Το μυστικό της Εσμεράλδας

Εξηγίσεις

Για κάποιο περίεργιο λόγο η Μαρια ανακουφιστηκε οταν τον ειδε και ας ηταν ξενος. Προσπαθουσε να σταματησει να κλαει μα ηταν αδυνατο. Ειχε μολις δει ανθρωπο να σκοτωνεται μπροστα στα ίδια της τα ματια. Ενιωθε πως κινδυνευε και η ιδια. Τι ηξερε αυτη για τον ξενο και ας την εσωσε. Ενιωθε τον κινδυνο κοντά και δεν ειχε ιδεα τι να κανει.

"Λυπαμαι για αυτο που μολις ειδες. Μονο να σε προστατευσω ηθελα..." Μονο αυτα τα λογια βρηκε το θαρρος να της πει.

Αυτη συνεχισε να κλαιει για λιγακι. "Ποιος εισαι?Τι θελεις απο εμένα?"
"Ελα να σε γυρισω στο σπιτι σου. Θα σου εξηγισω εκει."

Επεστρεψαν στην πολυκατοικια και αφου αυτος ξεφορτωθηκε τους δυο ανδρες που βρισκονταν απο πριν στο σαλονι καθισε μαζι της.

"Δεν περιμενα πως θα καταληγαμε ετσι..Ηλπιζα να μπορουσα να σου μιλησω κατω απο καλυτερες συνθηκες μα αφου τα πραγματα ηρθαν ετσι..."

Η Μαρια δεν του απαντησε. Απλα τον κοιταξε. Το προσωπο του ηταν αψυχολογητο.Δεν μπορουσε να καταλαβει αν ηταν θλιμμενος ή θυμωμένος. Δεν μπορούσε καν να καταλαβει αν ο ανδρας αυτος,που στεκοτανε μπροστα της,ηταν εκει για να της κανει καλό ή ακόμα να την βλαψει.

Ο ξενος σηκωθηκε αποτομα απο τον καναπε στον οποιο καθοντουσαν. "Πηγαινε παρε οτι χρειαζεσαι σε ενα σακιδιο και ετοιμασου. Θα σε περιμενω εδω για να φυγουμε με το αμαξι μου." της ειπε αποφασιστηκα προσταζοντας τη και η Μαρια απορρησε. "Γιατι να φυγουμε?" τον ρωτησε. "Εδω δεν ειναι καλο μερος να σου μιλησω. Δεν ειμαστε ασφαλής εδω μεσα...Αντε τωρα. Πρεπει να συντομευουμε."

Η Μαρια ηταν πολυ διστακτικη. Δεν του ειχε εμπιστοσυνη και ο ανδρας το ηξερε αυτο. Το σοβαρο του υφος συντομα εγινε πιο τρυφερο σε μια προσπαθεια να την πεισει να τον ακολουθησει. "Το βρισκω λογικο να μην με εμπιστευεσαι αλλα να ξερεις οτι α ν ηθελα να σε βλαψω το χα κανει ηδη." " Δεν ξερω..μπορει να περιμενεις μια πιο καταλληλη στιγμη ή κάτι αλλο."του απαντησε φανερα καχυποπτη. "Σαν τι δηλαδη?" Τη ρωτησε το αγνωστος. Ηθελε πολυ να ακουσει τι θα του απαντουσε η νεαρη κοπελα.

"Που ξερω εγω πως εσυ δεν εισαι σαν αυτους?" τον ρωτησε. "Ισως επειδη μολις τους σκοτωσα μπροστα σου."

💭Μαρία💭
Ένα δίκιο το έχει ειναι η αληθεια. Αλλα δεν με πειθει. Κρυβει κατι πολυ υποπτο.

"Σε προετιμαζω ερχονται περισσοτεροι...Μας κυνηγανε το καταλαβαινεις?Για αυτο πηγαινε παρε οτι θες γρηγορα και ελα να φυγουμε!Αμα μεινουμε εδω και αλλο εδω ειμαστε νεκροι!"της ειπα υψονοντας τη φωνη μου. Πριν προσπαθουσα να ειμαι καλος μαζι της μηπως και την πεισω αλλα δεν καταλαβαινει. Τωρα τι θα κανω? Δεν μπορω απλα να προσπαθω να την πεισω περιμενοντας να ερθουν οι αλλοι...Πρεπει να δρασω αμεσα.

" Τι εννοεις μας κυνηγανε? Ποιοι? Μπορεις απλα να μου εξηγισεις?"
"Στο αυτοκινητο. Για αυτο τελειωνε και μην με αναγκασεις να σε παρω σηκωτη. Χαρη σου κανω πκυ σε αφηνω να παρεις μαζι και πραγματα."