Oxsenford University: Arshia's Tale (ON HIATUS)

Chapter 1: The Gold Envelope

A/N:
I dedicated this to my bestfriend who keeps on motivating me from writing a stories. You are one of my example of inspiration to continue my works. I love you so much braaa! Mahal ko to e kahit abnormal hahaha JulieAnnFernandez6

---

"Yesterday is not ours to recover, but tomorrow is ours to win or lose."
ーLyndon B. Johnson

Chapter 1

The Gold Envelope

"Arshia!" Naalimpungatan ako nang marinig ko ang boses ni lolo na kumakatok sa pinto.

Umaga na pala. Oras na ng almusal kaya ginigising na ako ni lolo. I looked at the wall clock. Ala sais na ng umaga. Maghahanda pa ako sa pagpasok. 7 am ang pasok ko kaya kailangan ko ng magmadali baka ma late pa ako.

"Arshia!" Katok ulit ni lolo.

"Eto na po! Babangon na!" Ang lakas naman ng boses ni lolo. Parang may microphone sa lalamunan e.

"Lumabas ka na dyan at mag almusal ka na. May pasok ka pa!" Sigaw ulit ni lolo. Bumangon na ko at lumabas na ng kwarto. Naabutan kong nakaupo na sa hapagkainan si lolo at hinihintay na lang akong maupo.

"Good morning lolo!" I greeted.

"Goodmorning apo." He flashed a smile. "Kumain ka na."

After we ate a breakfast, naghanda na ako sa pagpasok. Maglalakad pa ko papuntang sakayan ng trycicle. Malapit lang ang school na pinapasukan ko sa bahay namin. Pwedeng lakarin but it takes 10 minutes to arrive there. I have only 5 minutes left kaya di na ko makakapaglakad pa. Male late na ako. Hindi ko kasi namalayan ang oras at natagalan ako sa pagligo.

Pagkatapos magpaalam kay lolo, sumakay na ko agad ng trycicle at nagbayad nang hindi na kinuha ang sukli kay manong. I run as fast when I entered the gate of my school. Hindi inalintana ang mga estudyanteng nakatingin sa akin.

Pagkarating ng classroom, naabutan kong nagsisimula na ang klase. Napatingin sa akin ang lahat ng mga kaklase ko. Pati ang guro natuon ang pansin sa akin ng buksan ko ang pinto.

"Good morning Ms. Morgan. I'm sorry if I'm late." Humahangos kong sabi. Paano ba naman, halos tinakbo ko na ang malawak na campus namin hanggang dito sa pangatlong palapag kung nasaan ang aking classroom. Malayo kasi ang gate dito bago makarating.

Ms. Morgan smiled and she gestured me to seat down now. So it was really fine with her that I'm late. Well, she's a kind teacher and beautiful also. Hindi siya yung masungit na kagaya ng ibang teacher dito. I like her more than anyone and she is our adviser of our class.

Hindi na ko pinansin ng mga kaklase ko at itinuon muli ang pakikinig sa gurong nasa harapan. Nagpatuloy na si Ms. Morgan sa kanyang discussion.

Nakikinig lang ako sa lesson ni Ms. Morgan habang ang mga kaklase ko halatang mga hindi nakikinig. Sino bang hindi makikinig e ang hirap ng itinuturo ni Ms. Morgan. Algebra class. Pero sila lang yon. Ako, nakikinig ng mabuti.
Nandito ako ngayon sa pinakalikod na puwesto. Dito ako nakaupo. Walang katabi. Nag iisa lang.

Yeah. I'm all alone here. I have no friends since I born like this. Nobody wants me to become their friends. Nobody wants to come near with me. I just thought, Why? Suddenly, I realized that I'm a lonely person. Tinatanong ko sa sarili ko kung bakit ayaw nila sa akin. Iba ba ko sa paningin nila? Kung anuman yon, hindi ko alam ang dahilan.

Mula bata pa lang ako, Walang sadyang gustong lumapit sa akin. Nilalayuan ako ng kahit sino. Kahit kasing edad ko na bata noon at hanggang ngayon. I asked my lolo about this. He told me they're just insecure from my hypnotizing beauty. Kung maganda ako sa paningin, bakit wala man lang lumalapit sa akin? Kapag tumitingin sila sa akin, naiibahan sila sa itsura ko that something is weird to my face. Napapatingin na lang ako sa sarili ko, ano bang kakaiba sa akin? Bakit iba ang paningin nila sa akin?