like you could change me (Eragon)

chapter 8 tinwe pov

Ik word hier al meer dan 6 dagen vastgehouden en Galbatorix rust blijkbaar niet totdat ik mijn trouw in de oude taal aan hem zweer. Maar dat ga ik mooi niet doen. Hij heeft mijn hele familie uitgemoord en nu wil hij ook nog dat ik hem ga dienen. Die man kan de pot op! Al heb ik de laatste tijd wel het gevoel alsof ik bekeken word. Ik zit ieder dag vastgekluisterd in die boeien aan de muur. En het begint me zo langzamerhand wel erg te vervelen. Ik krijg bijna niets te eten en het drinken is hier slecht. Als ik word onderbroken met mijn gepeins door die enge schim die me dagelijks naar beneden meeneemt zoals elke dag slaak ik een zucht en kijk op in zijn gezicht. Hij heeft een gemene grijns om zijn mond en zijn ogen staan gemeen. "deze keer gaan ze je een beetje anders ervan overtuigen dat je je trouw moet zweren aan Galbatorix. Ik kijk angstig voor me uit. Ik ben blij dat ze mijn kleine draakje niets aandoen. Maar als ik nog langer blijf ontkennen denk ik dat het niet lang gaat duren voordat ze dat ook al gaan doen. Ik kniel zoals gewoonlijk weer neer voor de troon van de tiran. Maar deze keer word ik weer ruw overeind gehaald. Ik word meegevoerd naar een andere kamer van het fort en word vastgemaakt aan een tafel met zware handboeien. Ik zou me echt niet kunnen bevrijden uit deze dingen. "en nu gaan we de harde hand gebruiken, als je je niet wilt overgeven vrijwillig moet het maar onder druk. Ik weet nog niet wat die Galbatorix bedoelt maar dan komt er een man binnen. Achter hem aan komt er een draak naar binnen. De man is lang en gespierd. Hij heeft bruine warrige haren en een kleine mond. En zij ogen......... zijn ogen. Ik schrik me dood. Papa....................................ik kijk hem met een gekwelde blik aan. papa is een Rijder. Voor Galbatorix. Ik zie dat zijn blik ook even gekweld is maar Galbatorix kijkt verbaasd van papa naar mij. Dan vertrekt zijn blik weer naar gemeen en kil. "doe je werk maar Rijder." "please, Tinwe, geef je over. Anders moet ik je iets verschrikkelijks aandoen." Ik kijk papa even twijfelend aan maar dan word mijn blik weer hard. "ben je dan echt vergeten wie mama heeft vermoord? Die man daar!" ik wijs naar Galbatorix."ik zou me nooit aan zijn kant laten. Ik vecht nog liever tot ik doodga maar ik zou me nooit bij hem aansluiten." Papa kijkt me met gekwelde ogen aan maar ik kijk hem recht in de ogen aan. Kom maar op met de pijn. Ik zie papa zich concentreren en dan voel ik hoe hij mijn geest binnendringt. En de eerste steken gaan door mijn lichaam heen. Ik dwing mezelf om niet te gaan schreeuwen van de pijn maar al snel worden de pijnschoten langer en pijnlijker. Dan zie ik me alles weer voor me. mama die doodgaat, papa die uit huis word meegenomen en ik die door de donkere straten vol met dood zwerf samen met Vanwa. Alle herinneringen komen weer boven en ik huil. Ik huil tot er geen traan meer over is. Dan voel ik me opeens heel kalm. Ik vergeet de pijnsteken even en voel ze dan weer. Met nog iets. woede. Een woede die zo hevig is. Ik geef een schreeuw. Een schreeuw van woede. Ik voel energie door mijn lichaam vloeien. Een hele lading energie. Op mijn handen ontstaan blauwe vlammen. ril. Nog voordat ik klaar ben met het woord spatten er allemaal vlammen van mij af. Ik zet alles in brand dat tegen mijn vuur aankomt. Iedereen rent de kamer uit. Behalve papa. Hij maakt me los en neemt me mee naar de kerkers. "als je die gang volgt kan je ontsnappen. Ik moet hier blijven. Net als ik weg wil rennen zie ik Galbatorix aan komen lopen. De draak spoort mij aan verder te rennen. net om het hoekje blijf ik even staan om te kijken hoe papa zijn zwaard trekt tegen Galbatorix. Dan komt dat gevoel weer. Dat ik word bespied. Ik kijk om me heen en zie niemand. Zoals gewoonlijk. Als ik weer terug kijk ben ik overspoeld door verdriet. Ik zie mijn vader. Dood op de grond. Met Galbatorix zwaard door zijn hart. Maar ik heb geen tijd om me daar druk over te maken. Ik ren zolang mijn benen me kunnen dragen. Gevuld met afschuw en verdriet.

Ik rende en rende. En de hele tijd dat gevoel dat ik werd achtervolgt en bespied. Natuurlijk was dat ook zo door de soldaten van Galbatorix en zijn Urgals maar dat had ik al geaccepteerd. Het was iets anders dat me achtervolgde. Iets dat ik niet kon waarnemen maar er wel was. En dat gaf me geen goed gevoel. Ik liep door bossen, stak rivieren over en vond een mooi plaatsje om te gaan slapen en me aan mijn emoties over te laten.