Rosie

Love hate love

<<Καλό σας απόγευμα>>είπε η Ρόουζ χαμογελαστά βγαίνοντας από το ταχυδρομείο.

Πάει και αυτό!

Τύλιξε σφιχτά το παλτό της γύρω από το σώμα της καθώς ο κρύος αέρας μαστίγωσε το πρόσωπό της και ανακάτεψε τα μαλλιά της. Παρόλο που η Άνοιξη περίμενε υπομονετικά στην πόρτα για να κάνει την εμφάνιση της ο καιρός θύμιζε καταχείμωνο και το κρύο ήταν τσουχτερό. Η Ρόουζ έφερε τα χέρια της κοντά στο στόμα της και φύσηξε για να τα ζεστάνει τρίβοντάς τα μεταξύ τους. Η αναπνοή της σχημάτιζε λευκά ομιχλώδη συννεφάκια μπροστά στο οπτικό της πεδίο και η Ρόουζ έπαιζε σαν μικρό παιδί φυσώντας τα χνώτα της.

Αποφάσισε να περπατήσει και να μην πάρει ταξί μέχρι το σπίτι της για να έχει λίγο χρόνο να σκεφτεί,δεν ήταν δα και τόσο μακρυά.

Άραγε πως θα αντιδράσει ο Ντέιβον όταν λάβει την επιταγή; Υπήρχε μια μικρή,αδύναμη φωνούλα μέσα στο κεφάλι της Ρόουζ που ευχόταν να την αναζητήσει. Ένας θεός ξέρει πόσο της είχε λείψει η παρουσία του,αλλά το ότι δεν είχε ψάξει τόσο καιρό να τη βρει,την έφερνε εκτός εαυτού και έκανε τα ένστικτά του εγωισμού της να οξύνονται.

Προφανώς δεν αισθανόταν κάτι για αυτήν και δεν την ήθελε στη ζωή του!

Η Ρόουζ κούνησε το κεφάλι της για να διώξει τις σκέψεις της. Δεν έπρεπε να βάζει τον εαυτό της σε αυτήν τη διαδικασία,διότι το μόνο που κατάφερνε ήταν να κλαίει τη μοίρα της και ήταν πολύ νέα για να το κάνει αυτό.

Η καινούρια σελίδα που γύρισε στη ζωή της δεν προέβλεπε δράματα και πισωγυρίσματα! Οι ευκαιρίες ήταν απεριόριστες μπροστά της,η Ρόουζ ήταν νέα,όμορφη,ανεξάρτητη και ολοκληρωμένη.

Ή ίσως όχι και τόσο ολοκληρωμένη...

_________________________________________________

Ο Ντέιβον σιχαινόταν τα νοσοκομεία,όπως και ο περισσότερος κόσμος άλλωστε. Αυτός ο αποστειρωμένος αέρας μπορούσε να τον τρελάνει. Δεν είχε νοσηλευτεί ποτέ ο ίδιος,αλλά και πάλι του φαίνονταν σαν φυλακές με γυαλισμένα μάρμαρα και λευκούς τοίχους.

Επί μία εβδομάδα επαναλάμβανε την ίδια διαδικασία. Υποβαλλόταν σε κάποιες εξετάσεις και έδινε αίμα για κάποιους εργαστηριακούς ελέγχους.

Σήμερα ήταν η μέρα της αιμοπεταλιοσφαίρισης,θα γινόταν δότης αιμοπεταλίων.

<<Κύριε Μάριον.>>ένας μεσήλικας άντρας με γκρίζους κροτάφους και ελαφριά ρώσικη προφορά,έτεινε το χέρι του προς τον Ντέιβον.