VEFÂ

Bölüm 9

 Duyduklarım karşısında ne diyeceğimi bilmiyordum. Haftalardır bir çok hayat hikayesine tanık olmuştum.Bir çok  verecek  cevabım  ve  yardımcı olmaya çalıştığım kimseler olmuştu.Ama Mehtap Hoca'nın bu yaşadıkları çok derin ve etkileyici şeylerdi.Ona bakıldığında hala genç bir cilt, dinamik bir vücut ve her şeye rağmen tüm yorgunluklarını içinde sakladığı bir gülümsemesi vardı.Fakat tek bir şey onun tüm yorgunluğunu, içinde biriktirmiş olduğu duyguları ele veriyordu.Gözleriydi bu.Gözlerine baktığımda  hissetiğim şey  hala yaşama umudu için çırpınan ,  o güçlü duruşun arkasındaki tıpkı bir çocuk gibi savunmasız ve hüzünlü bakışlarıydı.Herkesin bir zaafı vardır.Saklamaya çalıştığımız  şeylerden bazen ne kadar mücadele etsek de kaçamadığımızı farkettiğimiz anlardır onlar.Mehtap Hocayla karşılaşmam, ondan duyduklarım ve her olayda daha da yakınlaşmamız  belki de kaderin her iki tarafa da öğretmeye çalıştığı bir şeylerin olmasıydı. Bana olan yakınlığının sebebini anlıyordum.Allah onun karşısına beni boşuna çıkarmamıştı.Çünkü o tüm bu zorluklarda hakikatı arıyordu.Ona hakikati hatırlatacak ve vicdanının duymasını istediği şeyleri ona yansıtacak bir kalbe ihtiyaç duyuyordu.Ama o kadar aciz ve eksiktim ki ona ihtiyacı olan şeyleri söyleyecek cesarete sahip değildim.Allah'a ona hidayet vermesi ve kalbindeki tüm kırıklıkları ve kederi gidermesi için dua ettim içimden.Belki de o anda ihtiyacı olan tek şey bir duaydı.

  O gün daha fazla yanında kalmak istemedim.Dinlenmeye ihtiyacı olduğunu bir kaç gün yalnız kalıp sakinleşmesi gerektiğini ve projeyle ilgili yapması gereken kısımlarla ilgileneceğimi söyleyip evinden ayrılmıştım.Taksiyle yurda dönmüştüm.Yurda geldiğimde kızlar beni bekliyordu.Kısır yapmışlardı benim için.Muhabbet , sohbet ,yemek derken gece olmuştu Odama çekildim.Namaz kılıp yatacaktım.Annem ben kızlarla odadayken aramış duyuramamıştı teli.Geri döndüm :

-Alo annecim.Beni aramışssın duymadım.Kusura bakma.

-Olsun kızım  önemli değil.Hepimiz doğum gününü kutlamak için aramıştık.Baban da kardeşin de seni öpüyor.Hale teyzenin de selamı var.Seni çok özlediğini ve bir kaç günlüğüne de olsa Manisa'ya dönmeden önce seni görmek istediğini söyledi.Teyzeni ve bizi kırmanı istemiyoruz.Projenden fırsatın olmadığını biliyoruz fakat senin de dinlenmeye ihtiyacın var güzel kızım.

-Annecim, inanın ki ben de sizi çok özledim.Hepinizi öpüyorum.Haftaya inşaAllah bilet alıp birkaç günlüğüne gelmeyi düşünüyordum ben de.Sürpriz yapıcaktım aslında.Bugün biraz canım sıkkındı.Bahsettiğim Mehtap Hocam'ın bir kaç sıkıntısı oldu, onunla ilgilendim.Duana ihtiyacım var annecim.Manevi yönden kendimi eksik ve suçlu hissediyorum.Elhamdulillah çok güzel bir aileye sahibim.Bazen ne kadar az şükrettiğimi farkediyorum.Rabbim hepinize iki dünya saadeti versin İnşaALLAH.

