Έρωτας από το πρώτο τραγούδι...

~19~

Έψαξα όλο το σπίτι. Αν το λες σπίτι αυτό το πράγμα. Είναι περισσότερο σαν φυλακή παρά σας σπίτι.
Κοίταξα παντού δεν υπήρχε κανένας τρόπος να το σκάσω... Υποθέτω αυτό ήταν...

Με αυτές τις σκέψεις έκατσα στον σκονισμένο καναπέ και με πήρε ο ύπνος μετά από πολλά δάκρυα.

(Alex's pov)

Γαμώτο που είναι τόσες ώρες? Έπρεπε να έχουν γυρίσει!!! Αυτόν τον μαλάκα δεν τον εμπιστεύομαι. Καθόλου.

-Τι σκέφτεσαι?

-Κάτ...κάτι δεν πάει καλά. Είμαι σίγουρος. Έχουν αργήσει πολύ και αυτόν δεν τον εμπιστεύομαι.

-Έλα μην βάζεις το μυαλό σου σε τέτοιες σκέψεις καλά θα είναι...

-Κι ώμος. Δεν θα κάτσω εδώ...Σήκω θα πάμε στο σπίτι του.

Χωρίς να δώσει απαντήσει απλά σηκωθήκαμε και μπήκαμε στο αμάξι.

Μετά από λίγο είχαμε φτάσει.

-Αυτό είναι.

-Δεν νομίζω να είναι κάποιος εδώ...

Κατέβηκα από το αμάξι και χτύπησα την πόρτα.
Τίποτα.

-Ξέρω που κρύβει το δεύτερο κλειδί.

-Μα Alex τι κάνεις?! Δεν μπορείς απλά να μπείς στο σπιτι!

-Κάτ. Δεν ξέρω τίποτα για εκείνον και είναι μαζί με την Βιολέτα. Την δικιά μου Βιολέτα...την μικρή μου...Με τρομάζει το γεγονός ότι είναι τόσο μυστικοπαθείς. Κάτι μου λέει πως είναι επικίνδυνος. Θα σου εξηγήσω όταν θα γυρνάμε.

-Εντάξει....

Έβαλα το κλειδί και άνοιξα την πόρτα. Μπήκαμε μέσα και κλείσαμε την πόρτα γρήγορα.

Ήταν η ώρα να μάθω ποιός είναι και γιατί δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για εκείνον.

Άνοιξα όλα τα φώτα διάπλατα και ήξερα ακριβώς που να πάω.

-Που πας?

-Απλά έλα μαζί μου είπα θα σου πω μετά.

Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και με ακολούθησε.

Βρεθήκαμε έξω από μια μεγάλη πόρτα. Πήγα να την ανοίξω αλλά ήταν κλειδωμένη.

-Γαμώτο πρέπει να την ανοίξω.

-Εμ Alex νομίζω βρήκα το κλειδί...

Και όντως κρατούσε το ασημί κλειδί.

-Μα καλά που ήταν?

-Κρεμόταν σε μια θήκη για κλειδιά..

-Μα καλά τι χαζός.
Πήρα το κλειδί και άνοιξα την πόρτα.

Ήταν ένα μεγάλο γραφείο με αρκετά παλιά έπιπλα και.. Πολλά...όταν λέμε πολλά...ΠΟΛΛΑ χαρτιά και φακέλους με άλλα χαρτιά.

Χωρίς καθυστέρηση μπουκάραμε και ψάχναμε κάθε χαρτί.

-Δεν το πιστεύω...

Η Κάτ χλώμιασε. Τόσο πολύ που νόμιζα πως θα λιποθυμήσει.

Άρπαξα γρήγορα το χαρτί και το μάτι μου πήγε κατευθείαν στην φωτογραφία.

-Το ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...

Το χαρτί ήταν εξιτήριο από αναμορφωτήριο, από ότι φαίνεται όταν ήταν μικρός είχε σοβαρό πρόβλημα με την συμπεριφορά του. Και ο λόγος... Έχει γεννηθεί με σχιζοφρένεια. Είναι ο Χρήστος.

-Η Βιολέτα δεν είναι ασφάλεις όσο είναι μαζί του. Κάτ πρέπει να τους βρούμε.

Γεια σας κεφτεδάκιααα!
Επειδή δεν είμαι και στα καλύτερα μου δεν ξέρω αν είναι καλό το κεφάλαιο! Αλλά εγώ γράφω γιατί με κάνει να ξεχνιέμαι!
Αν δεν σας άρεσε κάτι πείτε μου και θα το αλλάξω!!!

Αν σας άρεσε όμως πατήστε το αστεράκι και αν θέλετε κάντε και ένα σχόλιο, το εκτιμώ!!

Αν κάποιος δεν καταλαβαίνει οτιδήποτε από τα κεφάλαια που ανεβάζω μπορεί να μου στέλνει μνμ και θα εξηγήσω ότι χρειαστεί.

Αυτά είχα να πώ! Ευχαριστώ που διαβάζετε την ιστορία μου! Θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο κεφτεδάκια μου!(ναι πεινάω)

Byeeee!!!💝