Magnus Academy: The Cursed Blood

Chapter Twenty-Nine

Laio City

"Nagugutom nga ako eh!!!!" She screamed.

Remember that kid? Ugh! I hate kids!! Sa akin pa talaga siya nagrereklamo?! Ano ako? Yaya niya? Gods! Please stop punishing me! Two hours ago I just found myself running back and I was kind of relieve she was there.  Tapos tinanong ko siya kung saan siya umuuwi, she only shook her head and just like that, I took her along with me after she gave teary and pleading eyes.

Now look at my situuation! Sa dalawang oras na kasama ko ang batang 'to, wala manlang siyang binigay na tulong kung hindi ang pagrereklamo niya. Before parang hindi nga siya marunong magsalita at takot na takot sa akin ngayon naman parang minamaliit na niya ako. Hays.

Nasa unahan ko nakaupo ang bata, sakay parin kami sa kabayo. We are in a middle of a path sa gitna ng mga kakahuyan. But it's completely safe. I think. Dahil marami naman ang dumadaan dito, it's just a normal road. Mukhang nasanay na yata ako sa tuwing may gubat palaging may problema.

"Hoy! Naririnig mo ba ako?! Nagugutom na nga ako eh!!!!" There she goes again. Limang minuto palang nga ang nakaraan nang huling sinigawan niya ako. I rolled my eyes in annoyance.

"May nakikita ka bang pagkain?" Tanong ko. She looked around. Then finally shook her head. "Kaya naman pala. So shut the hell up and behave." She crossed her arms at dahil nasa likod niya ako, hindi ko makikita ngayon ang ginagawa niyang mukha. I bet nakasimangot na naman. Ugh how I hate kids.

"Sabi na huwag ka ngang magsalita ng alien na salita eh!!!" Bigla niyang sigaw at pinaghahampas ang kabayo. The horse only shook its head in annoyance. Geez even the horse hates this kid.

"Alien? What are you talking about?" Ang weird nang batang ito. Pero hindi ito sumagot at nakasimangot parin.

"Hey are you listening? Fine. Whatever."

"Kanina ka pa nag e-alien na salita jan! Hindi nga kita maintindihan eh!"

"What the hell?! Kanina pa ako nagsasalita ng ingles at wala kang naintindihan dun? Ugh!" Kaya naman pla kanina ko pa siya sinasabihan ng wala nga akong pagkain in english at hindi niya na gets. She can't understand the damn english language.

"Ah basta!" I kept asking her questions kanina kaso hindi niya sinasagot. Wala palang naiintindihan. Tsk.

"Saan ka ba nakatira? May pamilya ka ba? At ano ang tunay mong pangalan?"

"Hindi ko alam kung saan ako nakatira. Iniwan ako nina tito at tita sa syudad na iyon at pinangakuan na babalikan. Pero dalawang linggo na, o tatlo, hindi parin sila bumabalik. Patay na yata ang nanay at tatay ko noong sanggol palang ako. May kuya din ako ayon sa sabi ni tita at ni tito, kaso lang apat na taon ako nang huli ko siyang nakita. Marahil ay tulad ko iniwan din ito sa ganitong edad."  She said.

For a kid to say that without any difficulty is amazing. But I know she's frustrated and anxiety is all bottled up inside her. It's bad for a kid to feel that way especially at an age of eight.  Though I may not share the same situation as hers, alam na alam ko naman ang nararamdaman niya. I was younger then when I realise that life always brings you down no matter how big the world is.

"Hindi ka ba mag so-sorry dahil sa sinabi mo?" My eyebrow lifted and she just happened to turn around and saw that.

"Bakit ko naman gagawin yun? I was asking for information. And it's not my fault if your past was triggered by it." Kumunot lamang ang noo niya at humarap na and I only sighed. Right, she can't understand.

After another hour, nakarating narin kami sa wakas ng next village. Tatlong oras na kaming nasa daan, at medyo maliit lang ang mga nakikita namin. No wonder, this village is almost deserted. Or hindi lang talaga ganoon karami ang mga tao dito? Either way, lumapit ako sa may isang stable na ilang metro lang ang layo sa malaking sign ng village.