hoodie - bws.

zevenentwintig.

De volgende dag nam Bradley me mee Parijs in. Hij had me overgehaald mijn telefoon in de hotelkamer te laten, zodat we écht samen waren. Dus, we lieten onze telefoons in mijn tas zitten terwijl we zelf de hotelkamer verlieten.

Ik droeg weer eens de groene trui, die ik uit Brad's tas gejat had, en omdat ik mijn jas vergeten was had Brad me gedwongen die van hem te dragen, wat resulteerde in Brad die rondliep zonder jas terwijl het nét iets boven nul was.

'Als we niet oppassen hebben we Brad Simpson ijs.' Ik pakte Bradley's hand, die inderdaad heel koud aanvoelde. Hij glimlachte. 'Je hebt echt geen humor, weet je dat?' 'Nou, een soort van.' Bradley's ogen twinkelden en hij begon te glimlachen. 'Ik vind het leuk. Ik vind jóú leuk.'

'En ik vind jou koud.' Ik liet zijn hand los en deed de jas uit. 'Doe aan.' Beval ik hem. 'Nee, het gaat wel.' 'Ik wil geen ijs vandaag.' Hij zuchtte speels. 'Oke dan. We dragen hem om de beurt.' Ik knikte en hij deed de jas aan. Toen pakte hij mijn hand weer en liepen we verder.

De dag ging snel voorbij. We bezochten een paar scholen. Waarvan ik me er op één gelijk thuis voelde.

We liepen wat rond, en praatten gewoon. Ik had geen woorden die konden beschrijven hoe het was om hier te zijn, met Brad. Het maakte me intens gelukkig.

Ik begon te glimlachen toen de eifeltoren in zicht kwam. 'Dit is geweldig',zei ik en wat onduidelijke woorden volgden.

Bradley schoot in de lach en mijn wangen werden rood. Bradley sloeg zijn arm om me heen en hij voelde koud aan.

'Jij krijgt je jas terug',zei ik en trok de jas uit, die ik aan had gedaan nadat we de laatste school hadden verlaten. Ik gooide hem over Bradley's hoofd en stapte op zij.

'Dus dit is het teken dat ik hem aan moet doen?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik denk van wel',zei ik en liep door.

Mijn blik viel op een gezellig restaurant en mijn maag voelde behoorlijk leeg aan. 'Wat denk je er van om daar te eten?' Ik wees het restaurant aan en Bradley volgde mijn vinger. 'Goed plan. Ik betaal',zei hij en ik zuchtte diep.

'Toevallig ben ik degene met Europees geld',zei ik en keek hem triomfantelijk aan. 'Je hebt een punt. Dan geef je mij het geld',zei Bradley.

'Dan betaal ik nog steeds',kuchte ik. 'Het voelt gewoon goed om eindelijk voor een meisje te kunnen betalen. Ik ben veel te lang single geweest',zei hij.

Ik moest lachen en mijn wangen werden rood. 'Je bloost.' Bradley gilde het alsof hij een klein kind was.

'Stop',mompelde ik en we liepen het restaurant binnen. Een jonge vrouw keek ons vriendelijk aan en met drie talen tegelijkertijd probeerde ik duidelijk te maken dat we een tafeltje wilden.

De vrouw begon te lachen en begreep me gelukkig. Ze leidde ons naar een tafeltje voor twee personen en vroeg of we wat wilde te drinken.
Beiden bestelden we een cola en de vrouw liep weg. 'Ik hoorde Engels, Frans. Wat was die andere taal? Duits?'

Ik schudde mijn hoofd met een zuur gezicht. 'Nederlands',zei ik. 'Geen Duits.' Bradley lachtte.
Na het eten besloten we om naar de Eifeltoren te gaan. 'Dat ding is prachtiger dan op foto's',mompelde ik toen ik er naar keek.

'Net zoals jij',zei Bradley. 'Cliché, cliché',zei ik en Bradley lachte naar me. Hij trok me in een knuffel. 'Wat ben ik blij dat ik hier met jou mag zijn',zei hij en ik werd weer eens knalrood.

'Zullen we er in?' Ik haalde mijn schouders op. 'Vanaf Monmarte heb je ook een goed uitzicht en het is gratis',zei ik.

'Kom op, honey. Wie betaalt hier nou?' Ik wees naar mezelf. 'Jij hebt geen euro's',herinnerde ik hem. 'Oh ja, shit',zei hij. 'We blijven hier. We kunnen morgen naar Monmartre. Het wordt donker. En trouwens, ik heb een credit card.' Ik knikte.

Opeens kwamen er ongeveer tien meisjes aanrennen. 'Oh my god, mogen we op de foto?'

Een bruin harig meisje met een bril keek Bradley vragend aan. Bradley begon te glimlachen. 'Natuurlijk, natuurlijk',zei hij.
Niet veel later liepen de meisjes weer weg. Ik zuchtte diep.

Zou ik hier ooit aan kunnen wennen?

'Eh, ik denk dat we hier weg moeten gaan.' Zei Bradley opeens. Ik hief mijn hoofd naar hem op. 'Waarom?'
'De fans,' fluisterde hij 'maken foto's van ons.'

Vanaf dat moment wisten we beiden dat onze relatie, of wat we dan ook hadden, niet erg lang meer geheim zou kunnen blijven.

---- A/N ----

Deels geschreven door ayebedroomfloor .

Ik weet niet hoe lang de problemen met wattpad nog gaan duren, en ik word er oprecht gek van.
Aan de ene kant is het wel chill dat ik nu even "rust" heb, want ik heb over 1,5 week toetsweek, maar het is ook kut want schrijven is m'n creatieve uitlaatklep.

Ik ga maar weer eens:)

xR