Rosie

Dazed and confused

   

Alohaaa και πάλι παιδιά μετά από αρκετό καιρό! ΤΑ-ΝΤΑ το νέο κεφάλαιο! Εύχομαι να σας αρέσει!το καινούριο κεφάλαιο έπεται σύντομα. Τα φιλιά μου από την όμορφη Θεσσαλονίκη που έφτασα χθες :D  Μπορείτε να σχολιάσετε ό,τι θέλετε,κάθε κρητική είναι καλοδεχούμενη από εμένα! Enjoy ;)

Η Ρόουζ περιπλανήθηκε λίγο μέσα στο τεράστιο σπίτι,χωρίς να έχει ιδέα που βρίσκεται το δωμάτιό της. Είχε ανάγκη από λίγη ξεκούραση,αλλά για κάποιο λόγο δεν έβρισκε το θάρρος να ρωτήσει το προσωπικό. Όσο θα έμενε εδώ ήθελε να έχει όσο το δυνατόν πιο τυπικές σχέσεις γινόταν με καθέναν από τους ανθρώπους που δούλευαν στο σπίτι,ακόμη και με τον ίδιο τον Ντέιβον. Η Ρόουζ,δεν άντεχε το συναισθηματικό δέσιμο. Την έπνιγε και ένιωθε πως είχε ευθύνη απέναντι στους άλλους.

Επιπλέον λόγο της δουλειάς της αυτό ήταν ένα θετικό στοιχείο του χαρακτήρα της. Θα ήταν τραγικό να ερωτευόταν την γοητεία του κάθε πελάτη της σαν έφηβη μαθητριούλα.

Δεν είχε συναντήσει κανέναν κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης της και ένα αίσθημα αναπάντεχης μοναξιάς πλάκωσε το στήθος της. Αυτό το σπίτι θύμιζε στοιχειωμένο κάστρο. Όλα έμοιαζαν παλιά και ετοιμόρροπα,μα όλα παρέμεναν στη θέση τους καλοδιατηρημένα. Τι αντίθεση!

Έμενε μονάχα μερικές ώρες εδώ μέσα και ήδη ένιωθε σαν ψάρι έξω από το νερό. Όλα τριγύρω ήταν μουντά,χωρίς ζωή. Τα έπιπλα,οι τοίχοι,το πάτωμα,συμπεριφέρονταν σαν υπερήλικες και έβγαζαν προς τα έξω μια σαπίλα που σου μετέδιδε απελπισία.

<<Τι κάνεις εδώ;>>η φωνή του Ντέιβον έκανε τη σιλουέτα της Ρόουζ να τιναχτεί ελαφρά. Δεν τον είχε ακούσει να έρχεται.

<<Χάθηκα.>>απάντησε απλά η Ρόουζ.

Η ατμόσφαιρα μεταξύ τους ήταν κάτι παραπάνω από ηλεκτρισμένη και αμήχανη.

Ο Ντέιβον ξεφύσηξε βαριά,σχεδόν απελπισμένα,με την απάντηση της Ρόουζ<<Δε μπορούσες να ρωτήσεις κανέναν στην κουζίνα;>>ήταν περισσότερο ρητορική ερώτηση,καθώς δεν της έδωσε περιθώριο απάντησης και συνέχισε<<Ακολούθησε με!>>

Η Ρόουζ,ακολούθησε τον Ντέιβον περπατώντας ακριβώς από πίσω του.

Το περπάτημα του ήταν αυστηρό και κοφτό. Φορούσε ακόμη τα ίδια ρούχα με πριν και το βλέμμα της Ρόουζ θαύμασε για μια στιγμή το καλοσχηματισμένο πίσω μέρος του. Ανέβηκαν κάμποσες μαρμάρινες σκάλες και πέρασαν σε έναν διάδρομο,που το μόνο που υπήρχε αριστερά και δεξιά ήταν πόρτες. Όλες κλειστές και ξύλινες. Η περιέργεια της Ρόουζ άρχισε να κλωθογυρίζει τις σκέψεις της και η επιθυμία για εξερεύνηση κατέλαβε όλο της το είναι. O Ντέιβον σταμάτησε απότομα,κάνοντας την Ρόουζ να 'τρακάρει' με το πίσω μέρος του σώματός του. Της έριξε ένα βλέμμα αποδοκιμασίας και άνοιξε την πόρτα μπροστά του.