Brought by Fashion [A JaDine FanFic]

Kabanata 27

Kabanata 27

Mourn

I felt empty. I felt like there's something going on inside of my body and I cannot understand what is it. Ang sama ng pakiramdam ko at hindi ko maintindihan kung bakit.

I saw James but it was blurry. I saw how he heartlessly left me alone and crying. I saw how he turned his back on me while I am in a total wreck. I saw him.

"James!"

Nagising ako at ininda ang sakit sa buong katawan ko. Napatingin ako sa suot ko na kulay pink at napatingin sa paligid. Puti lamang ang tanging nakikita ko at ang isang dining table, ref, couch, at tv ang nandidito.

Nasaan ako? Nasaan si James?

"Anak, gising ka na salamat sa Diyos!"

Una kong nakita si Mama na nasa gilid ng kamang hinihigaan ko. Pilit kong tumayo mula sa pagkakahiga nang napansin kong maraming nakakabit sa aking kamay. What's happening?!

"Ma, si James po? Nasaan po ako? Ma, kailangan kong makausap si James!"

Natahimik si Mama at napayuko. Inayos niya ang unan ko at ipinipilit na mahiga nalang ulit. Nararamdaman ko na ang nagbabadyang pagbagsak ng luha ko pero pinipigilan ko iyon.

"Anak, magpahinga ka. Tatlong araw ka ng walang malay kaya kailangan mong magpalakas hija."

Nagulat ako sa sinabi ni Mama. Tatlong araw?! What the fuck is happening with me? Bakit?

"Ma, ano ba talaga ang nangyari? Bakit tayo nandito-"

Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng biglang may pumasok na babae na nasa mid 40s na nakasuot ng puting lab gown at may nakasabit sa leeg na stethoscope at may bitbit na records.

"Good morning Mrs. Lustre. Gising na pala ang anak niyo."

She smiled at lumapit sa amin. My mom just smiled at her and she gave way para mas makalapit sa akin ang babaeng doktor. Nagsimula na siyang icheck up ako at nagsulat sa records niya.

"Doc, bakit po ako nandito? Ano po ba talaga ang nangyari at umabot akong walang malay ng tatlong araw?"

Nawala ang ngiti niya kanina at napalitan ito ng lungkot at panghihinayang. I honestly don't have ang fucking idea what happened and as to why I'm here today.

"Hija, hindi na ako magpapaligoy ligoy pa but I am sorry to say that you lost it. You lost your baby Miss Lustre."

Para akong nabingi dahil sa sinabi ng Doktora sa akin. Halong gulat, lungkot, inis at kung anu-ano pa, hindi ko matanggap ang narinig ko. How could I be this careless? Papaanong?

"I-I w-was pregnant? How come I didn't knew it?"

"You were being too preoccupied about everything Nadine. Masyado kang madaming iniisip and you were very stressed and over fatigued to the point your health was at stake."

I grasp what she said and I really can't believe it. Bakit hindi ko man lang naalagan ang sarili ko? Bakit hindi ko man lang nalaman? Why didn't I pay attention to what's my body is trying to tell me?!

Ang laki kong tanga dahil dito. Si James. Si James ang ama pero bakit wala siya dito para damayan ako?

I was crying the whole day. Wala pa akong kain at buong araw lang akong nakahiga. Hindi ko pa rin lubos maisip ang sinabi sa akin ng doktor at idinaan ko nalang lahat sa pag-iyak.

"Nadz, hindi ka pa daw kumakain sabi ni Tita. Here. Eat this one."

Kiana and some of my friends and team are here in the hospital to visit me. Alam ko kanina pa sila nandito pero ni isa, wala akong kinakausap. Nakatalikod ako sa kanila at umiiyak pa rin.

"Miss Nadine, kailangan mong magpalakas. Kumain ka na muna."

I didn't mind what they said. All I was thinking is James and how come he didn't visited me after what happened. Did he really chose Erika over me? Alam niya bang buntis ako at siya ang ama?

Nagising ako bandang alas tres ng hapon at napatingin sa loob ng kwarto ko. Ang mga kaibigan ko pa din ang nandoon nagbabantay sa akin at wala ang isang tao na kinakailangan ko.

"It's all over the internet. Mas mabuti pang huwag na muna nating ipaalam kay Nadine."

I heard Barbie said. Pilit kong umupo sa kama at napatingin sila sa akin. Itinago kaagad nila ang mga cellphone nila and acted like nothing happened.

"Give it to me. I wanna read it." I said without emotion.

"A-ah e-eh Naddie, magpahinga ka muna kasi-"

"I said give me the damn phone! Ano ba!"

Nagulat silang lahat dahil sa biglaang pagsigaw ko at napadaing din ako dahil sa sakit. Lumapit si Kiana sa akin at binigay ang cellphone niya na nakabukas sa isang showbiz article mula sa isang malaking showbiz entertainment press.

"Was Nadine Lustre pregnant with James Reid's baby?"

"Who's the original? The unwanted mother or the returning girlfriend?"

"James, walang imik sa balitang lumalabas tungkol sa anak nila di umano ni Nadine."

Mas lalong nadagdagan ang sakit ng nararamdaman ko dahil sa huling nabasa ko. Now, everyhing is clear to me. Now I know why James isn't here with me because clearly he chose his career over our relationship.

How can't he give just a single damn word about us? Bakit hindi man lang niya kami maipaglaban? Now that everything is out and it was not private anymore, bakit hindi man lang niya ako maipagtanggol.

Kahit nalang man sana sa batang nawala namin, pinagtanggol niya and he doesn't need to deny it. Matatanggap ko pa na sa akin niya gawin iyon but for our baby, hindi ko ata matatanggap ang ganon.

Everything is clearly going down the hills. I don't know where is our relationship heading and right now isa lang ang nasa isip ko.

Pagkatapos kong magpalakas at mag-ipon ng lakas ng loob, I will start anew. A life without James on it and I will try to fix everything that was being broken.

Sana nga lang talaga makakaya ko. Makakaya kong mag-isa.