" Κοπέλα μου τελείωσε και για σήμερα η δουλειά σου, μπορείς να πας σπίτι σου να ξεκουραστείς" είπε η κυρία Emily καθώς έβγαζε τη ποδιά της.
" Εντάξει! Οπότε τα λέμε το άλλο Σάββατο? " ρώτησα και έβγαλα και τη δικιά μου ποδιά.
" Θα σε πάρω τηλέφωνο αν είναι. Άντε πήγαινε έχει νυχτώσει " είπε και μου χαμογέλασε.
" Ευχαριστώ. Καλό σας βράδυ " είπα ευγενικά και αφού πήρα τα πράγματα μου έφυγα με κατεύθυνση για το σπίτι μου.
Η δουλειά στο εστιατόριο είναι αρκετά απαιτητική αλλά για μένα όχι καθημερινή.
Αφού τελείωσα τις σπουδές μου πριν ένα χρόνο άρχισα να ψάχνω για δουλειά. Πέρασα από πολλές αλλά με αυτή έδεσα. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Απλή σερβιτόρα σε ένα πολυτελές εστιατόριο.
Το τηλέφωνο μου κουδούνισε μέσα από την τσάντα μου και με σύντομες κινήσεις το έβγαλα.
" Που είσαι? " φώναξε μέσα στο αυτί μου αμέσως μόλις το σήκωσα.
" Πάω σπίτι μου. Μόλις τελείωσα από τη δουλειά " είπα και κοιτούσα τον δρόμο μήπως βρω κάποιο ταξί.
" Έλα από το σπίτι μου. Πεινάω, θέλω να μου φτιάξεις κάτι. " είπε αυστηρά και στριφογύρισα τα μάτια μου.
" Μπορείς να έρθεις να με πάρεις? " τον ρώτησα μιας και δεν έβλεπα κανέναν να κυκλοφορεί.
" Είσαι τρελή? Σιγά μη βγω έξω από το σπίτι για να έρθω να πάρω εσένα από την κωλό δουλειά σου "φώναξε και σταμάτησα εκεί που ήμουν.
" Jonathan είμαι η κοπέλα σου έτσι? Ελπίζω να το θυμάσαι " είπα λίγο φωναχτά και ξεφύσιξε.
" Χέστο. Θα παραγγείλω " είπε και τερμάτισε την κλήση.
Αναστέναξα ενοχλημένη και άρχισα να περπατάω για το σπίτι μου.
Δεν είναι πολύ μακριά. Περίπου 20 λεπτά απόσταση. Αλλά είναι ήδη αργά και δεν υπάρχει ψυχή.
Δε το πιστεύω ότι είπα στον Jonathan να έρθει να με πάρει και αρνήθηκε.
Είμαστε μαζί 8 μήνες και τους 2 τελευταίους μήνες μου συμπεριφέρεται σαν σκουπίδι.
Έχω σκεφτεί πολλές φορές να βάλω τέλος σε αυτή τη σχέση. Πλέον δε μου προσφέρει τίποτα. Δε νιώθω τίποτα.
Λυπάμαι που σκέφτομαι έτσι αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Σταγόνες άρχισαν να πέφτουν πάνω μου.
