Μικρές Ιστορίες

Το τραγούδι της θάλασσας - 4

Ο Ηλίας συνέχισε να πηγαίνει στο νησί και τα επόμενα χρόνια αλλά την Ναυσικά δεν την ξαναείδε. Σιγά σιγά στο μυαλό του είχε αρχίσει να θολώνει η εικόνα της ώσπου στο τέλος δεν μπορούσε να θυμηθεί καθόλου το πρόσωπό της και άρχισε να πιστεύει ότι όλα ήταν δημιούργημα της φαντασίας του. Όμως εκείνο το μελαγχολικό τραγούδι που τραγουδούσαν οι γυναίκες στον βράχο, ήταν σα να ξύπνησε τις μνήμες του.

Είχε σκοτεινιάσει και εκείνος καθόταν στο μπαλκόνι στο σπίτι της γιαγιάς του, όταν εκείνη βγήκε κρατώντας στο χέρι της ένα πιάτο με αμυγδαλωτά, που το ακούμπησε στο τραπέζι μπροστά του.

"Γιαγιά, οι γοργόνες τραγουδούν;" την ρώτησε ξαφνικά.

"Επειδή είναι πλάσματα που πρέπει να κρύβονται, δεν το κάνουν όμως κάποτε μου είχε πει ο προπάππος σου, που είχε αρχίσει να ψάχνει για να βρει στοιχεία για  τον κόσμο τους, οτι τραγουδάνε μόνο όταν είναι πολύ λυπημένες και πονάνε πολύ. Τότε δεν μπορούν να το ελέγξουν και βγαίνουν στα βράχια για να τραγουδήσουν τον πόνο τους. Αυτό όμως δεν είναι καλό σημάδι."

"Γιατί;"

"Δεν ξέρω. Έτσι μου είπε, έτσι σου λέω. Άσε τις γοργόνες τώρα, η Μαρίνα πότε θα έρθει;"

"Αύριο ξεκινάει η άδειά της και το απόγευμα θα είναι εδώ."

"Έχετε ήδη ένα χρόνο αρραβωνιασμένοι, πότε θα παντρευτείτε;"

Ο Ηλίας χαμογέλασε:" Σύντομα." Με την Μαρίνα είχαν γνωριστεί πριν από ενάμιση χρόνο. Ήταν πολύ καλή κοπέλα και τον έκανε να αισθάνεται άνετα μαζί της, έτσι αποφάσισε να  επισημοποιήσει την σχέση τους. Στην ενόχληση που αισθανότανε βαθιά μέσα του όταν σκεφτόταν την Ναυσικά, αντέτεινε το γεγονός οτι εκείνη είχε εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος πίσω της και άρα δεν θα μπορούσε να την περιμένει για πάντα. Πιθανόν να τον είχε ήδη ξεχάσει.

Το επόμενο πρωί, ο Ηλίας πήγε βόλτα στο κάστρο για να βρει τον φίλο του που είχε δωμάτια εκεί. Όταν μπήκε στον χώρο που ήταν η ρεσεψιόν, μια λεπτή κοπέλα, με κατάμαυρα μαλλιά και μπλέ μάτια που βρισκόταν εκεί, έδειξε να ξαφνιάζεται πολύ μόλις είδε το πρόσωπό του και μετά έμεινε να τον κοιτάζει έντονα.

Ο Ηλίας την πλησίασε. Για κάποιον λόγο του φαινόταν σα να την είχε ξαναδεί κάπου αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί που.

"Καλημέρα, μήπως είναι  ο Μιχάλης εδώ;"

Η κοπέλα που ήταν εντυπωσιακά όμορφη, κούνησε αρνητικά το κεφάλι της αλλά δεν του μίλησε. Τα μάτια της ήταν καρφωμένα επάνω του όμως τον κοίταζε με θλίψη. Του έκανε νόημα με τα χέρια της αν ήθελε να πάει να τον φωνάξει αλλά ο Ηλίας, που ήξερε οτι ο Μιχάλης ήταν πιθανότατα στο σπίτι του λίγο πιο πάνω, την χαιρέτησε και έφυγε, όμως για κάποιο λόγο στο μυαλό του είχε μείνει το πρόσωπό της. Όταν γύρισε για να κοιτάξει πίσω του την είδε να στέκεται στην πόρτα και να τον κοιτάζει με ένα συντετριμμένο ύφος .