like you could change me (Eragon)

chapter 2 eragon pov.

Ik loop richting de rivier waar ik vroeger zo vaak kwam. Voordat ik rijder werd. ik voel me gelukkig. Alles wat me herinnerd aan de tijd voor ik rijder werd maakt me nog steeds gelukkig. ik was blij en zorgeloos. Er is een lichtpuntje in de tijd dat ik rijder ben. althans, de tijd dat Galbatorix nog heerste. Hij is gevlucht en niemand heeft meer iets van hem gehoord. Maar hij blijft gevaarlijk voor iedereen van ons. Daarna en nu is mijn leven gewoon perfect. Maar de tijd kan niet alle wonden helen. En dat lichtpuntje is Saphira. Ik heb een sterkere band met haar dan wie dan ook. Als ik eindelijk bij de rivier aankom, zie ik kleren van een jongen op de oever liggen. Als ik dichterbij kom zie ik luchtbellen van de oppervlak opstijgen. Meteen raak ik al half in paniek. Er zou toch niemand aan het verdrinken zijn? Zonder aarzelen sprint ik het laatste stukje en met kleren en al spring ik het water in. Ik zie op de bodem een vaag figuur van een meisje. Ik zwem snel richting het meisje en sleep haar mee naar boven. Ze is wel zwaar. Het lijkt net alsof er iets aan haar vast blijft hangen. Het eerste wat ik doe is een bezwering uitspreken: vilya. Ik zie hoe al het water uit haar longen word gepompt en hoe ze naar adem snakt. Als ik haar nog eens goed bekijk zie ik dat ze eigenlijk best wel knap is. Nog net voordat ze bij bewustzijn is ga ik weg. Ze mag niet weten dat ik hier was. Ik wilde net een keertje rust.