Μικρές Ιστορίες

Κοίτα με, πετάω!!! Κεφάλαιο 10

Τα μάτια μου στράφηκαν επιφυλακτικά στον μεγάλο άντρα. Απ'ότι καταλαβαίνω η μητέρα μου βρίσκεται... εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ή στην πραγματικότητα ενώ εγώ σε όνειρο...Τι σημαίνει οτι η μητέρα μου πρέπει να ξοφλήσει το χρέος της;

"Αναρωτιέσαι τι εννοώ. Θα σου εξηγήσω αφού τακτοποιηθείς στο δωμάτιό σου. Σε λίγο θα σερβιριστεί το δείπνο οπότε το καλύτερο θα ήταν να πας και να ντυθείς για να είσαι έτοιμη."

Χωρίς να περιμένει την απάντησή μου ο άντρας σηκώθηκε και βγήκε από το δωμάτιο με τη σιγουριά οτι θα ακολουθούσα τις εντολές του .

Σηκώθηκα από την πολυθρόνα αγριεμένη και κοίταξα τον Έκτορα που μόνο αφού ο άντρας βγήκε από το δωμάτιο, χαλάρωσε και έστρεψε το βλέμμα του επάνω μου: "Μπορείς να μου πεις τι κάνουμε εδώ; Θέλω να γυρίσω πίσω!" Αυτό το όνειρο με φόβιζε.

"Σίσσυ... πρέπει να μείνεις εδώ για την ώρα. Μην ανησυχείς, θα είμαι δίπλα σου. Έλα πάμε να σου δείξω το δωμάτιό σου." Ο Έκτορας έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου αλλά εγώ υποχώρησα.

"Θέλω να φύγω ΤΩΡΑ!" είπα οργισμένη και προσπάθησα να πάω προς την πόρτα από την οποία μπήκαμε πιο πριν.

Εκείνος βρέθηκε αστραπιαία μπροστά μου και έβαλε τα χέρια του στα μπράτσα μου για να με σταματήσει: "Σίσσυ... δεν μπορείς να φύγεις. Πρέπει να μείνεις εδώ."

Τον κοίταξα με μισόκλειστα μάτια : " Δεν πρόκειται να καθίσω άλλο εδώ.  Θα φύγω." Προσπάθησα να διώξω τα χέρια του από πάνω μου.

"Λυπάμαι αλλά δεν μπορείς να φύγεις ακόμη." Έπιασε το χέρι μου και με τράβηξε μαζί του έξω από το δωμάτιο.

Άρχισα να φωνάζω και να παλεύω μαζί του:" Άφησέ με ! Θέλω να φύγω!"  Διασχίζαμε το κτίριο ενώ οι άντρες της ασφάλειας, στεκόταν αδιάφοροι για ότι συνέβαινε, μπροστά από τις διάφορες πόρτες, σα να μην μας έβλεπαν.

Παλεύοντας, φτάσαμε στη βάση μιας μεγάλης σκάλας και ο Έκτορας άρχισε να ανεβαίνει και να με τραβάει μαζί του.

Ο επάνω όροφος ήταν και αυτός διακοσμημένος με την ίδια πολυτέλεια. Είδα πολλές πόρτες στην σειρά με άντρες να φυλάνε κάποιες από αυτές. Ο Έκτορας με οδήγησε σε μια από αυτές και την άνοιξε. Με έσπρωξε με δύναμη στο εσωτερικό και μπήκε και εκείνος πίσω μου.

"Αυτό είναι το δωμάτιό σου."  Είπε ο Έκτορας θλιμμένος και αυτό με παραξένεψε.

"Γιατί με έφερες εδώ; Τι θέλετε από μένα;" ρώτησα με απελπισία.

Μέσα στα μάτια του είδα τύψεις: "Σίσσυ, εγώ..."

Ένα χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα και ο Έκτορας φώναξε: "Περάστε!"

Δύο μεσήλικες γυναίκες με αυστηρό ύφος μπήκαν στο δωμάτιο. Φορούσαν στολές με στενές λευκές μπλούζες και φαρδιές μπλε  μακριές φούστες με λευκές ποδιές από πάνω.

"Ήρθαμε να σας ετοιμάσουμε για το δείπνο. Αρχηγέ μπορείς να βγεις από το δωμάτιο;"

Τα χέρια μου που πριν έσπρωχναν τον Έκτορα τώρα είχαν πιάσει το μπράτσο του και προσπαθούσα να τον κρατήσω δίπλα μου: "Μην φύγεις. Μην με αφήσεις μόνη μου εδώ μέσα."

Εκείνος με κοίταξε με ένα περίεργο ύφος : " Μην ανησυχείς. Εδώ είσαι ασφαλής." Η θλίψη που ξαναφάνηκε στο βλέμμα του με αναστάτωσε.  Τι μου έκρυβε ο Έκτορας;

Πότε επιτέλους θα τελείωνε αυτό το όνειρο;