Ephemeral

xxvi

— Shiela  

Maagang natapos ang klase ngayong araw because the professors have a meeting to attend with.

Woah, pumapabor ang lahat sa akin. Sana siya rin.

Wala na akong inaksayang oras at pumunta na sa verdure garden. Nang makarating ay agad akong umupo sa dati naming inupuan.

Kinakabahan ako.

Hindi ko alam kung anong pumasok sa kukote ko at narito ako ngayon. Maybe I just want to know why Zeke treats me that way. I mean, parati niyang sinasabing lumayo ako sa kanya at 'wag siyang kausapin, for what reason?!

Sobra akong na-curious kaya nandito ako.

Dumagdag pa sa kaba ko ang katangahang nagawa ko yesterday. I confessed! I freakin' confessed my feelings with him! I know, hindi kaaya-ayang tignan but hey! We all have crushes and it's normal to let your secrets blown.

Huh, sige Shiela, pagaanin mo pa ang sarili mo. That's awesome.

.

Hindi ko alam kung ilang oras na akong narito sa verdure garden.

"Patience is a virtue, Shiela." I said to myself nth times for today. Kanina pa ako nakaupo kaya naman napagdesisyonan ko nang tumayo. Nakakangalay kasi.

Naglalakad-lakad ako at tinitignan ang bawat bulaklak nang maramdaman ko ang pagpatak ng ulan. Walang pwedeng pagsilungan dito dahil open field ang lugar na ito at tanging net lang ang makikita sa taas.

"Bakit nga ba ang malas ko?"

Lalong lumakas ang ulan kaya naman lalo akong nabasa. Gosh, bakit ko ba kasi iniwan 'yung bag ko sa locker?!

Napahinga ako nang malalim. Maybe sign na ito upang umalis na rito at huwag nang umasa. Oo tama, hindi na siya darating. Kasi in the first place, wala siyang pake sa akin. Siguro nagkataon lang ang pagtulong niya sa aking bumili ng napkin. Maybe this will all end here.

I'll stop my feelings towards him.

And I wish I can.

#EPHEMERAL

sorry for the late update, fam! hope y'all stay.