Artista, Ang Aking Kaaway

15

Isang malaking mali siguro ang sumangayon sa isang kasundoan na nakasalalay ang sariling pangalan sa harap ng skwelahan, sa mga mata ng mga kaybigan mo at pamilya mo.
Mahirap pero kaylangan dahil wala kang magawa kundi ang sumangayon. 
Okay lang grasya, gwapo naman eh, cheesy ka pa?
Encouragement ko sa sarili habang nililibang ang sarili sa pag-iikot sa buong hotel na pag aari ng pamilya namin.
Atsaka, multi-benifit dahil tutor mo sya sa study mo, tatalino ka pa? o san ka pa! para makakasama mo na ang parents mo!
Kung ano-ano nalang naiisip mo grasya, tumigil ka na.
Pumasok ako sa main ketchain ng hotel dahil nakaramdam ako ng gutom eh.
Tumigil pa yung buong staff dahil nakita nila ako dito sa loob, dati kasi never ako naliligaw sa kusina nun, bukod kasi sa allergy ako sa usok, natatakot din akong may magulo ako doon, magaling lang akong pumasok, pero aalis ako na may mangyayaring aksidente, saan man ako mapunta.
Well? that's me. Hehe

"Ma'am, ipapahanda na po ba namin ang paborito mo?
Sabi nung trusted chief namin na sampung taon ng nagt-trabaho sa amin. Kumalbo na nga ata sya eh, sya ang dapat tularan, di lang tapat sa bayan, tapat pa sa trabaho.
Ikaw na kuya. Hehe

"Ura-mismo.
Sabay upo ko doon sa may mini table ng hotel, naki-isyuso nadin ako dahil di ko mapigilang mamangha sa mga nagluluto doon. Anggagaling nila.
Alam mo yun? Yung nililipad nila ang pagkain sa kawali tapos, ta-daaa!!!
May instant pagkain kana? Luh.
Tumunog yung phone ko, kaya nag panic ako bigla dahil diba busy ako sa panonood sa mga nagluluto?---- Hah??----este sa kanilang niluluto. Hehe.
My mom's calling!!!

"Ma!!!
Masigla ang boses ng aking ina sa kabilang linya,
"Yeah, kaylan po uwi nyo?----e---uwi na kayo ma!!!
Para akong bata na nangungusap sa inang matagal ko ng di nakikita, active kami sa phone call at video call pero sa personal sa totoo lang? nakakalungkot man pero di ko ata naalala na nag bonding kami buong pamilya, bukod kasi sa puro trabaho sila, wala silang time para sa akin.
Magaling sila sa negosyo pero bilang isang magulang? 75℅  sakto lang para pumasa, dahil hindi ko naalala man lang na may masayang pamilya ako.
Laging puno sa financial pero laging may kulang sa atensyon.
Iniyak ko na yan dati, pero dahil sadyang tamad na akong umiyak? tinigil ko na din ang pagd-drama ko sa mga magulang ko na umuwi na para magkakasama na kami.
Pero yun na nga, nagulat ako sa balita sakin ni daddy na uuwi sila sa pilipinas pero sa isang kundisyon, yun yung makasama ako sa top? which is napaka-imposible! But I grabbed it, why? Although I know, I have 50℅ chance to place that top, but my only risk is to trust that 50℅, at least I try, but I end up trouble because of that Kurt who ruin my chance, hindi ko alam kung may mukha ba akong imumukha sa parent ko kapag nakita nila yung picture ko, with a guy on his top on condo? I don't think so.
Bakit ba din doon pa sa condo nya pwede naman sa library diba?
Kasi, artista sya? Ts. Ang hirap ng buhay nya.
"I miss you ma, ako lang ba ang nakakamiss??---sana kapag natauhan na kayo,  umuwi na kayo dito..
Para na akong maiiyak, ano ba yan.
Pinaypay ko ang mga mata ko, kakain pa ako eh, pag nagkataon, dobli alat na yung pagkain ko mamaya kapag di ko to pipigilan.
Grasya be strong!
"Sige na ma, andito na ang pagkain ko, kakain na ako. Good bye.
Napapikit ako after I hanged up my phone.

"Here is your favorite meal ma'am.
I nodded and they smiled at me. Buti pa si kuya chief nakakangiti ng ganyan. Siguro kasi complete sya with his family here in Philippines, we help him from his salary to his family, but the sad part is, behalf of the effort of my parent for they're business, for they're employees, they risk they're own daughter to live alone like this.
"May problema po ba ma'am?
Hindi ko na napigilan ang aking luha, akala ko matigas na ako pagdating dito pero masakit pa din pala.
I signed my hand, para paalisin sila sa maliit na room na yun and they respond right away.
At ito na nga, umiiyak na ako ulit at gaya nga ng sinabi ko kanina may addition salty na ang taste ng meal ko today.
After ko kumain ay naisipan kong lumabas na without my driver or assistant, lumabas ako para maglibang sa sarili at gumala para atlis mawala yung lungkot ko.
Hindi ko alam kung bakit napunta ako dito sa may magulong tao, kung hindi ako nagkakamali ay dibesorya ang tawag nila dito, madaming paninda sa bawat sulok, may sakayan ng tren sa taas, daanan ata ng MRT at LRT?
May street food------wait! Gusto kong kumain nun!!!
Natigil ako dahil papunta na sana ako doon.
Grasya allergy ka sa usok!
Madami kasing lutoan doon.
Bahagya akong nalungkot at lumiko nalang ng landas.
Pumasok ako sa may mga maliit na store, andami nilang mga tinda eh.
What?!----ang mumura!
Lumabas ako sa store na yun na madaming dala.
Nakangiti ako habang binabaybay ang daan, sumakay ako ng Jeep.
"Manong sa park po.
Sa dami Kong dala ay di na ata makagalaw ang mga katabi ko kaya todo siplat sila sa akin.
Ako naka ganun-----a--anu!--anu!--reklamo ka?!! Na mukha, habang tinitingnan nila ako sa mukha, sinungitan nila ako eh, susungitan ko din sila. blee :b
Pagkarating ko doon ay hinanap ko na yung mga kilala ko na doon sa park,
Masigla akong tumungo sa mga pulobi doon at mga batang walang bahay.
Agad nila akong sinalubong sa matatamis nilang ngiti.

