Benzinlikteydik. Benzin stoğumuzu yeniledikten sonra yola koyulduk. Aklımdaki fikre kimse hayır demedi. Grubun lideri gibi bir şeydim. Zombiler vardı ve yolumuzu kapatıyorlardı. Devam ettik. Bir şekilde geçmeyi başardık işte. Neden savaşmadık bilmiyorum. Yanımda olan kızlar da artık güçsüz değildi. Birşeyler başarabiliyorlar en azından. Askeri üs'e giderken birkaç araba yolumuzu kesti. İnip bakmak zorundaydık. İndik ve dolaştık. Aşağıdan çığlık sesi geldi. Aşağıya indik ve bakındık. Bir adamı zombi yiyordu. Adamı kurtardık. Konuştu; "Onlar buradalar." "Kimler?" "Motorcu Çetesi.." korktuk aslında. Bizi öldürebilecek birileri olabilirdi. Kaçtık. Zombi sürüsüyle tekrar karşılaştık. İndim ve hallettim. Bağırdım; "Evet Bebeğim, İşte bu!"
