Μικρές Ιστορίες

Κοίτα με, πετάω!!! Κεφάλαιο 2

Είμαι η Σίσσυ ή επι το βαπτιστικότερον Αναστασία. Είμαι δεκαοκτώ χρονών και παραλίγο θα περνούσα  στην σχολή που στόχευα από την πρώτη λυκείου. Δυστυχώς όμως για εμένα πέρασα στην τρίτη μου επιλογή.

Είμαι ψηλή με μακριά πόδια και απίστευτο χαμόγελο... θα ήθελα να πω αλλά η πραγματικότητα είναι λίιιιγο διαφορετική. Θα μπορούσα να θεωρηθώ ψηλή αν ζούσα στο στρουμφοχωριό και τα πόδια μου δεν μοιάζουν και πολύ με της Σκλεναρίκοβα. Όσο για το χαμόγελό μου, προς το παρόν είναι μεταλλικό. Φοράω σιδεράκια.

Αυτό το κάτι που έχω όμως και με κάνει να ξεχωρίζω από όλους είναι η φαντασία μου. Το μυαλό μου κινείται σε παράλληλα σύμπαντα βλέποντας ιστορίες που κανείς άλλος δεν μπορεί να δει. Έτσι και με ανοιχτά τα μάτια μπορώ να πετάω και να ονειρεύομαι.

Οι φίλες μου με δουλεύουν που δεν προσγειώνομαι ποτέ αλλά εγώ δεν πτοούμαι. Δεν μπορώ δηλαδή, αφού το μυαλό μου έχει κηρύξει την ανεξαρτησία του από το υπόλοιπο σώμα και ακολουθεί τον δικό του δρόμο.

Σε ένα από αυτά τα παράλληλα σύμπαντα βρίσκεται ο πρίγκιπάς μου που θαμπώνεται κάθε φορά από την 'ιδιαίτερη' ομορφιά μου και θέλει να κατακτήσει την καρδιά μου. Όλα αυτά βέβαια στα όνειρά μου....

Γι αυτό και εγώ κοιμάμαι. Κοιμάμαι όποτε μου δίνεται η ευκαιρία.

Η κολλητή μου η  Νάσια, από το Αθανασία, έχει συνήθεια να με σκουντάει με τρόπο όπου καθόμαστε για πολύ ώρα.

Μια μέρα είχαμε πάει σε ένα μπαράκι. Βάλαμε τα προκλητικά μας ρούχα  και πήγαμε να σαγηνεύσουμε τα πλήθη με αυτοπεποίθηση που άγγιζε ταβάνι. Μπήκαμε μέσα κοιτάζοντας με μπλαζέ ύφος τον κόσμο γύρω μας. Το κακό ήταν οτι και ο κόσμος με το ίδιο μπλαζέ ύφος μας κοίταζε ( όποιους από το πλήθος σπρώξαμε για να περάσουμε δηλαδή).

Στο τέλος καταφέραμε να φτάσουμε κοντά στην παρέα μας, που ήδη βρισκόταν εκεί.

Καθίσαμε σε μια άκρη με την μπύρα μας στο χέρι, κουνώντας το σώμα μας στον ρυθμό. Καλύτερα περνάω στα όνειρά μου αλλά μετά από την γκρίνια της Νάσιας οτι δεν βγαίνουμε καθόλου εξαιτίας μου αποφάσισα να δοκιμάσω την διασκέδαση στον αληθινό κόσμο.Η βαριεστημάρα μου που όσο περνούσε η ώρα μεγάλωνε, έκανε την αποφασιστικότητά μου να προσγειωθώ στην πραγματικότητα, να μειώνεται με γρήγορους ρυθμούς.

Προσπάθησα... προσπάθησα σκληρά να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Δεν κατάλαβα πως τα μάτια μου έκλεισαν και με πήρε ο ύπνος όρθια με το ποτό στο χέρι ενώ η μουσική έπαιζε στην διαπασών και άνθρωποι χόρευαν.

"Ρεζίλι θα γίνουμε, ξύπνα!" φώναξε έξω φρενών η Νάσια στο αυτί μου. Άνοιξα τρομαγμένη τα μάτια, όχι γιατί φοβήθηκα από τη φωνή της φίλης μου αλλά γιατί η συνείδησή μου δεν είχε πέσει για ύπνο ακόμη και σκέφτηκα οτι θα ξεφτιλιζόμουν στην παρέα, που θα με έβλεπε να κοιμάμαι όρθια.

"Εντάξει εντάξει, ξύπνησα." Είπα και γούρλωσα τα μάτια μου για να μείνουν ανοιχτά. Αυτήν την καταπληκτική έκφραση είχα όταν τον είδα για πρώτη φορά...

Ήταν κούκλος. Μαύρα μαλλιά και όμορφα μάτια που έλαμπαν από εξυπνάδα.  Έμοιαζε με τον πρίγκιπα των ονείρων μου. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα επάνω μου και χαμογελούσε. Αφού δεν είχε ξελιγωθεί στα γέλια πάλι καλά. Προσπάθησα με τρόπο να γυρίσω τα μάτια μου στο κανονικό τους μέγεθος, ντροπιασμένη, χωρίς να κοιτάξω προς το μέρος του.

Εκείνη την στιγμή ήθελα να εξαφανιστώ.