt. Ik wist gewoon niet wat ik met alle aandacht aanmoest. Ook had ik contact met Brad's manager gehad, en we hadden afgesproken dat ik alles zou ontkennen. De zin "Nee, we zijn gewoon vrienden." was de meest gebruikte zin uit mijn vocabulaire geworden. Alleen Bianca en Jenny wisten het hele verhaal.

Maar, vandaag zou ik alle zorgen even aan de kant kunnen zetten. Het was vrijdag, ik was jarig. Vanmiddag zou Bradley het vliegtuig nemen naar Amsterdam. Hij had speciaal voor mijn verjaardag zijn afspraken gecanceld. Vanavond zou Bradley bij mij thuis komen eten, en dus ook mijn ouders ontmoeten. Ik was doodzenuwachtig.

Ik en Bianca zaten op de trap, achterin één van de schoolgangen. Het was de grote pauze. Ik at wat blauwe bessen uit het bakje dat ik vanochtend uit de koelkast had gehaald, bij wijze van lunch, terwijl Bianca bedachtzaam voor zich uitkeek.

'Bianca, wat is er toch?' vroeg ik haar, tussen twee handjes van de bessen door. Het viel me al eerder op dat ze anders deed dan normaal. 'Het is gewoon...' Ze zuchtte. 'Laat maar.' 'Nee, vertel.' drong ik aan. 'Nee. Ik wil geen ruzie, of je kwetsen.'

Nu wilde ik helemaal weten wat er aan de hand was. 'Oh, kom op, je kent me. Ik kan wel tegen je mening. We zijn al vrienden sinds de tweede.' Ze slaakte een zucht.

'Om eerlijk te zijn, maak ik me een beetje zorgen.' 'Waarover?' 'Gewoon, dat hele gedoe met Brad. Ik ben bang dat hij je net zo verscheurd als David met je gedaan heeft.' 'Vergelijk je Brad nou met David?' Ik merkte dat ik me ergerde. Bradley was heel anders dan David. Ik drukte het weg, ik mocht niet boos worden op Bianca.

'Nee, dat bedoel ik niet. Ik moet gewoon de hele tijd denken aan toen je me belde, met oud en nieuw, je leek zo van de kaart.' 'Ja, maar toen  kende ik Bradley nog niet zoals ik hem nu ken.' Ik kon de nare toon in mijn stem niet verbergen.

'Sorry dat ik het zeg, maar je kent hem niet beter dan de rest van de wereld. Je hebt hem misschien vier keer gezien, Mae. Er zijn fans die hem vaker ontmoet hebben.' Ik maakte een raar, briesend geluid en drukte mijn nagels in mijn hand om mijn irritatie te bedwingen. Ik wilde niet boos worden, niet nu. Bianca was de enige die ik nog écht kon vertrouwen in dit rottige schoolgebouw.

'Dat neem je terug.' 'Nee.' 'Als je zo blijft doen, ga ik weg.' Ik begon mijn spullen in mijn tas te gooien, maar Bianca was eerder. 'Ik wist dat je zo zou reageren. Ik ga nu, en ik hoop dat hij het waard is, want ik ben niet van plan terug te komen.'

Terwijl mijn beste vriendin, of nu ex-beste vriendin, wegbeende, ging de bel. Ik ging onderweg naar Frans, mijn volgende les. Maar, de hele les ging langs me heen. Ik zat de hele tijd te denken aan die ene belachelijk aantrekkelijke zanger, die om een of andere reden hetzelfde voelde voor mij als ik voor hem.

Bradley Will Simpson.