Son Vampir -Ara Verildi-

Son Vampir|Bölüm 9

Multimedya: Aldora Brown/Adela Valencia Nobilium

"Kim bu Gizli Numara? Kim olabilir?" derken Samuel ile göz göze geldim.

"Bilmeyi çok isterdim Valencia. Ama üzgünüm."

Başımı salladım. Konseyin en kibarı Samel'di şüphesiz.

"Biz senin yaşadığın zaman diliminde yaşamadığımız için tahmin yürüyemiyoruz Adela. O zamandan biri olmalı." dedi Henry.

"Bence de." dedi Paul.

"Ben odama çıkacağım. Çok yorgunum." dedim ve odama ilerledim.

Aldığım zehir güçlü hissettirse bile yanı sıra bu yorgunluk hissi de ekleniyordu.

Odama çıkınca duş almak için banyoya girdim.

Kısa bir duşun ardından üzerime bornozumu geçirerek çıktım.

Cameron'ı yatağımda uzanmış bir vaziyette görünce bu defa şaşırmamıştım.

"Sürekli odama gelip durma amacın ne?" dediğimde sırıttı.

"Bugün o kadar kolay kurtulabileceğini sanmadın değil mi?" dediğinde kollarımı göğsümde birleştirdim.

"Ne istiyorsun?"

"Ne istediğimi biliyorsun."

"O zaman çok ama çok(!) üzülerek belirtmeliyim ki maalesef istediğin gerçekleşmeyecek."

Somurtunca pencereyi işaret ettim.

"Hadi git artık. Üzerimi giyineceğim."

"Rahatsız olma sen. Ben yokmuşum gibi davran."

"Cameron!" dediğimde öpücük attı ve camdan çıktı.

Tanrı aşkına! Beni delirtiyordu.

Üzerime siyah bir tayt ve siyah kısa kollu bol bir tişört geçirdim.

Islak saçlarımı kuruttum ve topuz yaptım.

Beni korumakla görevli bir kurda kitap almasını söylemiştim.

Yatağıma kuruldum ve kitabı elime aldım. Uykum yoktu.

Kızıl Kraliçe.

Okul vaktine kadar kitabı okuyarak bitirmeyi başarmıştım.

Okula gitmeden önce siyah yüksek bel kot pantolon ile kısa, bordo bir kazak giymiştim. Siyah topuklu botlarımı ve siyah montumu giymiştim. Saçımı dün olduğu gibi açık bırakmıştım. Göz makyajım yalnızca rimel, eyeliner ve göz kaleminden ibaretti. Kazağımın renginde bordo mat bir ruj sürmüştüm. Tırnaklarımdaki siyah mat ojelerimi çıkmaya başladığı için asetonla çıkararak aynı renk ojeyi yine sürmüştüm.

Okula giderken bu defa Cameron gelmediği için tek başıma gitmiştim. Bu garip gelmişti.

Okula geldiğimde Cameron'ı hiçbir yerde görmemiş olmam ufak bir telaşın beni ele geçirmesini sağlıyordu.

Şu anda dördüncü teneffüse girmiştik.

Bahçedeki bankta Cameron'ın arkadaşları oturuyordu. Joan'la göz göze gelince arka bahçeyi işaret ettim ve arka bahçeye ilerledim.

İki dakika sonra -sıkıntıdan saymıştım- yanıma gelmişti

"Ne oldu?"

Dudağımı ısırdım. Cameron'dan nefret ettiğimi, onu umursamadığımı söyleyip duruyordum. Ama buna rağmen onu merak ediyordum. Dengesizdim.