Alışmaya Çalışmak

Ağlayamamak

Okuldan sonra eve gitmeden parka gittim.Bir şey beni oraya çekmiş gibi.İlerledim ve hep oturduğumuz banka oturdum.Bir süre sonra elinde kutuyla yanıma geldi.Özür dileyecek diye sevinirken kutuyu uzattı.İçini açtığımda birlikte aldığımız bileklikler,yazdığımız notlar,fotoğraflar yani anılarımız vardı.

-Bunlar niye?

+Artık bi önemi yok benim için.

(Bir an duraksadım)

-Anılarımızın bir önemi yoksa benimde önemim yoktur. Sende bir önemim yoksa eğer,değerim senin için bittiyse bu kutuyu almam. Çünkü evde kutuya bakıp üzülmek istemiyorum.Ve eğer cidden değerim yoksa seninde bende değerin bitmiştir." dedim ve kutuyu ona uzatarak hızlı adımlar atarak eve yürüdüm. Ağlamıyordum değil mi? Elimle yüzümü kontrol ettim ıslaklık yoktu.Alışmışım.Ya da alışmaya başlamışım demekki diye düzelttim.Az önce o sözleri söylemiştim değil mi? Evet. Eve girip yatağa uzantıpımda 2 gün tatil olduğu için mutlu olmuştum. İçimdeki bu his niyeydi? Keşke okul olsada onu görsem hissi? Niye bu kadar çok his vardı içimde? Ya da niye bu kadar alışkanlık olmuştu bende? Cavabı yoktu. Ağlamak istedim ama olmadı. Ağlayamadım.İçimce bir şeyler bitmiş gibiydi.Ama aynı zamanda koca bir boşluk açılıyordu.Hiçbir zaman dolduramayacağım bir boşluk..