Son Vampir -Ara Verildi-

Son Vampir|Bölüm 16

Uzun zamandır bölüm gelmiyordu. Onun telafisi olarak düşünün❤️

"Görüldü attı ama cevap yazmadı." dedim mısır gevreğimden huzursuzca bir yudum alırken.

Sevgilisi olmasına rağmen bunu yazmıştım ama merak ediyordum. Sadece iyi olup olmadığını yazması yeterliydi.

"İstersen ikisini ayırırım." dedi Lara göz kırparken. Bordo ruj sürdüğü dudaklarına tehlikeli bir sırıtış hakimdi.

"Hayır, Lara." dedim ona öfkeyle bakarken. Şakadan söylemiş olsa bile bunu gerçekleştirmek için çabalamayacağına kimse garanti veremezdi.

"Peki, peki."

Bana tedirgince bakarken sanki soracağı bir soru vardı ve o bunu sormaktan çekiniyor gibiydi.

"Sor." dedim dibinde azıcık gevrek kalmış tabağı ittirirken. Bir yandan da ayağa kalkıp kapının yanındaki askılığa yönelmiştim.

Askılığın dibine bıraktığım çantayı alırken onun çekingen sesini duydum.

"Şey... Ailenle aranı düzeltebildin mi?"

Çantayı alıp doğruluğum sırada bu soruyla donakalmıştım.

Ailem? Hangi ailemden bahsediyordu? Aile olmak kan bağından ibaret değildi. Aradaki bağları oluşturan temel şey kan değil duyguydu, sevgiydi.

Bana verilen bir sevgi yoktu. Dolayısıyla ailem de yoktu.

Uyuşturucu bağımlısı olan ağabeyim annemin kazandığı parayı uyuşturucuya harcıyordu.

Tabii annem de o parayı pek iyi bir yolla kazanmıyordu. Zengin adamlarla girdiği ilişkiler sonucu iyi bir para alıyordu. Babamla evli olmalarına rağmen birbirlerine karşı sevgi veya saygı kırıntısı göstermiyorlardı.

Onlar birbirine karşı sevgiden yoksunken bana sevgi verebilir miydi? Güzel kokmayan bir çiçek başkasına hoş kokular saçabilir miydi? Bu sorumun cevabını bulmak zor değildi.

Sevgi yalnızca harflerden ibaret değildi. Seni seviyorum demeyi hiçbir zaman zor ve sevgi belirtisi olarak bulamamıştım. Benim için önemli olan seni seviyorum demek değildi. Asıl önemli olan bunu hissettirmekti.

Ve ben hissetmediğim bir şeyi başkalarına vermeye çalışıyordum.

Teyzem, eniştem ve Lara dışında bana bu sevgiyi hissettiren kimse olmamıştı. Arkadaş? Okuduğum lisede gerçek dostluk kurabileceğim kimse yoktu. Kendime yakın gördüğüm hiç kimse yoktu.

Cameron.

Cameron vardı bir.

Büyük bir uçurum vardı. Dibi bile görünmeyen taş attığında kısık sesi saatler sonra duyulan bir uçurumdu bu. Ve ben bu uçurumun kenarından uçurumun dibindeki çocuğu görmeye çalışıyordum.

Siz hiç siyah olan bir yerde olmayan beyazı aramış mıydınız?

Ben arıyordum.

Dibi görünmeyen bu uçurumun dibinde çırpınan Cameron'ı görmeye çalışıyordum.

Fazla soğuktu ve gizemli bir kutuyu andırıyordu.

Kapağını aralayıp onun büyülü dünyasında yolculuğa çıkmak istiyordum.

Ama ne o yanımdaydı ne o kutunun anahtarına sahiptim.

O kutuyu açabilecek tek anahtar vardı. O da Aldora'daydı, sevgilisinde.

Canımın acısını bir tek ben hissediyordum.

Dolan gözlerimi kırpıştırmamla yanağımdan süzülen yaşı anında sildim.