Μικρές Ιστορίες

Κοίτα με, πετάω!!! Κεφάλαιο 8

Τα τζιπ κινούνταν ανάμεσα από τα δέντρα πάνω στο χώμα, ώσπου έφτασαν σε έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο που τον ακολούθησαν. Εγώ κοίταζα γύρω μου το περίεργο τοπίο εντυπωσιασμένη. Ουάου! Τι φαντασία έχω! Δημιούργησα έναν ολόκληρο φανταστικό κόσμο μέσα στο όνειρό μου.

Κοίταξα τον Έκτορα που έδειχνε συγκεντρωμένος στον δρόμο. Ήταν τόσο όμορφος! Δημιούργησα και τον τέλειο άντρα. Όταν στράφηκα μπροστά είδα το ένα από τα τζιπ ενώ τα άλλα δύο μας ακολουθούσαν.

"Που πάμε και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άντρες;" Δεν αγχώνομαι. Είμαι σε όνειρο άρα μπορώ να κάνω αυτό: Άπλωσα το χέρι μου και έπιασα το χέρι του Έκτορα. Εκείνος γύρισε, με κοίταξε ξαφνιασμένος και μετά τράβηξε το χέρι του. Η κίνησή του με παραξένεψε και εκείνος φάνηκε να το καταλαβαίνει: "Όλες οι γυναίκες στην πατρίδα σου είναι τόσο επιθετικές; Την πρώτη φορά που με είδες με φίλησες και δεν διστάζεις να με πιάνεις όποτε θέλεις."

Αισθάνθηκα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. Με περιέγραφε σαν μια ξεδιάντροπη γυναίκα που τον παρενοχλούσε σεξουαλικά.

Γύρισα και κοίταξα έξω από το παράθυρο ψιθυρίζοντας: "Στο όνειρό μου δεν είσαι; Ότι θέλω κάνω"

"Τι είπες;"  Στράφηκα προς το μέρος του και τον είδα να με κοιτάει έχοντας σμίξει τα φρύδια του."

" Λέω πως μου μιλάς έτσι; Να με πας πίσω από εκεί που με πήρες." Μίλησα θυμωμένα και εκείνος έδειξε να μετανιώνει για τα λόγια του.

"Ξέρω οτι κάθε μέρος έχει τα δικά του ήθη. Δε φταις εσύ αν είναι έτσι τα ήθη σας. Με συγχωρείς. Μην βιάζεσαι να φύγεις. Κάθισε πρώτα να σου δείξω την πατρίδα μου. Αργότερα θα σου τα εξηγήσω όλα."

Καθώς προσπαθούσα να σκεφτώ από που ξεκινούσε το συγκεκριμένο όνειρο και πότε στο καλό θα ξυπνούσα, είδα μπροστά μου μια μεγάλη πόλη. Ο δρόμος που κατέβαινε από το βουνό ήταν γεμάτος με στροφές αλλά ανάμεσα από τα δέντρα μπορούσα να δω τα φώτα της πόλης.

"Ποια πόλη είναι αυτή;" 

"Η Αθήνα."

"Μα δεν μοιάζει με την Αθήνα. " Τι κάνω; Προσπαθώ να βρω λογική στο όνειρο;

"Έτσι είναι το όνομά της ."

Όταν μπήκαμε στην πόλη παρατήρησα τους ανθρώπους που ήταν περίεργα ντυμένοι. Τα ρούχα τους ήταν βίνταζ. Η αυτοκινητοπομπή έφτασε μπροστά σε ένα μεγαλόπρεπο κτίριο και σταμάτησε μπροστά στην μεγάλη είσοδο. Ο Έκτορας μου άνοιξε την πόρτα και περίμενε να κατέβω, ενώ εγώ περιεργαζόμουν τους άντρες με τα μαύρα κοστούμια  που βρισκόταν παντού και το βλέμμα τους έψαχνε συνεχώς στο περιβάλλον γύρω τους.

Όταν μπήκαμε στο εσωτερικό του κτιρίου, τα σπορτέξ μου βυθίστηκαν στην παχιά μοκέτα. Το ντύσιμό μου δεν ταίριαζε καθόλου στον χώρο.Σταμάτησα και έπιασα το μανίκι του Έκτορα : "Έκτορα να σε περιμένω έξω να τελειώσεις την δουλειά σου; Δεν νομίζω οτι είμαι κατάλληλα ντυμένη για αυτόν το χώρο."

Έκανα να γυρίσω προς την έξοδο αλλά το χέρι του που έπιασε το μπράτσο μου με σταμάτησε: " Εσύ είσαι η δουλειά μου. Για εσένα ήρθαμε εδώ."

"Και τι σχέση μπορεί να έχω εγώ με αυτά;" Έδειξα γύρω μου σηκώνοντας τα χέρια μου.

"Πολύ σύντομα θα μάθεις." Με τράβηξε απαλά από το μπράτσο και με οδήγησε μπροστά σε μια κλειστή πόρτα. Την χτύπησε.