" Αλλά τελικά δεν πρόλαβα. Ήταν η πρώτη φορά που δε τα κατάφερα. " είπε και φαινόταν απογοητευμένος.
" Και τι έπαθε? " ρώτησα και χαχάνισε ειρωνικά.
" Την πήρε ο Λούσιφερ. " είπε και ήπιε λίγο από το ποτό του.
" Και τώρα? "
" Δεν ξέρω. Μπορεί να ζει, μπορεί και όχι " είπε και γούρλωσα τα μάτια μου.
" Τις σκοτώνει? " ρώτησα σοκαρισμένη.
" Όταν τις βαρεθεί και βρει κάτι καινούριο, ναι " είπε και πραγματικά είχα σοκαριστεί.
" Μα γιατί να κάνει κάτι τέτοιο? " ρώτησα για μία ακόμη φορά.
"Melinda, είναι ο Λούσιφερ. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτα. Θέλει μόνο να περνάει καλά αυτός " είπε σκληρά και κούνησα το κεφάλι μου.
" Αν τα ήξερα όλα αυτά δε θα πήγαινα μαζί του " είπα μετά από λίγο.
" Σε είχα προειδοποιήσει. Με είχες εμπιστευτεί " είπε και κοίταξα κάτω.
" Έχεις δίκιο. Αλλά εκείνη τη στιγμή δε σκεφτόμουν τίποτα. Απλά ήθελα να φύγω μακριά σου " είπα και τον κοίταξα.
" Ήσουν πολύ τυχερή " είπε και ξεροκατάπια.
" Εσύ γιατί δεν μπορούσες να έρθεις να με πάρεις? " ρώτησα και χαχάνισε.
" Δεν έχω πρόσβαση στην Κόλαση " είπε και τον κοίταξα περίεργα.
" Τότε αυτός γιατί έρχεται εδώ? " ρώτησα και με κοίταξε.
" Του έχω ανοιχτές τις πύλες μόνο στο σπίτι μου, για να βλέπει πως μπορεί να χάσει το θύμα του " είπε πονηρά και στριφογύρισα τα μάτια μου.
" Μάλιστα " είπα απλά και κοίταξα κάτω.
Ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου. Ένιωθα μία αδρεναλίνη μέσα μου. Γύρισα το κεφάλι μου και τον κοίταξα. Οι ματιές μας ενώθηκαν. Μα γιατί έπρεπε να είναι τόσο σέξι??
" Έχω κάτι? " ρώτησα και ένιωσα τα μάγουλά μου κόκκινα.
" Είσαι πανέμορφη " είπε και χαμογέλασα.
Με πλησίασε και εγώ ξεροκατάπια. Πλησίασε το πρόσωπό του σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου. Ήξερα τι θα ακολουθούσε. Το ένιωθα. Το ήθελα. Αλλά ήταν σωστό?
Πριν προλάβω να αποφασίσω στο μυαλό μου αν ήταν σωστό ή όχι, ο Alexander ένωσε τα χείλι μας. Με ξάπλωσε πίσω και ανέβηκε με φόρα από πάνω μου.
