like you could change me (Eragon)

chapter 10 tinwe pov

Ik deed mijn ogen open en merkte dat ik onder de buitenlucht lag. Het is dan natuurlijk ook heel vreemd als je gewend bent om in een bed wakker te worden. Ik begon me langzaam weer alles te herinneren wat er de vorige dag had afgespeeld. Ik probeerde rechtop te gaan zitten maar ik werd tegengehouden door een arm die om mijn middel lag. Ik zag dat die van Eragon was. Ik werd al rood. Gelukkig lag Eragon nog te slapen. Anders had hij dit natuurlijk gezien. Wat is hij schattig als hij slaapt………”goeie morgen kleintje!” hoorde ik door mijn hoofd. Ik keek naast me en zag dat Meathr al een beetje meer gegroeid was. ” kleintje?! Jij bent nog steeds kleiner dan ik hoor!” zei ik quasi beledigd tegen het draakje. Meathr rolde even met zijn ogen en grijnsde even naar mij. Ik had niet door dat Saphira ook al wakker was geworden en schrok dan ook even toen ze haar vleugels uitspreidde en brulde. Door dat geluid werd Eragon ook wakker. Ik zag dat hij soepel op zijn rug draaide en zijn zwaard van de grond af graaide. Hij stond snel op, met zijn zwaard in de aanslag. “dat was Saphira maar hoor” ik zag Eragon even verward kijken maar toen klaarde hij weer op. “sorry Saphira!” zei hij en ik lachte even. Toen kwam Eragon gelijk ter zake. ”aangezien jouw draak nog niet groot en sterk genoeg is om op de rijden, moeten we maar lopen. We liepen een hele dag langs de rivier. ”waar gaan we heen? ”vroeg ik hem. “naar een plek waar je je opleiding kan volgen. Net toen we ons kamp wilden opslaan aan de oever van de rivier kwam er een groep Urgals uit de struiken springen. Eragon pakte mijn arm vast en trok me mee. Ik keek achter me en zag dat Meathr opgestegen was. Een vonk van blijdschap en trots ging door mij heen. We moesten rennen. De hele rest van de avond moesten we rennen met de Urgals vlak op onze hielen. Jeetje, die beesten hebben een goed uithoudingsvermogen! ”waar moeten we heen?!” “geen idee! Blijf maar gewoon door rennen! we kunnen nu niet stoppen dan worden we gepakt.” “owhja, dat was ik vergeten te vertellen: de soldaten van Galbatorix zoeken mij………” “dat weet ik al lang. Ik kon je zien als ik droomde. Je hebt geluk dat je bent ontsnapt aan de fysieke pijn die Galbatorix je wilde aandoen!” we renden zwijgend verder. Maar ik begon zo langzamerhand uitgeput te raken. Ik kon nou niet zeggen dat ik een bepaald goede conditie had. Maar we moesten verder. Het gevoel dat je niet verder kon maar toch moest maakte mij misselijk en ik raakte langzaam maar zeker in paniek. Ik zag de 2 draken voor ons uit vliegen en een weg voor ons vrijmaken. “hou je goed vast!” zei Eragon. Ik had niet de tijd om verbaasd te zijn. Eragon tilde me al rennend op onder mijn middel en sprong op Saphira, die net naast ons dicht bij de grond was komen vliegen. Ik gilde even want ik dacht dat we te pletter zouden slaan. Ik deed mijn ogen open en merkte dat we vlogen. Eragon had me nog steeds in zijn armen en ik werd rood. Misschien was het ook maar beter dat we vlogen want anders had hij dit vast gemerkt. Maar ik hing nog steeds in Eragons armen langs de flank van de draak te bungelen. “kun je me alsjeblieft naar boven halen?! Misschien kan ik achter je gaan zitten?! “ ik moest het schreeuwen want anders hoorde hij me niet boven de wind uit die tegen onze gezichten aan blies. Mijn ogen begonnen al te tranen door de kou die de wind met zich meebracht. Eragon tilde me verder op het zadel en zette me voor hem neer. Hij sloeg zijn armen om mij heen zodat ik niet van het zadel af zou glijden. Terwijl hij een hand om mijn middel had geslagen probeerde hij met zijn vrije hand mijn benen vast te binden aan het zadel. Ik probeerde ondertussen mijn andere been vast te binden aan het zadel. Toen we ermee klaar waren sloeg hij 2 armen om mijn middel heen. Niet dat ik dat erg vond natuurlijk. Maar ja, toen we eindelijk de Urgals achter ons hadden gelaten durfde ik weer een beetje ontspannen in het zadel te gaan zitten. Ik merkte dat Eragons greep ook wat losser werd toen hij doorhad dat we onze achtervolgers hadden afgeschud. “waar gaan we nu heen?” vroeg ik Eragon. “we gaan naar Oromis. Mijn leermeester. Hij kan je alles leren dat je moet weten om Rijder te zijn.“ “gaan we dan ook samen de studie volgen?” vroeg ik met hoop in mijn stem. “kweenie, zie je dat dan wel zitten?” ik weet zeker dat hij nu achter mij zit met een grote grijns op zijn gezicht. Ik besluit maar net zo luchtig te antwoorden als hij. “ja, eigenlijk wel! Dat zou ik heel leuk vinden! ”ik kijk snel even achterom en zie zijn hoofd helemaal rood kleuren. Maar dat heeft hij niet door, totdat ik begin te lachen en zijn hoofd nog roder word. “we zijn er bijna! Zie je die bergen daar?” vraagt Eragon snel met zijn nog steeds rood hoofd. “ja, die zie ik.” “nou, daar tussenin is het!” ik kijk gebiologeerd in de richting die Eragon aanwees. Ik zag een hele vallei voor me uitstrekken. Met bomen en planten. Het was een prachtig bos om zo te zien. Toen we vlak langs een berg vlogen zag ik een mooi stukje uit de berg steken. Net zo’n plekje waar de heel mooi zou kunnen genieten van het uitzicht. Daar ga ik nog een keertje naartoe. Dacht ik bij mezelf. Toen zette Saphira de landing in.