????Ανάμεσα Στις Φλόγες????

Κεφάλαιο 6

"Τι κάνεις εδώ μέσα κορίτσι μου;" Η Μαρίνα διέκοψε τις σκέψεις μπαίνοντας στο δωμάτιο.
Δεν ήταν πολύ μεγάλη σε ηλικία ήταν μόνο 46 χρονών.
"Τίποτα Μαρίνα μου .. απλά δεν ένιωθα καλά σήμερα και ζήτησα να φύγω λίγο νωρίτερα από την δουλειά"
"Να σου φτιάξω κάτι ζεστό να φας;"
"Όχι Μαρίνα μου... Θα ξαπλώσω και θα είμαι εντάξει"
"Καλά...πάω εγώ...αν εσύ χρειαστείς κάτι... Φώναξε με"της είπε και η γυναίκα έφυγε από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω της.
__________
"Γύρισες Λεωνίδα μου"
"Ναι πατέρα γύρισα"
"Ο αδερφός σου καλά; Χρόνια έχει να πατήσει το πόδι εδώ να δει τι κάνει ο γέρος του"
"Καλά είναι πατέρα"
"Εσύ τι έχεις;"
"Τίποτα πατέρα... Απλά με τον Μάξιμο πήγαμε Λίγο στα παλιά... ξέρεις... Όταν αρχίσαμε να μένουμε με την Ηλέκτρα"
"Αγόρι μου... Μετά από τόσα χρόνια; Τι συζητάτε τώρα;"
"Μια γυναίκα μένει τώρα στο σπίτι της πατέρα.. για αυτό"
"Ποια μένει σε ένα τόσο παλιό σπίτι;"
"Είναι μια δημοσιογράφος δεν θα την ξέρεις... ζούσε χρόνια στην Αγγλία"
"Φεύγεις πάλι;"
"Ναι...πάω μια βόλτα"
Βγήκε από το σπίτι και οδήγησε μέχρι την βίλλα της Ηλέκτρας... Εκείνη η νεαρή κοπέλα την είχε κάνει όπως εκείνος την θυμόταν αυτή την βίλλα... Τότε... Που ζούσε η Ηλέκτρα. Και θυμήθηκε......

Εκάλη 2004

"Ποια είσαι εσύ;"
Ο Μάξιμος καθώς καθάριζε την μηχανή του πίσω δεν κήπο είδε ένα κορίτσι και απόρησε... Ήταν πέντε μέρες που είχε μετακομίσει πίσω από την βίλλα και αυτό το κορίτσι δεν το είχε ξανά δει.
"Μην φεύγεις έλα εδώ" της είπε όταν είδε το κορίτσι τρόμαξε και έκανε να φύγει.
Ένα όμορφο κοριτσάκι ήταν με καστανά μαλλιά και καταγάλανα μάτια... σίγουρα δεν ήταν πάνω από δώδεκα χρονών.
Τον πλησίασε δειλά.
"Πως σε λένε;"την ρώτησε ο Μάξιμος.
"Λίζα" είπε το κορίτσι ντροπαλά.
"Εγώ είμαι ο Μάξιμος" της είπε χαμογελώντας.
"Ξέρω ποιος είσαι"
Η Λίζα τώρα ήταν πιο άνετη μαζί του.
"Ξέρεις ποιος είμαι;"
"Ναι"
"Και πως το ξέρεις; Και εγώ γιατί δεν ξέρω ποια είσαι;"
"Εγώ σε ξέρω γιατί εδώ και λίγες μέρες σε βλέπω συνέχεια...εσύ δεν με βλέπεις" του είπε και γέλασε.
"Και από πού με βλέπεις"
"Από το παράθυρο του δωματίου μου"
"Εισαι η κόρη της κυρίας Ταξοπούλου"
"Δυστυχώς...και ευτυχώς"
"Γιατί δυστυχώς;"
"Γιατί η μαμά μου δεν ασχολείται καθόλου μαζί μου... Από τότε που πέθανε ο μπαμπάς μου μόνο η Άννα ασχολείται μαζί μου... Η μαμά όλη μέρα δουλεύει και όταν γυρίζει εγώ κοιμάμαι...και όταν φεύγει πάλι κοιμάμαι" παραπονέθηκε το κορίτσι.
"Εντάξει τώρα απέκτησες και έναν φίλο" της είπε ο νεαρός άντρας και το κορίτσι χαμογέλασε.
Η Λίζα ήταν 12 χρονών και ποτέ τις δεν έχει μια φίλη ή έναν φίλο. Ήταν Πάντα μόνη της μέσα σε ένα μεγάλο σπίτι περιτριγυρισμένη από δασκάλους που της έκαναν μαθήματα στο σπίτι. Από 6 χρονών που έχασε τον πατέρα της μεγάλωσε με την Άννα που ήταν η νταντά της... Βέβαια τώρα ήταν πια μεγάλη για να την θεωρεί νταντά.
"Λίζα.... Που είσαι;" Η φωνή της Άννας ακούστηκε από το σπίτι.
"Πρέπει να πάω πίσω... Γεια" του είπε και γύρισε στο σπίτι της τρέχοντας.
"Ποια ήταν αυτή;" Αναρωτήθηκε ο αδερφός του Μαξίμου.
"Η Λίζα... είναι κόρη της Ταξοπούλου"
"Έχει κόρη;"
"Για να στο λέω"
"Δεν την έχω δει ποτέ μου τόσες μέρες που είμαστε εδώ"
"Ούτε και εγώ την είχα δει"