-MaşaALLAH kızıma.Şükür Rabbime bana da senin gibi hayırlı pırlanta gibi bir evlat bahşetti.Hocanın da ne sıkıntısı varsa tez zamanda giderilsin inşaALLAH. Biliyoruz ve iman ettik ki her zorluktan sonra bir kolaylık vardır.Bunu unutma hiç kızım olur mu.Allah yardımcın olsun.Haftaya bekliyoruz inşaAllah.

    Annemin sesini duymak beni ferahlatıyordu.Hiçbir durumda ümitsizliğe düşmemeyi öğretmişti bana her anımda.Bugün hastanede Oğuz Bey'in söyledikleri gelmişti bir anda aklıma.Bu kadar fevri ve sert olması Mehtap Hocamı'da etkilediğine emindim.Onun üzülmemesi için elimden hiçbir şey gelmiyordu. Namazımın ardından saatlerce ağlayarak Hocamın hidayeti ve kurtuluşu için dua etmiştim.O kadar seviyordum ki , birisi için bu kadar gözyaşı dökeceğimi asla tahmin etmezdim.Rabbimin duama cevap vereceğini biliyordum.Gönülden inanarak, tüm içtenliğimle onun için dua etmiştim çünkü.

Birkaç gün sonra bilgisayarda yazılarımı düzenlerken telefonuma bir mesajl geldi.Konferansı organize eden arkadaşım acil konferans salonuna proje sunumu için beni çağırıyordu.Proje sunumu için düzenlelen dosyalar Mehtap Hocamdaydı. Birkaç gündür onunla konuşmuyorduk. Hazırlanıp yola çıktım.Yoldayken aradığımda telefonu açmadı.Aslında rahatsız etmek istemiyordum ama proje sunumuyla o ilgileniyordu ve ben konferansta eksik veya yanlış bir söz aktarmak istemiyordum.Ona sormam doğru olandı.Yaklaşık 10 dakika sonra bana geri döndü.

-Hocam ben üzgünüm sizi rahatsız etmemeliydim, fakat konferans salonundan arkadaşlar mesaj yolladı.Sunum provası varmış.Size haber vermek istedim,bilginiz haricinde değişiklik yapılmaması için.

-Anladım Senacım.Camiden çıktım şimdi.Öğrenciler beni arayıp haber verdiler.Geleceğim birazdan.Konferans binasında görüşürüz inşaALLAH.

Cami mi demişti hocam yoksa ben mi yanlış duymuştum? Kalbim nedensizce hızla çarpıyordu.Taksiden inince konferans binasının önünde onu beklemeye başlamıştım.Yanıma geldiğinde gözlerime inanamamıştım.Hocam karşımda tesettürlü bir şekilde bana bakıyordu.Elim ayağım kesilmişti:

-Hocam siz..?

-Ben Allah'ın izniyle kapandım SENA.Biliyorum bir anda oldu ve ne seninle ne de bir başkasınla paylaşmadım henüz.Bugünse Allah  bu konferansta tüm öğrencilerime  bunu göstermem için fırsat bir yarattı.Bunun nasıl olduğunu seninle işimiz bittikten sonra rahat bir şekilde konuşmak istiyorum.Ama şu an lütfen bir şey sorma.İnan bana kendimi sanki yıllardır böyleymişim gibi hissediyorum.Ama sanırım daha öğreneceğim çok şey var.

Tüm bunları söylerken gözleri öncekinden daha farklı bakıyordu.Gözlerinin içi gülüyordu.Aradığını bulmuş ve kendinden emin bir şekilde duruyordu.Bense kıpırdayamayacak durumda şoka girmiştim.Rabbim bir kaç gün önceki duamı bana hakkalyakin yaşatıyordu.Bunun üzerine daha söyleyecek bir şey bırakmamıştı Rabbim.