Είναι αυτές οι στιγμές που κάθεσαι και αναπολείς τις παλιές καλές μέρες που περνούσες όμορφα. Με την οικογένεια σου, με τους φίλους σου, με το αγόρι σου, με όλα. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Και απλά σκέφτεσαι γιατί. Γιατί άλλαξαν, πως άλλαξαν. Αναρωτιέσαι αν φταις εσύ ο ίδιος. Κοιτάς γύρω σου μη μπορώντας να πιστέψεις τι χάος έχει δημιουργηθεί στη ζωή σου.
" Γιατί σε εμένα "
Μία συνηθισμένη φράση, που την ξεστομίζουν όλοι μόλις δουν τις αναποδιές που περνάει η ζωή σου. Δάκρυα. Δάκρυα βγαίνουν από τα μάτια, από την κούραση. Κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Τα μάτια κλείνουν.
" Θέλω τη ζωή μου πίσω " ψιθύρισα τόσο σιγά που ακόμα και εγώ η ίδια με άκουσα με δυσκολία.
" Melinda? " ακούστηκε η φωνή του και ξεροκατάπια.
Δεν ήθελα να κουνηθώ. Ήθελα να συνεχίσω να ταξιδεύω.
" Τι θες Alexander? " ρώτησα πλέον ξενερωμένη που με διέκοψε.
" Είσαι καλά? " ρώτησε και έκατσε δίπλα μου.
" Αφού ξέρεις τι ρωτάς " του απάντησα και χαχάνισε.
" Σταμάτα να σκέφτεσαι αυτά " είπε και στριφογύρισα τα μάτια μου.
" Σου έχω πει πολλές φορές κι εσύ να σταματήσεις να διαβάζεις τις σκέψεις μου. Ούτε λίγο προσωπικό χώρο δεν μπορώ να έχω? " φώναξα και σηκώθηκα όρθια.
" Έι έι " είπε και με έπιασε από το χέρι. Με τράβηξε και με έβαλε να καθίσω πάνω στα πόδια του.
Αναστέναξα και χαμογέλασε αφού με φίλησε στον λαιμό.
" Είμαι κουρασμένη Alexander " είπα και έβαλα το ένα μου χέρι γύρω από τους ώμους του καθώς αυτός γύρω από την μέση μου
" Θες να σε ξεκουράσω? " ρώτησε πονηρά και στριφογύρισα τα μάτια μου.
" Θέλω να με αφήσεις για λίγο ήσυχη " είπα και τον κοίταξα.
" Είσαι σίγουρη ότι το θες αυτό? " ρώτησε και πλησίασε το πρόσωπό του κοντά στο δικό μου.
" Νομίζω " ψέλλισα και χαμογέλασε.
Με κοίταξε στα μάτια και μετά από λίγο ένωσε τα χείλι μας. Δάγκωσε απαλά το κάτω χείλος μου με αποτέλεσμα να ανοίξω ελαφρά το στόμα μου και να εισβάλει την γλώσσα του μέσα. Φιλιόμασταν για αρκετά λεπτά ώσπου σταματήσαμε για να πάρουμε ανάσες. Ένωσα τα μέτωπα μας και αναστέναξα.
