Έρωτας από το πρώτο τραγούδι...

~11~

Προχώρησα προς εκείνον. Δεν με είχε καταλάβει.

-ΜΠΟΥΥΥΥΥΥ!!!!

-ΞΕΡΩ ΚΑΡΑΤΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!

Σηκώθηκε αμέσως και έκανε μια κίνηση καράτε!

-ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

-Βιολέτα!!!! Κακό κορίτσι!!!

Είπε και άρχισε να με γαργαλάει.

-ΧΑΧΑΧΑ ΣΤΑΜΑΤΑΑΑ ΣΤΑΜΑΧΑΧΑ
Πήγαα να πέσω και με έπιασε από την μέση. Τα πρόσωπα μας απέχουν μερικά εκατοστά..μια ανάσα.
Με κοίταζε στα μάτια...έκανα το ίδιο...αυτό πρέπει να είναι όνειρο...

-Να καθήσουμε?
Με ρώτησε με βραχνή και..sexy φωνή.

-Ν-ναι....

Με άφησε και καθίσαμε στον καναπέ...είχαμε διαφορά ένα μέτρο περίπου...

-Βιολέτα... Λυπάμαι πολύ που-

-Δεν φταις εσύ Alex... Δεν θέλω να ξανά πάω εκεί. Δεν μπορώ να ζώ άλλο εκεί μέσα. Απλά δεν γίνετε. Μόλις γυρίσει η Κάτ θα μείνω σπίτι της μέχρι να βρώ δικό μου σπίτι. Το σχολείο την άλλη εβδομάδα τελειώνει.

Τα μάτια μου άρχισαν να καίνε καθώς εικόνες από τον καβγά περνούσαν από το μυαλό μου.

-Βιολέτα...

-Ναι?

-Θα..ήθελες να μείνεις...εδώ?..Μαζί μου?.....

Εκεί γούρλωσα τα μάτια μου και τον κοίταξα παραξενεμένη.

-Εμ...ε...δεν το περίμενα αυτό...εμ..να ξέρεις δεν θέλω να γίνω βάρος ιδικά αν γυρίσουν οι γονείς σου και-

-Βάρος εσύ δεν θα γίνεις ποτέ και σε κανέναν. Θα ήταν μεγάλη μου χαρά να μείνεις μαζί μου. Και όσο για τους γονείς μου, ποτέ δεν είναι εδώ δεν μένουν εδώ. Αυτό είναι δικό μου σπίτι που μου άφησε ο παππούς μου πρίν φύγει. Νιώθω πολύ μόνος από τότε. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που με καταλάβαινε ακόμα και στο θέμα που με απομάκρυνε από τους γονείς μου. Μείνε μαζί μου...σε παρακαλώ.
Κοίταξε κάτω στενάχωρα.

-Εντάξει...θα..μείνω μαζί σου...

-Αλήθεια?
Τα μάτια του έλαμψαν μαζί και το πρόσωπο του από το χαρούμενο χαμόγελο του!

-Ναι
Είπα και του χαμογέλασα και εγώ

-ΕΙΣΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ!!
Σαν πεντάχρονο με πήρε μια σφιχτή αγκαλιά.

Αχχ...θέλω να μείνω για πάντα εδώ...είναι τόσο ωραία...!!!

-Ευχαριστώ
Είπα και γελάσαμε.