"Ateeee!!! Ateeee!!!
Nakangiti sila na waring hinihintay nila ako.
"Ate, na miss po namin kayo.

"Nah. Busy kasi ako. Wait---may regalo ako sa inyo. Nasan na ang ate mo?
Tinatanong ko yung maliit na bata habang itinuro yung ate nya na papalapit na din sa amin.
Ka-edad nya din ako, may history kung bakit na kilala ko sila.
Lumapit si Anna sa akin, iyan ang pangalan nya habang popoy naman tong batang lalake na kausap ko, kasama yung apat nyang mga kaybigan na pulobi din.
Binigay ko muna sa kanila ang mga laroan na binili ko kanina para sa kanila kaya masigla silang nag aagawan at tumatakbo palayo sa amin.

"Ma'am.
Ngumiti ito sa akin after she offer me to sit down.
Hindi nya padin ako tinitigilan sa kakatawag nya sa akin ng ma'am.
Nagmumukha tuloy akong matanda.
(--.)

"I told you, tigilan mo na ako sa kakatawag sa akin ng ma'am.
Oh ito!
Inilapag ko sa harap nya mga binili kong mga damit at iba pang mga gamit para sa kanya at kay popoy, pati na din sa mga kakilala nya, dinami ko nadin para sa iba pang mga pulobi.

"Ma'am andami nyo na pong ibinigay sa amin, kayo na din ang nagbayad ng bill namin sa ospital nung na-ospital si popoy.
Sobra na po ito.
Nakita kong para na syang maiiyak habang sinasabi iyon. Ayan na naman,  mahina ako kapag nakakakita ng luha eh, madali akong maiyak kahit tigasin ako.

"Huwag mo na isipin iyan, mahirap kapag walang mga magulang, bukod sa walang suporta, nakakalungkot pa.
Atsaka kulang pa yan, dahil sa mama mo baka nasa ospital padin ako.
Muntik na kasi akong masagasaan noon ng malaking truck 3 years ago.
Kung buhay pa ang mama mo, pasasalamatan ko padin sya sa ginawa nyang pagligtas sa akin, kaya huwag mo ng isipan yan, pasasalamat ko iyan sa kanya.
Binilhan ko na din sya ng uniform pati na din kay Popoy.
Nag aaral na kasi sila matapos kong ma-discussed kay tito ang tungkol sa kanila, mayor kasi si tito kaya madaming scholarship para sa kanila, may shelter house na din for them pero bumabalik pa din sila sa park dahil dito may part time si Anna to support they're need.

"Labis--labis na po ang nagawa nyo sa amin ng kapatid ko, maraming salamat po talaga ma'am.
I patted my hand to her arm dahil ayaw ko na din ng mahabang conversation. Ewan ko ba kasi, sa twing bumibisita ako dito, puro salamat ang naririnig ko sabay iyak, eh ayaw ko nga ng may nakikitang umiiyak dahil jan ako mahina,
Ede sana kung may audition baka makuha pa ako.
T.T

"Alam mo, malungkot din ako dahil may magulang ako pero parang wala din, nakikita ko sayo yung lungkot ko kaya wag ka ng magpasalamat kasi may utang na loob naman din ako sa inyo eh. Suotin nyo yan ah, gamit nyo pa kasi yung luma, mas maganda kung bago naman.
Tumayo na ako at pinagpag ang damit ko.
"Sige na, uuwi na ako, nawala na yung lungkot ko kaya pwede na akong umuwi.

"Salamat po talaga ma'am, sana isang araw masuklian ko din yung kabaitan mo sa amin ng kapatid ko.
I waved to respond her, I told her to stop thanking me, hahay.
Nag b-bye na din ako sa mga bata at sumakay na din ng jeep, napunta ako sa may moa para doon nalang gumala.
Sa labas palang ng mall ay natigil ako sa isang text na natanggap ko.

From mom:

"Anak, I think, I either your dad, next year pa mauuwi, I heard from your Lola about your boyfriend to the news, you kept us secret ha? We slightly sad, talk to your Lola right away okay?
just take care there, we love you.

"Sabi ko na eh.
Saglit na bumagsak yung luha ko pati na din yung ulan.
Ang laki kasi ng expectation ko eh tapos back to zero hope again na uuwi sila dito for me.
Mag-isa na naman ako sa birthday ko at sa pasko, ang isa sa mga nakakatakot na importanting event, ay yung mag isa mong kinakain ang lungkot na wala sila sa tabi mo.
Basang-basa na ako sa ulan habang umiiyak hangang sa may kung anong payong nalang ang sumangga sa akin laban sa ulan, at nakita ko ang mukha nung artistang hilaw habang pinapayongan ako.
Kurt Barber? Ang artistang hilaw?

"Anong ginagawa mo! Sira kaba?! Kita mong umuulan eh!!!
Nagulat ako sa paglagay nya ng jacket nya sa akin, sinundan ko lang sya ng tingin habang ginagawa nya iyon, umikot ang mga mata ko at saglit na nawala bigla ang paningin at... Blackout.
ZZZZZZZZZZzzzzzzzz.

#J U N C E M A N H I D